Therion - Lepaca Kliffoth (LP) (Reissue) LP Tooltip Let op! Dit product is een LP. Hiervoor heb je een platenspeler nodig.

De symfonische metal meesters THERION rond meesterbrein Christofer Johnsson behoren tot de speerpunten van de orkestrale metal sinds hun 1996 album 'Theli'.

In de beginperiode van de band bewandelden ze echter meer het pad van de donkere death metal. De drie albums: 'Beyond Sanctorum' (1992), Symphony Masses: Ho Drakon Ho Megas' (1993) en 'Lepaca Kliffoth' (1995) zijn uitgebracht als geremasterde CD heruitgaven via Hammerheart.

De dageraad van Symphonic Therion gloort aan de horizon, maar is nog steeds doordrenkt van Dark Metal uitvoering!

Hoewel het hun vierde full-length was, en we al een voorproefje hadden gekregen van hun symfonische/gothic richting met 'Symphony Masses: Ho Drakon Ho Megas', blijft 'Lepaca Kliffoth' misschien wel het meest memorabele meesterwerk uit de carrière van de band, samen met opvolger 'Theli'. Een overgangsfase tussen de Death Metal roots van de band en de hybride van symfonische, gothic metal die ze voor de rest van hun carrière zouden voortzetten. Dit is een extreem donker album. De band behoudt hun fascinatie voor obscure occulte magie en profetieën in de teksten, en de muziek draait rond killer mid-tempo Metal riffs gedrenkt in de vocale plengoffers van Christofer Johnsson.

Het album begint sterk met 'The Wings of the Hydra', en vanaf daar heeft het serpent zich over je ruggengraat geslingerd. Een verslavend stuk met een duidelijke Keltische Frost-invloed, zingende zang, eenvoudige synthtonen en arabeske gitaarmelodieën die het mythische tijdperk van de naamgenoot van het nummer oproepen. De 'hitsingle' van het album, 'The Beauty in Black' is glorieus en gothic, het maakt gebruik van een paar operazangers (man en vrouw), een soort voorloper van de draaideur van gastmuzikanten die de band op hun latere albums zou gebruiken. Andere uitstekende nummers zijn het opladende 'Riders of Theli', de verpletterende doom van 'Black' die bijna perfect zou hebben gepast op 'Into the Pandemonium'. De rest van het album is even duister en betoverend, met als andere uitschieters het titelnummer en 'Evocation of Vovin'.

Synthesizers, fluiten, meerdere vocalisten en de kern van de band zijn allemaal duidelijk en precies, maar toch draagt het nog steeds een zeer rauwe en donkere, onheilspellende toon die de latere studio-inspanningen overtreft. Dit is misschien niet zo symfonisch als veel Therion fans de laatste jaren van hun materiaal verlangen, maar het markeert duidelijk het punt waarop deze band transformeerde van een vernieuwende Death Metal band in de Goden van Gothic Metal. Er zijn heel weinig parallellen met iets als dit, en het hoort thuis in de collectie van elke fan van kwaliteit Occulte Metal.