Welkom in mijn hoofd en andere verhalen

Deze verhalenbundel heb ik gewonnen tijdens een actie van de uitgever, waarvoor dank.
Welkom in mijn hoofd is een bundel autobiografische verhalen van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Alles komt voorbij. Van Alzheimer tot autisme, van depressie tot automutilatie en van opgenomen worden in een psychiatrische kliniek tot PTSS, eetstoornissen en nog veel meer.
Sommige verhalen lopen goed af, bij andere verhalen kun je alleen maar hopen dat het de hoofdpersoon nu beter vergaat. Er zijn auteurs die twee verhalen hebben geschreven. Angie de Ruyter beschrijft bijvoorbeeld heel mooi in twee verhalen hoe iemand met een depressie de ene dag een slechte dag kan hebben en de andere dag een goede dag.
Het verhaal Streepjes van Anika van Hall-Rooke, over automutilatie, was erg indrukwekkend Het gaat over een meisje dat aan haar tante vraagt wat die streepjes op tantes arm zijn. Net als het titelverhaal Welkom in mijn hoofd van Lindsay, waarin de ik-persoon probeert een kijkje in haar hoofd te geven.
Ronald van Assen is in Een open boek heel open over zijn kwetsbaarheden, maar vertelt ook over de worstelingen die daaraan vooraf zijn gegaan. Moet je altijd je vrolijke zelf laten zien, desnoods met een masker? Of durf je ook je kwetsbare kant te tonen?
In Poging van Stijn krijg je een kijkje in het hoofd van iemand die op het punt staat zelfmoord te plegen. Het zijn berichten die je normaal alleen in de krant leest, maar nu komt de persoon zelf aan het woord.
De meeste verhalen zijn vanuit de ik-persoon geschreven, hoewel sommige auteurs meer een metaforische stijl gebruiken. Veel verhalen geven een inkijkje in het hoofd en de belevingswereld van iemand met een psychische kwetsbaarheid, maar er zijn ook verhalen waarin de (directe) omgeving aan het woord komt. Een voorbeeld daarvan is Een halve weduwe van Ellen, waarin de hoofdpersoon worstelt met hoe verder te gaan na de zelfmoord van haar partner.
Op de cover staat iemand die een sok breit van de wol die in zijn hoofd ligt opgeslagen. Ik vind het beeld perfect bij het boek passen, want het is heel lastig om te weten hoe een ander dingen ervaart.
Als je de lijst met auteurs doorneemt, zie je dat er slechts één naam is die niet-westers klinkt: Randa Elabeide. Wist de uitgeverij mensen met een allochtone achtergrond niet te bereiken? Of is het taboe op psychische kwetsbaarheid bij die groep nog een stukje groter?
Eén ding maakt dit boek wel duidelijk: hoewel de hoofdpersonen zich nogal eens schamen voor hun anders-zijn en voor hun (soms letterlijk zichtbare) littekens, zijn het stuk voor stuk helden!
Bij een deel van de auteurs is alleen de voornaam vermeld en het verbaasd me niet als er ook pseudoniemen gebruikt zijn. Iets dat volkomen begrijpelijk is, want op psychische kwetsbaarheden rust helaas nog vaak een taboe. Hopelijk kan dit boekje helpen dat taboe iets te doorbreken.