Treinen en Kamers verhalen

In haar nieuwste boek schreef Annelies Verbeke vijftien korte verhalen, geënt op boeken uit de wereldliteratuur. De auteur graaft hiervoor in vierduizend jaar wereldliteratuur, waaronder een verhaal uit de Soemerische literatuur ‘De verheerlijking van Inanna’ van Enheduanna, ‘Het hoofdkussenboek’ van de Japanse Se Shõnagon, ‘Don Quichot’ van de Spaanse Miguel de Cervantes Saavedra en 12 andere bekende en minder bekende boeken.

De titel van het boek is op zijn minst heel goed gevonden: in een aantal verhalen speelt de trein een (hoofd)rol, in andere verhalen kamers, huizen en lokalen… De rode draad tussen deze 15 verhalen zijn mijns inziens zorg en opkomen voor anderen, maar ook opkomen en zorg dragen voor jezelf en uiteraard onderlinge solidariteit.

Ieder verhaal wordt voorafgegaan door een citaat uit een boek uit de wereldliteratuur. Het is een speciaal boek geworden om reden dat de verteltrant van elk verhaal wijzigt en Verbeke in deze bundel verschillende schrijfvormen hanteert: zo is er een verhaal in dichtvorm, een verhaaltje voor kinderen, de meeste echter als ‘normaal’ proza.
Uit elk verhaal blijkt dat Annelies Verbeke een heel rijke verbeeldingskracht heeft en zich een verhaal/boek eigen kan maken en er haar eigen twist aan kan geven. Zij heeft een heldere, inspirerende en vlotte schrijfstijl. Haar taalgebruik en taalgevoel zijn erg rijk. Zij weet als geen ander de lezer in een paar zinnen te boeien, te raken en te enthousiasmeren.

Elk karakter, elk personage dat zij gebruikt/beschrijft, is heel herkenbaar en dat maakt dat je je als lezer nauw betrokken voelt bij de verhalen.

Elk verhaal apart bespreken zou mij veel te ver leiden, maar over enkele zal ik zeker – kort – mijn mening geven.

Het eerste verhaal ‘Deserteren’ springt er omwille van o.a. de lengte helemaal uit. Ook omdat in dit verhaal en in het laatste verhaal ‘Mer à boire’ de auteur zelf de hoofdrol speelt. In ‘Deserteren’ stelt ze zich uitgebreid vragen over haar ‘status als schrijver’ om in het laatste verhaal er helemaal uit te zijn en het ‘schrijverschap’ opnieuw opneemt.
Mijn favoriete verhaal is ‘Lijst’ waarin de treinbegeleidster op haar eigengereide manier aan de reizigers een lijst opdreunt van voor haar opbeurende dingen en zo haar privacy deelt en blootlegt. Hierbij geeft ze ook een sneer naar haar ‘bazen’ over de klokvastheid van treinen.

Apart, maar ook confronterend vond ik het verhaal ‘Limbo’, waarin een vrouw uit daten gaat, maar haar date telkens voor schut zet. Het waarom van deze actie wordt duidelijk naarmate het verhaal vordert.

In ‘Matroesjka’s’ kwam ik voor het eerst in aanraking met de term ‘incel’. Ik kon niet anders dan de betekenis opzoeken: ‘involuntarily celibate of onvrijwillig alleenstaande’. Dit verhaal boeide en verwonderde mij en deed mij vooral nadenken over het feit dat (zwakkere & jongere) mensen heel erg manipuleerbaar zijn.

In deze verhalenbundel speelt de auteur ook in op de actualiteit. Zo is in ‘Matroesjka’s’ sprake van een lock-down en van afstand houden t.o.v. elkaar; in ‘Gilles & Edwin’ een uithaal naar de incompetentie van politici i.v.m. de aankoop van mondmaskers; in ‘Mer à boire’ een verwijzing naar het kunstwerk ‘Walvisstaarten’ in Nederland dat verhinderde dat een ontspoorde metrotrein te pletter zou storten; de vluchtelingenproblematiek in ‘Verloren zang’.

Veel verhalen zijn wat mij betreft als metafoor geschreven en verwijzen naar en over de coronacrisis voor, tijdens en na de lock-down.

Treinen en kamers is uitgegeven in stevige hardcover en op de cover prijkt een rond doorbroken treinspoor met daarboven in grote rode reliëfletters de titel en in witte letters de auteursnaam.

Voor de interessante bewerkingen, voor de leuke verhalen met een twist, voor het mooie taalgebruik, waardeer ik dit boek graag met 4 sterren.

Meer leuke recensies te lezen op www.indeboekenkast.com

Schitterend boek, vooral als je de oude literatuur kent. Maar ook gewoon om de prachtige taal, de humor, de filosofische inhoud