Ondertussen in Dopamine City

DBC Pierre; Ondertussen in Dopamine City
“Ze (social media) heeft een gat in de muur van ons huis geslagen. Een meute onbekende griezels beoordeelt haar door haar slaapkamermuur heen. En daar meet ze haar waarde aan af.”

Lon Cush is ontslagen als rioolwerker, zijn vrouw is overleden, zijn schoonmoeder wil de kleinkinderen van 9 en 12 jaar en hij woont in een slechte buurt. Dan wil zijn dochter ook nog een smart Phone……
Dit zijn de ingrediënten voor een bijzonder boek van DBC Pierre. Het verhaal draait om de uitwassen van social media in een dystopische wereld. Rike is het Facebook-achtige programma dat UAS (Universele Actuele Score) punten uitdeelt via een algoritme. Deze vertrouwensscore, die wordt weergegeven door een hyena, heeft zelfs invloed op je hypotheek. Ben je gelinkt met verkeerde mensen, dan kost jou dat punten.
Ronduit verontrustend is het beeld dat DBC Pierre schetst van de repping van Lon zijn dochter Shelby. Haar privé opnamen worden door anderen gebruikt voor hun eigen fantasieën.
Dit en nog veel meer is de wereld die DBC Pierre op uiterst geraffineerde wijze neerzet in dit boek. Toch ontspoort het boek ietwat richting einde. De fantasie slaat dan toch wel op hol.
Ondertussen in Dopamine City is wat betreft de opbouw een origineel boek. Het begint met een normale bladspiegel. Vanaf ongeveer een derde van het boek gaat het over in een bladspiegel met 2 kolommen. Links gaat het verhaal verder. Rechts staan steeds de berichten afkomstig van social media. Deze hebben zowel direct als indirect te maken met het verhaal. Een erg originele aanpak.

Ik won dit boek in ruil voor een eerlijke recensie bij Uitgeverij Podium. De achterflap maakte me razend benieuwd. Maar nu ik het boek uit heb, ben ik in strijd met mezelf over hoe ik het boek moet omschrijven. Het opzet van dit boek voelt heel erg actueel (bangelijn actueel zelfs) (social media en algoritmes die ons gedrag gaan volgen en zelfs manipuleren, artificiële intelligentie, onze concentratiespanne die door de stroom van berichtjes op social media steeds korter wordt). De schrijver creëert deze sfeer zelf door midden het boek ook op deze manier te gaan schrijven : linker kolom het verhaal, rechterkolom berichtenstroom met fake- en nieuwsberichten. Dit werkte zo storend op het lezen dat, eenmaal ik doorhad waarom ik zo zenuwachtig werd van het lezen van dit boek, ik de rechterkolom gewoon negeerde en alleen nog het verhaal las. Maar dit deed me ook wel beseffen wat social media met me doet .. Het boek zelf zat me dus wel onder de huid, alleen kon de schrijfstijl en het onsamenhangende, rondspringende verhaal zelf me niet bekoren. Maar ik merk - op social media alweer ;-) - dat dit een boek is dat je absoluut top vindt of absoluut niets. Je kunt het dus maar weten door het zelf te ervaren.