Rocks

Het album staat zo stevig als een rots
en het Rockt! Daarom een perfecte titel,
daarnaast is dit helemaal Aerosmith.
Aerosmith op z'n best! (en niet te vergeten: voor ze kapot zijn gemaakt door de drugs)

Als u Toys in the Attic goed vindt om de lekkere ritmes, de goede zang en het goede gitaarspel, dan is dit een perfect album om uw collectie mee uit te breiden.
Het verschil met Toys' is dat Rocks wat rouwer klinkt. Het heeft zo nu en dan de zelfde "dromerige" gitaarsolo's en akoestische momenten, maar gaat wat sneller en veel nummers zijn harder en klinken op een of andere manier wat wakkerder.

Dit album niet kopen omdat u 'Last Child' en 'Back in the Saddle' al kent is geen optie: op dit album lijken deze twee hits beter worden, ondersteunt door de kwaliteit van de andere nummers.

De rede dat ik Rocks met Toys' vergelijk is dat het er zo op lijkt, maar toch heel anders is.
Het is moeilijk uit te leggen; u zult het zelf moeten horen.

Het 4de album (1976) van de mannen uit Boston. en met recht het beste wat ze ooit gemaakt hebben mijn inziens. Steven Tyler klaagt nog wel eens in interviews dat Aerosmith haar "st peppers" nog wil maken. maar rocks heeft alle ingredienten daarvoor op dit album gewoon op de juiste wijze bereid.

Rocks is een album dat een geheel beslaat van 9 nummers waarbij singles (last child, back in the saddle) haast schade doen aan het album omdat het als losse flarden geen goed idee geeft van het album als geheel.

De voorgangers (aerosmith, get your wings, toys in the attic) zijn stuk voor stuk goede albums, maar missen het magische van rocks dat alles op het juiste moment goed valt. Toys in the attic is wellicht populairder (vooral dankzij walk this way), maar heeft een veel commercieeler geluid en mist het randje wat rocks heeft. Get your wings is ook vrij rauw, maar zeker ook stuurloos op momenten en voelt zeker minder aan als een geheel.

Rocks kenmerkt zich door wat donkere nummers met veel zwaardere gitaarriffs dan Aerosmith tot dan toe toe in staat werd geacht te bedenken. Het album begint met de 2 singles: Back in the saddle & Last child. Allebei vrij gelikte nummers die de opvolgende ruigere nummrs niet doen vermoeden.

Bij track 3 uitgekomen word de kwaliteit van dit album pas echt duidelijk, Rats in the celler is snelle vuige bluesrock die niks lijkt op wat de band tot dan toe aan nummers af wist te leveren. Opgevolgd door combination, dit nummers word ingeluid door een erg heavy gitaar riff en kenmerkt zich door veel hooks.

Track 5, Sick as dog heeft ook een donkere inslag maar is melodisch zo sterk dat je er ook een heel vrolijk nummer van zou kunnen maken als je het engels niet machtig bent, ook bij dit nummer zijn de riffs erg aanstekelijk. dit is eigenlijk de kracht van het hele album: de zware riffs, melodische hoogstandjes en veel dynamiek in de nummers zelf maar nergens commercieel te makkelijk.

Nobody fault (track 6) is even wennen, de weinige polijsting die er al was word er helemaal afgeschud. De rauwheid van dit nummer vervreemd in eerste insantie van gelikte nummers als Walk this way en Dream on, maar is uiteindelijk een verademing: dit kunnen de mannen dus ook.

Get de lead out (track 7) is recht toe recht aan bluesrock met een paar simpele maar werkende riffs.

Lick and a promise word weer gelikter maar houd zich netjes aan de non conformistische formule van het album.

De afsluiter Home tonight is MI een twijfel geval. dit is namelijk een kruising tussen al de rauwheid van rocks en een te gelikte ballad.

In 1976 was Aeromith in nederland nauwlijks populair, dus is dit album is hier ook niet echt gewaardeerd op breede schaal.

In de Amerika des te meer: Slash begon met gitaar spelen na dit album veelvuldig gedraaid te hebben, ook James Hetfield noemt het album erg invloedrijk.

Als je van Rock met een bluestintje en/of Aerosmith houdt is dit zeker een aanrader, maar dat vind ik eigenlijk van (bijna) al hun muziek...