The Police Drum Play-Along Volume 12

Bekijk op deze pagina alle producten van The Police, waaronder het nieuwste album van The Police. The Police wordt opgericht in de punktijd (1977), maar
afgezien van het gebleekte piekhaar en de energieke aanpak is er verder weinig punk aan. In
werkelijkheid betreft het hier drie vrij ervaren musici, die de ritmiek van de reggae voorzien van
ruimtelijke akkoorden en goed in het gehoor liggende melodielijnen. De groep groeit uit tot een
van de succesvolste acts van haar tijd. The Police presenteert zich echter aanvankelijk wel degelijk
als punk. Oprichter Stewart Copeland, zoon van een Amerikaanse CIA-agent, reist de halve wereld
rond alvorens zich eind '74 te voegen bij de Londense artrock-formatie Curved Air. Twee jaar later,
vlak voor het uiteengaan van die band, ziet hij in Newcastle een optreden van een plaatselijk
jazzcombo, Last Exit, en raakt onder de indruk van de kwaliteiten van de zanger annex bassist Sting
(echte naam Gordon Sumner), die hij enkele weken later weet over te halen om naar Londen te
komen om een nieuwe groep te formeren. Als derde man voegt de technisch gebrekkige gitarist
Henry Padovani, een kroegmaat van Copeland, zich bij het tweetal en dit trio maakt voorjaar '77
de single Fall Out/Nothing Achieving voor het Illegal-label van Copelands broer Miles, de latere
manager van de groep. Het plaatje past perfect in het heersende punkklimaat en verkoopt dan
ook uitstekend, waarna The Police gevraagd wordt om als voorprogramma en begeleidingsband te
fungeren tijdens Europese tournees van Cherry Vanilla en Wayne County & The Electric
Chairs. Laatstgenoemde trip eindigt in Parijs, waar Padovani zich bij de Newyorkers aansluit,
waarop Sting en Copeland in veteraan Andy Summers (Big Roll Band, Dantalian's Chariot, Soft
Machine, The Animals, Kevin Coyne en Kevin Ayers) een meer dan adequate vervanger vinden.
Met name Sting, die The Police tot dan toe als niet meer dan een slechte grap heeft beschouwd, is
zeer ingenomen met Summers' komst en men besluit de zaken eens echt serieus aan te gaan
pakken. Er wordt een nieuwe single opgenomen: Roxanne, een compositie van Sting, die
aanvankelijk wegens het onzedelijke thema (prostitutie) door de Bbc wordt geboycot. De
werkzaamheden aan de eerste elpee verlopen niet erg voorspoedig, met name omdat producer
John Cale abusievelijk meent met een punkband te maken te hebben. Outlandos D'Amour wordt
vervolgens zonder Cale afgemaakt, maar eerst verschijnt nog de single So Lonely, dat in ons land
een kleine hit wordt. Daarna wordt Roxanne opnieuw uitgebracht en een nog groter succes.
Inmiddels is de groep op tournee door de States, waar Roxanne ook goed wordt ontvangen.
Outlandos D'Amour verschijnt in februari '79, waarna de groep een uiterst succesvol optreden op
Pinkpop verzorgt. De doorbraak is een feit als Can't Stand Losing You de Top 10 haalt. Reggatta De
Blanc, dat gepolijster klinkt dan het nog vrij rauwe Outlandos D'Amour en dat hits bevat als
Message In A Bottle en Walking On The Moon, verleent de groep internationale superstatus. Het
in de Hilversumse Wisseloord Studio's te haastig opgenomen Zenyatta Mondatta stelt weliswaar
wat teleur, maar levert The Police wel haar eerste Amerikaanse platina elpee op, naast opnieuw
twee wereldhits in de vorm van Don't Stand So Close To Me en De Do Do Do, De Da Da Da.
Copeland maakt intussen als Klark Kent een aantal singles en de alleszins aardige 10-inch Klark
Kent. Het op het gelijknamige boek van de Hongaars-Engelse joumalist/schrijver Arthur Koestler
gebaseerde Ghost In The Machine geeft de tot heuse tieneridolen uitgegroeide groep een wat
serieuzer imago, zonder overigens ook maar iets af te doen aan de immense populariteit.
Hetzelfde geldt voor Synchronicity, dat het psychologische begrip 'synchroniciteit' als
uitgangspunt heeft en The Police met het sensuele Every Breath You Take haar eerste
Amerikaanse nummer één-hit oplevert. Wat Synchronicity ondanks het vertrouwde hoge niveau
echter ook laat horen, is een tussen de noten door sluipende eentonigheid die niet alleen op
vermoeidheidsverschijnselen afgewenteld kan worden. De ware artistieke uitdaging lijkt
verdwenen, nu de drijfveer tot roem en erkenning ruimschoots gesust is en de interne
spanningen hoog oplopen. The Police besluit voorlopig te stoppen en de groepsleden geven zich
over aan andere privé-interesses. Summers geeft een fotoboek uit, Throb, en zet zijn eerder
begonnen samenwerking met Robert Fripp voort, I Advance Masked en Bewitched. Copeland
draagt bij aan de soundtrack van Francis Ford Coppola's speelfilm Rumble Fish en werkt vervolgens
aan een eigen rolprent over Afrikaanse muziek, The Rhythmatist, waarvoor hij in samenwerking
met de Afrikaanse zanger Ray Lema een fraaie soundtrack samenstelt: The Rhythmatist. Zowel
Summers als Copeland kunnen echter niet tippen aan Sting als het gaat om solosucces. Deze speelt
zich met zijn soloplaten en filmrollen wereldwijd in de kijker. Naast bovengenoemde activiteiten
schrijven Summers en Copeland tevens muziek voor tv-series, waarin ze af en toe een rol
vervullen. Op Copelands The Rhythmatist, een van de eerste platen voor een nieuw label van zijn
broer, staan voorbeelden hiervan, evenals andere meer en minder geslaagde homestudio-
probeersels. Summers schrijft (gedeeltelijk) de soundtrack voor de film Down And Out In Beverly
Hills, Xyz, en Copeland componeert een traditionele opera voor een zeventig koppig symfonie-
orkest, nadat hij al eerder op basis van Shakespeares King Lear een klassiek stuk heeft geschreven
voor het ballet van San Francisco. In '86 hebben Summers, Sting en Copeland hun ruzie bijgelegd
en nemen ze een nieuwe versie op van Don't Stand So Close To Me, dat in diverse landen
onmiddellijk opnieuw een hit wordt en te vinden is op Every Breath You Take. The Singles, dat
doorschiet naar de eerste plaats in de Britse charts en de nog immer immense populariteit van The
Police aantoont. Zomer '88 komt Summers met Mysterious Barricades, een plaat die doet
vermoeden dat hij de perfecte sideman is. The Golden Wire beantwoordt meer aan Summers'
reputatie; de plaat is een sfeervolle instrumentale samensmelting van jazz-, rock-, blues-,
avantgarde- en etnische elementen. Reeds voor het Northsea Jazz Festival van '88 staat onder de
naam Animal Logic een samenwerking tussen Copeland en fusionbassist Stanley Clarke
aangekondigd, maar het zal tot juni '89 duren voor het duo als zodanig te zien en te horen is.
Desondanks lijkt Animal Logic geen lang leven beschoren. Dat de vrede tussen Sting en Summers
getekend is, mag blijken uit het feit dat Sting bas speelt op Summers' vierde solo-album Charming
Snakes. Van the Police wordt echter niets meer vernomen.

Bron: OOR Popencyclopedie