Vogeleiland

Geschreven bij Vogeleiland

Waarschuwing! Wanneer je eenmaal begint te lezen krijgt de auteur je volledig in haar grip, de klok tikt ongemerkt uren voort en je nachtrust gaat er genadeloos aan onderdoor. Overdag zul je regelmatig afdwalen naar het verhaal en zelfs wanneer boek uit is blijft het nog in je gedachten echoën.

Misschien nog wel het beste boek dat Marion Pauw tot nu toe heeft geschreven,

Geschreven bij Vogeleiland

In een keer uitgelezen. Knap hoe de verhaallijnen door elkaar lopen en er telkens weer verrassende wendingen in het verhaal zitten. Echt een aanrader!

Dit boek heeft twee verhaallijnen. Enerzijds Nicole, de zus van Marianne, ze vertrekt naar Spanje. Anderzijds Berend die met Marianne op Vogeleiland woont. Het verhaal beleef je door hun ogen. Wat ze denken en doen, je maakt het vanuit hun perspectief mee. Later komt er nog een verhaallijn bij, van Pup, een jong meisje. Marianne speelt uiteraard een grote rol in het geheel maar haar verhaal beleef je als het ware vanaf de zijlijn.
Vogeleiland is een origineel verhaal. De natuur komt uitgebreid terug in dit boek. Je kunt je een prima beeld vormen van het eiland en de vogels die er leven. Persoonlijk vind ik dit erg leuk.
De thema’s vermissing, gevangenschap, ongewenste zwangerschap, invloed van de kerk e.d. zijn ingrediënten voor dit verhaal. Het geheel is verweven in een makkelijk te lezen en origineel verhaal. Heel realistisch komt mij dit verhaal niet over. Het is moeilijk voor te stellen dat het echt zo gebeurd kan zijn. Wel kan ik mij goed voorstellen dat Berend, die van nature niet kwaadaardig is, door de situatie steeds meer in de problemen komt en vanuit wanhoop verkeerde beslissingen neemt. Dit personage vind ik erg interessant.
De schrijfstijl is vlot. Geschreven in duidelijke en begrijpelijke taal met een prettige lengte van zinnen en hoofdstukken. Vogeleiland is een heerlijk lezend boek. Lekker ontspannen lezen maar wel met een laagje onderhuidse spanning. Een boek om van te genieten.

Ik vond het een intrigerend verhaal om te lezen. Het is verrassend en zit goed in elkaar. Het is niet een standaard verhaal. Het verrassende zit m ook in het feit dat het gewoon in Nederland is en dat het ook daadwerkelijk zou kunnen gebeuren.
Het eerste gedeelte is niet spannend, maar wel erg interessant. Het verhaal wordt vanuit verschillende personages verteld en daarom krijg je een goed beeld van iedereen en over hoe iedereen denkt en in het verhaal staat.
Vanaf het derde deel in het boek wordt het spannend door de verschillende gebeurtenissen die dan plaatsvinden.
Soms leek iets maar heel kort in de tijd te zijn geweest, maar door de leeftijd van Pup ontdek je dat er al verscheidende jaren verstreken zijn. Dit had van mij wel iets duidelijker aangegeven mogen worden.
Het is een afgerond verhaal met toch nog een enigszins verrassend einde.
Het boek leest heerlijk vlot. Korte hoofdstukken. Zeer prettige schrijfstijl.
Ik vond het niet een echte thriller, maar zeker meer dan de moeite waard om te lezen!

Geschreven bij Vogeleiland

In 2015 kondigde Marion Pauw aan geen fictie meer te willen schrijven. Ze zag er het nut niet meer van in en wilde zich op andere zaken richten. Vier jaar later maakte ze haar beslissing ongedaan, want het verhaal van de in 2019 verschenen roman De experimenten kwam op haar pad. Op dat moment wist ze dat ze een verhalenverteller pur sang is. Het nieuws rond de Ruinerwold-zaak (een man woonde negen jaar lang met zijn zes kinderen in een afgesloten ruimte) inspireerde haar tot het schrijven van de in 2021 uitgebrachte thriller Vogeleiland.

De rebelse Marianne is nog maar vijftien jaar oud als ze van huis wegloopt. Op een achtergelaten briefje heeft ze geschreven dat ze overal schijtzat van is. Ze ontmoet Berend, een oudere man met wie ze het goed lijkt te kunnen vinden. Samen besluiten ze om op het onbewoonde Vogeleiland te gaan wonen. Als Marianne in verwachting raakt en de weeën beginnen, wil ze naar het ziekenhuis om daar te bevallen. Omdat Berend bang is dat hij dan aangehouden zal worden, staat hij dat niet toe. Sindsdien is Marianne zijn gevangene en verandert haar leven in een nachtmerrie.

