Transit Of Venus

Inleiding:

Goed, Three Days Grace. Bekend in mijn oren als een spijkerharde nu metal band met gigantisch lekkere riffs en een rauwe stem. Helaas valt het laatste een klein beetje weg in dit album. Het is vernieuwend voor hun begrippen wat niet per definitie slecht is maar in mijn opinie ook niet goed voor wat hun normaal gesproken uitstralen.

Het gitaarwerk:

Belangrijk in een band als deze is strak gitaarwerk en multifunctionele geluiden (alleen distortion / overdrive wordt gauw saai) hier hebben hun zeker stappen in gemaakt welke absoluut als positief beschouwd worden, Barry Stock heeft hard zijn best gedaan.

De drums:

Ook hier natuurlijk petje af, lekker wild aanwezig, krachtig geproduceerd en gewoon een hele vette mix in de standaard 4 kwartsmaat verwerkt. Valt weinig over te zeggen buiten top!

De bas:

Dit is iets waar ik altijd wel een gemixt gevoel bij heb als het om Three Days Grace gaat, een aanwezige baslijn dus. Bij dit album koos Brad Walst er voor om een begeleidende rol te spelen in plaats van een actieve. Dit verzwakt het album toch wel aanzienlijk aangezien je een goed gehoor moet hebben om uit te filteren wat hij precies doet. Dat honoreert niet de skills die hij live absoluut heeft, als je kijkt naar Billy Talent is dat een band welke toch veel meer bezig is met de baslijn strak naar voren te laten komen wat ook wel bij Three Days Grace mag. Een echte domper van het album dus.

De vocals:

Jaaaaaaaaaaaaaa de vocals! Eindelijk Adam Gontier komt terug met zijn enorme rauwe stem lekker geschreeuw wanneer je boos bent! Echt top! Toen werd mijn hoge verwachting abrupt beëindigd toen ik het 3e lied van het album hoorde. Andere richting wordt hier in geslagen waar ik persoonlijk mij niet in kan vinden als definiërend voor een doorbraak naar een andere richting toe. Kortom vindt ik het met uitzondering van 3 nummers het allemaal maar knudde, de rauwheid is weg en daarmee ook de potentie van een super goede plaat.

De lyrics zijn zoals gewoonlijk enorm strak gefocussed op Adam Gontier zijn verdriet van het verlies van zijn gezin (vrouw is 'm gepeerd met zijn 3 kids) en zijn overmatige drugsgebruik net voordat / tijdens het moment dat Three Days Grace een rock bekendheid werd. Dit kunstje wordt in mijn optiek nu wel uitgemolken, One-X stond helemaal in het teken van zijn drugsgebruik en weggelopen vrouw. Daar borduurde hij graag op door met Life Starts Now en nu weer.

Wat voor mij dus enorm mist is een "edge" een stuk "rauwheid" een schreeuwmoment van woede, een bepaalde emotie die er op vorige platen toch wel waren, de productie blijft enorm lekker gedaan maar de klapper op de vuurpijl is deze niet geworden.

Slot:

Het album is niet zo ruig als men gewend is en als je dat zoekt hoef je dit niet te kopen. Als je een veranderde Three Days Grace wil horen zal dit je aanspreken en zal dit zeker geen miskoop zijn, voor mij blijft het een gemiddeld tot goed album.

Geweldige nummers en een prachtig hoesje

Ik ben al jaren fan van three days grace, vind het een goede cd, dezelfde rauwe, ruwe geluid die je gewend bent van three days grace, 1 best goede cover erbij, niet slecht. maar misschien toch niet hun beste werk, maar zou het zeker niet slecht noemen.