Terroristenjager In het hart van de Speciale Eenheden

In het begin kon ik maar niet begrijpen waarom de auteur eerst in derde persoon over zichzelf spreekt (Lio)en vervolgens in de ik-vorm. En eerlijk gezegd, ik begrijp het nog steeds niet echt. Maar dat is maar een opmerking in de marge eigenlijk. Gaandeweg lette ik er niet meer op en liet ik me meeslepen in het verhaal van Lionel D.!

Super boek, fascinerende inkijk in de wereld van het SIE. Het deed me bij momenten een beetje denken aan het selectieproces voor SAS/SBS in UK en "The Unit" in de USA. Ik vond dat er erg veel overeenkomsten zijn. Het navigeren, the milling, het schijnbaar eindeloze afbeulen van de kandidaten..
Maar kippenvel kreeg ik pas echt bij het verhaal van Verviers en een beetje verder de arrestatie van Publieke Vijand 2015 S. Abdeslam.

Een non-fictie boek dat leest als een thriller. Je krijgt een inkijk in de gesloten wereld van de speciale interventieteams. Tegelijk ook een striemende aanklacht tegen de structurele onderfinanciering en het gebrek aan erkenning en psychologische begeleiding voor de mannen die elke dag hun leven op het spel zetten voor onze veiligheid.

Onlangs zag ik het boek in een Nederlands Crime programma voorbij komen en werd het omschreven als een aanrader. Dat maakt natuurlijk nieuwsgierig. Terroristenjager vertelt het verhaal van Speciale Eenheden van België. Een heel bijzonder kijkje achter de schermen.

Zo krijgen we inzicht wat je zoal moet doen om bij deze Speciale Eenheden te komen. Dat is niet gering. Als je het zo leest moet je over bovenmenselijke krachten beschikken. Een Rambo maar dan voor het echt. Ongelofelijk wat die mannen en vrouwen moeten doen. Je vraagt je af of dat wel normaal is..

Het werk wat deze Speciale Eenheden is zeer verantwoordelijk werk. Van het oppakken van voortvluchtigen, het bewaken van buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders en de laatste jaren het jagen, oppakken en uitschakelen van terroristen. Dat allemaal wordt, vertelt in het boek. Zeker de acties tegen de terroristen roepen herkenbare beelden van de tv op. Alleen nu beleven we het van de andere kant en inside.

De acties van Verviers en de luchthaven van Brussel zijn heftig om te lezen. Een ware veldslag. Je voelt de spanning van Speciale Eenheden. Het is allemaal heel open en eerlijk vertelt, je voelt hun spanning, pijn, onmacht en vermoeidheid. Een heel bijzonder inkijkje bij de Speciale Eenheden die heldendaden hebben verricht en nog verrichten. Ondergewaardeerd in de maatschappij terwijl ze voor onze veiligheid zorgen met gevaar voor eigen leven. Laten we hopen dat daarin verbetering komt.

Samengevat : Een non-fictie verhaal met de spanning van een thriller. Het leest lekker vlot weg. Het geeft de lezer een goed beeld van het werk van de Speciale Eenheden. Zeker een aanrader.

Meeslepend verhaal, met zwier neergeschreven door journaliste Annemie Bulthé. In één ruk uitgelezen. Tevens een schrijnende aanklacht tegen beleidvoerders die hun hun ware helden niet naar waarde weten te schatten.

Geschreven bij Terroristenjager

Heel duidelijk beeld van hoe onze special forces zich steeds maar blijven inzetten en doorbijten. Pakkende en ook best spannende delen. En terug de onmenselijke behandeling van België van hun elitetroepen!

Geschreven bij Terroristenjager

Zeer meeslepend boek en een mooie inkijk achter het masker van deze helden! In één ruk uitgelezen!

