Normale kinderen Ze bestaan nog

Geschreven bij Normale kinderen

Het boek stelt oprecht openlijk de vraag of we in deze tijd niet te snel een diagnose willen stellen voor eigen gemoedsrust. En wijst op het gevaar van labelen (vooral zonder specialistisch consult!) en het effect hiervan op het kind. Een mooi boek voor iedereen die zich afvraagt hoe het is gesteld met overdiagnosticering; aanwezig of niet?

Geschreven bij Normale kinderen

Dit boek, Normale kinderen, ze bestaan nog, wil de maatschappelijke discussie rondom mogelijke overdiagnostiek onder de aandacht brengen en hiermee een discussie in gang zetten. Een prima initiatief. Kinderen met psychische problematiek zijn van alle tijden, echter ons schoolsysteem en de maatschappij zijn de laatste decennia enorm veranderd. De toetsgekte neemt enorme vormen aan, de maatschappij stelt hogere eisen, kortom, voor een aantal kinderen en volwassenen valt het niet mee om zich staande te houden.
De maatschappij en het schoolsysteem laten een verandering niet snel toe dus hoe pak je dit aan? Moet je daarom een kind een diagnose onthouden? Kritisch kijken naar psychische problematiek, specifiek en problematiek in het algemeen is een goed ding. Het boek belicht jammer genoeg een zijde van het verhaal. Er wordt gesproken over etikettering en we komen te snel met labels en de daaraan gekoppelde medicalisering. Etiketten en labels gebruik je voor jampotten en kleding maar niet om een psychische ziekte te classificeren. Deze termen zijn stigmatiserend en onnodig schofferend voor de doelgroep. Op dit moment is er onvoldoende wetenschappelijk onderzoek gedaan naar zowel over- als onderdiagnostiek. In het boek komen zijdelings mogelijke oorzaken aan het licht en die zijn zeer zeker een waardevolle aanvulling. Natuurlijk is het okay als je niet precies binnen de lijntjes past want het systeem is momenteel dusdanig rigide dat een kind al snel zich niet volgens de norm ontwikkelt. Deze problematiek verdient aandacht zonder daar gelijk een diagnose voor te stellen, op dat punt ben ik het zeker met de schrijvers eens. Neem als uitgangspunt: ‘Wat heeft dit kind nodig om zijn/haar leer- en ontwikkelingspotentieel zelfstandig en optimaal te kunnen benutten.’ Dit is een terechte quote, alleen het systeem in Nederland vereist een diagnose om adequate hulp te krijgen. Systeemverandering mag dan ook hoog op de agenda staan, ouders vragen soms om een verklaring teneinde de juiste hulp te krijgen.
Het is jammer dat er niet gekozen is voor een mix van meningen en een andere formulering van mogelijke overdiagnostiek. De gevolgen van onderdiagnostiek kunnen namelijk bijzonder ernstig zijn.
Volwassenen en kinderen krijgen in de meeste gevallen een diagnose na gedegen onderzoek. Een maatschappelijke discussie op gang brengen is zeker zinvol maar laat iemand met een psychische ziekte centraal staan en geef bij disfunctioneren adequate hulp in welke vorm dan ook, die aansluit bij de behoeften van de persoon. Pas als iedereen openstaat voor twee kanten kan er sprake zijn van een dialoog en een constructieve discussie.
Het is te hopen dat de schrijvers met dit boek de maatschappelijke discussie op gang willen brengen en willen pleiten dat ieder kind er mag zijn, de kinderen hulp op maat krijgen zodat ze kunnen ontwikkelen in hun eigen tempo. Dit vraagt moed en durf van de docent om te differentiëren en de kwaliteiten van elk kind te zien. Weg met de gemiddelden, die bestaan niet! Mijn gevoel over het boek is nog een beetje dubbel, discussie is een goed uitgangspunt!