Wilde Rozen

Geschreven bij Wilde rozen

Lulu Wang over haar jeugd in China van de jaren zeventig. Ontroerend beschreven hoe zij als 12-jarig meisje opgroeide gedurende de culturele revolutie: Haar vader ver weg, haar moeder in een heropvoedingskamp. Een verhaal over een moeder die probeert te overleven en onder moeilijke omstandigheden haar dochter een toekomst tracht te geven, gezien door de ogen van een 12-jarige. Lulu Wang beschrijft een ongelofelijk leven in China, met respect, heel veel liefde voor het land en de mensen die daar wonen, en met prachtige details. Haar taalgebruik is poëtisch, haar uitdrukkingen beeldend. Schitterend gebruik van de Nederlandse taal! Ik kijk verlangend uit naar de opvolger van dit boek, nieuwsgierig naar het vervolg van haar leven.

Geschreven bij Wilde rozen

Het meisje Qiangwei - Chinees voor Wilde Rozen - groeit op in de jaren '70, een roerige tijd in de geschiedenis van China. Ze is de enige dochter van een militair en een docente van de universiteit en behoort daarmee tot de verfoeide burgerij. Haar vader heeft ze al erg lang niet meer gezien en haar moeder zit in een heropvoedingskamp met andere geleerden. Op haar linkse school leert ze over solidariteit met de minderbedeelden en de heersende politieke opvattingen.

Het boek wordt verteld vanuit het perspectief van de jonge Qiangwei. Ik heb meer boeken gelezen met het vertelperspectief van een kind, maar dat heeft me nog nooit zoveel gestoord als in dit boek. Het boek lijkt wel door een kind van twaalf geschreven; in korte stukjes, met weinig actie, simpele observaties en veel langdradige gedachtes. Het verhaal mist ook de nodige uitleg over de situatie in China. Ik weet weinig van het China in de jaren '70 en het exacte politieke klimaat in die tijd, waardoor het lastig is de situaties uit het verhaal in hun context te plaatsen. Qiangwei begrijpt weinig van alle politieke opvattingen en ik kan daarom als lezer weinig maken van haar beschrijvingen van de politiek. Daarnaast mist het boek actie, er gebeurt vrij weinig en daardoor kabbelt het verhaal een beetje voort met de langdradige gedachtes van een kind.

Ik denk dat de schrijfstijl van Lulu Wang er gewoon één is waar je van moet houden en als dat het geval is, ben je helemaal weg van haar boeken. Helaas ben ik geen fan en viel het boek mij daarom erg tegen. Omdat ik me goed kan voorstellen dat mensen die wel van deze schrijfstijl houden, dit boek wel kunnen waarderen, geef ik Wilde Rozen drie sterren.

Geschreven bij Wilde rozen

Prachtig verhaal met leuke anekdotes, helemaal in de vrije luchtige Lulu-stijl, die dit als enige in Nederland kan.

Geschreven bij Trilogie Een jeugd in China - Wilde Rozen

Een heel goed verhaal, en mooie kans om meer te weten over China, Lulu Wang heeft echter wel n directe manier van schrijven voor sommige mensen misschien even wennen maar zeker t proberen waard.

Geschreven bij Wilde rozen

Heb ik genoten van 'Wilde Rozen'? Zeker weten! Ik sta er telkens van versteld hoe beeldrijk Lulu Wang schrijft. Het stukje over Qiangwei en haar moeder in het Turks restaurant bijvoorbeeld: daar zit je als lezer gewoon mee aan tafel! En zo zijn er talloze passages om van te snoepen. Ik ben vooral fan van Lulu Wang vanwege de (al dan niet vertaalde) uitdrukkingen die zij kwistig gebruikt. Met 'Wilde rozen' heb ik die honger goed kunnen stillen. De ene uitdrukking vol humor volgt op een andere vol ontroering... prachtig! Maar dit boek gaat veel verder dan dat. In het 'Het Lelietheater' ligt de nadruk op de gebeurtenissen, in 'Wilde rozen' spelen die zich meer af op de achtergrond. Qiangwei daarentegen is heel aanwezig in het boek. Het is tegelijk een kwetsbaar en strijdvaardig meisje. Haar innerlijke monologen zijn meesterlijk: puur drama, de scherpe blik van een tiener, die lijdt, zweeft, ervaart, groeit en probeert te begrijpen. De relatie met haar moeder is bijna voelbaar beschreven. Een relatie die je als lezer onder de huid kruipt. Ondanks de cultuurverschillen die erin aan bod komen: een heel universeel boek!