Vogeleiland, dat aanvankelijk wordt verteld vanuit twee en later drie perspectieven, heeft twee verhaallijnen. De ene is die van Berend waarin hij vertelt wat er de aanleiding van was waarom hij en Marianne op het eiland zijn gaan wonen, hoe ze er, eerst samen en later met hun dochter Pup, overleefden en wat dit in mentaal opzicht met hen heeft gedaan. De andere is van Nicole, de zus van Marianne, en daarin gaat het over haar vertrek naar Spanje, waar ze een finca (boerderij) heeft geërfd, maar ook over de herinneringen die ze aan haar zus heeft. Hoewel de setting van beide verhalen volledig van elkaar verschilt, zijn eenzaamheid en angst een duidelijke overeenkomst.

Behalve dat de auteur de gevoelens die deze elementen met zich meebrengen goed weet over te brengen, zorgt ze er eveneens voor dat de lezer vanaf het begin bij het verhaal betrokken is, met de belangrijkste personages meeleeft en nieuwsgierig is naar hun doen en laten. Daarnaast doen zich enkele situaties voor waarbij de sfeer enigszins dreigend is. Het is dan, ondanks dat de omstandigheden waarin Marianne zich op een gegeven moment bevindt dat wel zijn, niet angstaanjagend, maar eerder beklemmend. Zoiets als de stilte in de atmosfeer vlak voordat er een flinke onweersbui losbarst. Hierdoor wordt er, zonder dat Vogeleiland zinderend spannend is of bol staat van de plotwendingen, een psychologisch spanningsveld gecreëerd.

Aanvankelijk is niet helemaal duidelijk dat de twee verhalen zich in verschillende decennia afspelen, maar tijdens de plot vind je een paar aanwijzingen waaruit op te maken valt in welk jaar Marianne is weggelopen. Daarna verloopt deze verhaallijn chronologisch en nadert het die van Nicole steeds meer. Uiteindelijk komen ze, na een niet helemaal geloofwaardig overkomende onderneming van Pup, die het eiland nog nooit verlaten heeft, samen. Haar enigszins wereldvreemde gedragingen en manier van spreken laten dit in zekere zin ook zien.

Doordat het verhaal, dat in een prettige en toegankelijke stijl geschreven is, vanuit afwisselende perspectieven wordt verteld en het daarnaast korte hoofdstukken heeft, is het tempo heel behoorlijk. Vogeleiland is echter geen conventionele thriller, heeft veel weg van een roman, maar bevat desondanks voldoende onderhuidse spanning om ervoor te zorgen dat de lezer zich geen seconde hoeft te vervelen. Het bewijst dat Pauw weer terug is van niet helemaal weggeweest.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Zeer verfrissende thriller met een uniek verhaal waar je ingezogen wordt.

Wow!Wat een verhaal. Zorg dat je vrij hebt als je dit boek gaat lezen,want je wil weten hoe dit verder gaat,zodra je begonnen bent in dit boek. Zelfs als ik met andere dingen bezig was vroeg ik me nog af hoe het verder zou gaan. Wat is vrijheid,waar ligt de grens? Alle personages zijn zo vol gevoel beschreven. Dit is zo n boek waarin je almaar door wil lezen,maar tegelijkertijd ook weer niet wil dat het uit is. Totdat je het uiteindelijk met een zucht dichtslaat. Prachtig

Ik heb genoten van dit boek en zie veel positieve recensies, mooi natuurlijk!
Je leeft ontzettend mee met alle karakters en leest heel prettig, je zit direct in het verhaal.
Het einde blijft aan me knagen. Het loopt voor niemand goed af, daar had wat meer in kunnen zitten. Heel erg jammer!
Het vermoorden van het hondje had voor mij ook weinig toegevoegde waarde en zet dit karakter op een manier neer die niet had gehoeven...

Dit is een boek waarvan je hoopt dat het nooit eindigt! Ik was al groot fan van Marion Pauw, maar dit is voor mij nu haar beste boek! Speels vanuit verschillende perspectieven geschreven, interessante personen en heel verrassend! Zeker een aanrader!

Een heel goed boek. Verrassend!