Dit boek geeft een inkijkje in de wereld van de Belgische speciale eenheden. Daarnaast geeft het aan hoe slecht er in die periode werd omgegaan met het personeel. Een indrukwekkend boek dat uitnodigt om in een keer uitgelezen te worden.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Ik was erg benieuwd naar dit boek. Zoals jullie weten ben ik best geïnteresseerd in alles wat met bestrijding van het terrorisme te maken heeft. Ik lees er boeken over en als er documentaires over op tv zijn dan zijn wij ook meestal aan de tv gekluisterd. Dus dit was een boek wat weer perfect in ons straatje past. Ook hebben we de televisieseries ‘Kamp Waes’ en ‘Kamp van Koningsbrugge’ gekeken. In beide programma’s komen vijftien gewone burgers, die denken dat ze mentaal en fysiek sterk genoeg zijn om de opleiding van de Special Forces aan te kunnen. Bij Kamp Waes waren dit 15 Belgische deelnemers en bij Kamp van Koningbrugge waren dit 15 Nederlandse deelnemers. De presentator levert zijn mensen af aan een team van zeer ervaren specialisten, die de rekruten onder handen gaat nemen.

En ik denk, dat de deelnemers in deze programma’s nog gespaard worden, ten opzichte van de echte opleiding van de Speciale eenheid. En zoals Lionel (Lio in het boek) dit ook beschrijft wordt dit ook duidelijk dat ze een echt zware training krijgen waarbij ze minimaal slaap krijgen en dan toch nog perfect moeten presteren.

Het boek is opgedeeld uit twee delen en je merkt een duidelijk verschil in deze twee delen. Het eerste deel gaat over de eerste jaren en het arresteren van zware criminelen. In het tweede deel staat echt het bestrijden van terrorisme centraal en hier zie je ook duidelijk de verschuiving van het werk van de SIE. Hadden de zware criminelen nog respect voor de SIE, de terroristen hebben dit duidelijk niet en hierdoor moeten deze goed getrainde mannen opeens voor hun leven vrezen. Tijdens het lezen merk je ook dat het gevoel veranderd onder de leden van dit speciale team. Waar er eerst vooral lol gemaakt werd en uitgekeken werd naar een interventie, verdwijnt dat op den duur bij het najagen van de terroristen. Het plezier gaat er vanaf en er komt angst voor terug. Ook al willen ze dat voor elkaar niet toegeven.

Ik merkte dat ik echt vastgezogen zat in het boek. Mijn gevoel was in het begin een beetje dat het de macho’s waren die de problemen wel even kwamen oplossen als de ‘gewone’ politie het niet aankon. Echter des te verder je in het boek komt, merk je dat het stuk voor stuk mannen zijn, die van hun beroep houden en het land willen dienen. Zelfs als ze eigenlijk niet meer kunnen gaan ze door, want dat is ze ook zo aangeleerd.

Wat ik altijd heel speciaal vind, is, als in een non-fictie boek een fotokatern zit. Dit is in dit boek ook het geval. Je ziet bijvoorbeeld de schade na het vuurgevecht in Verviers op 15 januari 2015. Ik denk dat menig pand in een oorlogssituatie er beter uitziet.

Het boek is opgetekend door Annemie Bulté, maar ik had onder het lezen continue het gevoel alsof Lionel zelf het verhaal aan het vertellen was. Ook kwamen er op een bepaald moment andere leden van zijn team aan het woord. Ook deze spraken met heel veel gevoel. Je merkt dat ze kameraden zijn en dat ze, voor mijn gevoel, ook nu, na de periode bij het SIE, nog steeds voor elkaar klaar staan.

Wat wel heel duidelijk wordt, en wat al vaker duidelijk is geworden, is dat de overheid de waarde van het werk van de SIE niet goed weet in te schatten. Als een van de leden van het SIE eretekens wordt beloofd, krijgt hij ze uiteindelijk toch niet… Terwijl naar mijn gevoel, als ik het boek lees, ieder lid dit ereteken verdient. Zij zorgen ervoor dat wij iedere nacht met een gerust hart naar bed kunnen gaan. Ik had al veel respect voor de speciale commando’s, maar na het lezen van dit boek, is dat alleen maar meer geworden.

Goed leesbaar en geeft een aardige inkijk in wat deze "terroristenjagers" hebben meegemaakt. Van het aanhouden van gangsters naar de strijd met terroristen die vooral zoveel mogelijk slachtoffers willen maken en bereid zijn daarvoor te sterven.

Het is een boek dat je adem wegneemt en je zin geeft om te blijven lezen. De verhalen en actie in het boek voel je ook mee, zeker een aanrader om te lezen.