Vochtige streken

Dit boek van Charlotte Roche is een smerig boek. Er wordt zeer open en expliciet geschreven over zeer intieme gebeurtenissen. De ene gebeurtenis wordt nog smeriger beschreven dan de vorige. Iedere keer denk je bij jezelf: "ik hoop maar dat het niet op waarheid gebaseerd is". Een enkele keer denk je zelfs dat je het boek weglegt en niet meer zult oppakken, maar op de een of andere manier blijf je er toch in lezen. Je blijft nieuwsgierig naar hoe het verder gaat. Enerzijds wil je het allemaal niet lezen omdat je maag zich ervan omdraait, anderzijds ben je juist nieuwsgierig naar al die viezigheid.
Om die reden vind ik het een zeer goed boek. Het is knap geschreven dat je als lezer zo heen en weer gesleept wordt tussen emoties van walging en nieuwsgierigheid.
Ik raad mensen met een zwakke maag aan, dit boek te laten liggen. Maar als je wel tegen een beetje viezigheid kunt (en het stiekem wel interessant vindt), absoluut een aanrader.

Wat een plat boek - over een achtienjarig meisje die zo'n beetje alles consumeert wat haar lichaam produceert (en ja, dat meen ik letterlijk). Ik neem aan dat het de bedoeling is om een beetje inzicht te verschaffen in wat er omgaat in het hoofd van de 'heldin' van het boek. Maar dat riep bij mij alleen maar ergenis, onbegrip en irritatie op.

Bah, zonde van mijn tijd...

Hoewel ik mezelf bepaald niet als enggeestig beschouw, heb ik dit boek na dertig pagina's weggelegd, wegens te plat, te degoutant. De inleidende beschouwing was nochtans zeer humoristisch en veelbelovend, maar de gedetailleerde beschrijvingen van aambeien en allerlei seksuele exploten waren voor mij een brug te ver.

Geschreven bij Vochtige streken

Begrijpelijk dat dit boek heel wat ophef gemaakt heeft: het is geen "normaal" onderwerp voor een roman. De auteur beschrijft haar ervaringen en vreemde fascinatie voor aspecten van het lichaam die elk van ons liever verzwijgt, meer bepaald de lichaamsvochten die we afscheiden, in alle vormen en variaties. Het boek doorbreekt dus nog enkele van de laatste taboes, maar dat is niet de enige reden waarom het toch aan te raden is. Gaandeweg beseft men hoe ellendig het gesteld is met het hoofdpersonage, fysisch en psychologisch en men hoopt zowaar dat het met haar uiteindelijk nog goed komt. Het is een boek waar je nog blijft aan denken, ook dagen nadat je het gelezen hebt. En dat is toch betekenisvol.

Geschreven bij Vochtige Streken

Als je het stadium van onderbroekenlol nog niet voorbij bent, lees dan dit boek. Als je het leuk en stout vindt om 100 keer vieze woorden te zeggen die volgens bol.com niet eens in een review worden geaccepteerd, lees het dan ook.
Ik vond het waardeloos, ben op de helft gestopt. Wat een flauwekul zeg.
Omdat het "literair" en "controversieel" (en oh! bovendien van "De Bij") is, wordt je waarschijnlijk geacht om dit boek te waarderen. Ik geef toe dat het gewaagd en baanbrekend is om zoiets te schrijven en om het uit te geven, maar dat maakt het in mijn ogen nog geen lezenswaardig boek.
Er zijn nog zo veel mooie, goede en boeiende boeken, dat je dit met een gerust hart kunt overslaan.

Een boek dat je niet moet uitlenen, want het gaat van hand tot hand en probeer het daarna maar te traceren. Het zegt iets over de waarde van deze uiteenzetting van een vrouw in de war. Tegen het einde begint de schrijfster het verhaal helaas wat af te raffelen, vandaar het sterretje minder.

Het boek wordt beschreven als grappig en taboe doorbrekend, maar naar mijn mening is het gewoon een hele lange opsomming van een hoop ranzigheden.
Wat hier literatuur aan is, geen idee.
Ik kan aardig tegen smerige dingen, maar dit boek heb ik meerde malen kokhalzend zitten lezen.
Ik ben nu op de helft van het boek en ik geloof niet dat ik hem nog uit ga lezen.

Wat een vies smerig ranzig boekje! Als verpleegkundige ben ik heel wat gewend, maar dit slaat alles.

Geschreven bij Vochtige streken

Redelijk boek, dat je vrij snel uitleest. Het einde lijkt wat vergezocht of afgeraffeld. Leest makkelijk weg.

Lees het en stop ff met moeilijk doen over het vrouwelijk lichaam tx