The Sisters Brothers

In Nederland bestaat er niet echt een traditie van de geschreven western. Zelfs bij de jeugdliteratuur niet meer. Om wat over “The Sisters brothers” te kunnen zeggen als western moeten we daarom leentjebuur spelen bij de film. Bij het oeuvre van Clint Eastwood bijvoorbeeld.
In zo’n film draait het veelal om een vage queeste. Vaag, niet omdat er niets gebeurt, maar omdat de zin van de queeste zich onttrekt aan preciese omschrijvingen, we komen er niet echt veel over te weten. Deze vaagheid is omgekeerd evenredig met de intensiteit van de opdracht, eerder spiritueel als een roeping dan zakelijk als een contract aangaande een te klaren klus. Eigenlijk bevindt het doel zich aan gene zijde van het bevattingsvermogen, pas helemaal aan het eind valt dan alles op zijn plaats. In dit boek moeten twee huurmoordenaars om een vage reden een vaag figuur omleggen waarvan ze hoogstens bij benadering weten waar hij uithangt.
Op pad gaan ze dus. En net als in de films: onderweg voltrekt zich de ene gebeurtenis na de andere, waarbij een hele santekraam aan maffe personages de revue passeert. Zo ook in dit boek: gedoe met paarden, schietpartijen met veelal dodelijke afloop, zuipen en hoereren, buit verwisselt rap en herhaaldelijk van hand; we ontmoeten indianen, mannen die huilen, idiote geleerden, geestelijk achtergebleven knechten, trappers, krankzinnige goudzoekers, noem maar op. Dit is een boek, dus het moet met woorden waar de films vaak met een minimum aan tekst voortrollen. Het lukt DeWitt om met woorden dezelfde bijna-dromerigheid op te roepen die de films ook kenmerkt. De verleiding is nooit ver weg om een western allegorisch op te vatten. En inderdaad: deze negentiendeeeuwse omzwervingen zijn te lezen als een meditatie over de condition humaine. Deze is kleurrijk, maar moreel gezien net zo onverschillig als de evolutie zelf: survival of the fittest. De laconiekheid waarmee DeWitt dit neerzet is een genot om te lezen, en de wijze waarop de gebroeders zich van hun taak trachten te kwijten is verrassend.
Wie dit boek puur als western wil genieten moet nu niet verder lezen.

Dit boek onderscheidt zich dus niet of nauwelijks van de gefilmde westerns die wij kennen.
Op twee punten na: ten eerste de doorlopende zelfreflectie van de huurmoordenaar Eli Sisters over –de zinvolheid van- zijn bestaan en zijn metier. In de films gebeurt dat niet, Clint denkt niet na, Clint is en hij brengt zijn bestaan woordenloos tot vervulling. Clint brengt het bestaan in evenwicht door alle rekeningen te vereffenen. Waarmee we op het tweede verschilpunt komen: aan het eind van “The Sisters brothers” komt weliswaar alles in evenwicht, niet doordat de gebroeders alle rekeningen vereffend hebben, maar omdat zij –met lege handen nog wel- terugkeren naar hun moeder die hen weer te slapen legt in hun eigen kamertjes. Qua beeldendheid is dit slot ijzersterk en daardoor zo overtuigend.
In de films is predestinatie, oudtestamentisch van allure, de motor die de handelingen richt. Dat lijkt voor dit boek ook op te gaan, totdat de rechterhand van Charlie Sisters (waarmee hij zijn pistool, zijn moordgereedschap, bedient) onklaar raakt door een ongeluk met een giftige vloeistof. Dat blijkt de orde der dingen te verstoren, lotsbestemming blijkt relatief. Dus uiteindelijk is het boek christelijker, een nieuw begin is denkbaar. Daarom is het ook heel licht, en wordt de geestigheid ervan nooit wrang. In het boek krijgen de beide Sisters’ weer grip op hun eigen leven; mèt het boek bevrijdt DeWitt de western uit de dwingende wetten van het genre. Sterk staaltje.

Geschreven bij Sisters Brothers

Fantastisch verhaal.

Dit boek is echt een kostelijk werkje. Het is grappig, aangrijpend, meeslepend en heeft een hele aanstekelijke hoofdpersoon. Het sterkste punt is echter de bijzonder oorspronkelijke schrijfstijl, die steeds tot doorlezen blijft nopen.

Het verhaal gaat kortom om de gebroeders Sisters (ja, zo heten ze echt). Deze zijn zo begin halverwege 19e eeuw huurmoordenaars in het wilde westen van de nog jonge V.S.. De verteller is Eli, een bedachtzame man, die echter verschrikkelijke woede-aanvallen kan hebben. Hij wordt overvleugeld door zijn broer Charlie, die dankbaar gebruik maakt van die stemmingswisselingen als ze een klusje moeten klaren.

Dat klusje is in dit geval het vermoorden van ene Hermann Kermit Warm, die zogenaamd iets gestolen zou hebben van De Commander, de opdrachtgever van de broertjes. Ze trekken richting California, op dat moment in de ban van de goldrush en schuwen er niet voor hier en daar enkele mensen om te leggen op hun pad. Als ze echter Warm uiteindelijk vinden, dan blijkt hem vermoorden al snel niet zo’n goed idee meer…

Laat ik maar niet meer verklappen over het boek, want dit moet je zeker zelf gaan lezen! Een toppertje!

Prachtig Roadmovie-verhaal waar het om de weg gaat, en niet om het aankomen.
En die weg bestaat uit twee broers die door het Wilde Westen reizen.
Mooi geschreven, mooie dialogen, mooie voorvallen.
Merkwaardige cover, die me totaal op het verkeerde been zette: ik dacht dat dit een boek uit de jaren vijftig was, vanwege het Havank-achtige ontwerp.