Zij die zwijgt Een jonge vrouw is mishandeld. Ze weigert iets te zeggen. Waar is ze bang voor?

Bij het zien van de cover krijg ik al het idee dat het een boek heel wat te vertellen heeft.
Mijn gedachten gaan al ‘lopen’ bij het lezen van de proloog.

Wat een goed boek.
Vanaf de eerste hoofdstukken ga je rustig mee in de verhaallijn die steeds sterker en spannender word. Je blijft lezen, want er komt meer.. er komt meer..
Ik persoonlijk vind het interessant dat ik op een bepaald moment al vooruit ga denken, dat ik al weet wie de dader is. Halverwege wist ik al wie het heeft gedaan… overtuigd zelfs!
Niets is wat het lijkt…
De verhaallijn is erg goed, tot in de puntjes uitgewerkt… zodat je verder moet lezen!!

Het is een boek wat makkelijk leest, het speelt zich af in Leiden, het nodigt uit om steeds verder te lezen,
maar toch vind ik het geen spannende thriller. Er komen geen momenten in dat je op het puntje van je stoel zit, de plot is niet heel verrassend. Maar toch is het interessant genoeg, om ook haar 1e boek te gaan lezen De witte kamer

Al op achtjarige leeftijd droomde Samantha Stroombergen ervan om schrijver te worden en op de middelbare school wist ze zeker dat ze het wilde. In 2018 debuteerde ze met de thriller De witte kamer, waarvoor ze een jaar later De Gouden Strop, een prijs voor de beste (oorspronkelijk) Nederlandstalige spannende roman, won. Ze was de jongste winnaar ooit en het betekende een flinke stap voorwaarts in haar nog prille carrière als auteur. In 2020 verscheen Zij die zwijgt, het tweede deel met rechercheur Léon Coeur en zijn nicht Hanna Gosselaer.

Na een avondje uit treffen Hanna en haar vriendin Sophie een strompelende jonge vrouw aan. Ze draagt geen schoenen en heeft een bloedende wond aan haar hoofd. De vrouw wordt naar het ziekenhuis gebracht, maar vertelt niets over wat haar is overkomen. Rechercheur Léon Coeur wordt erbij gehaald, maar een collega krijgt de zaak toebedeeld. Niet veel later wordt het lichaam van Ceyda Yilmaz, een YouTube-ster, gevonden. Léon krijgt deze zaak in handen en samen met zijn team komt hij erachter dat er een mogelijk verband bestaat met de zwijgende vrouw. Dan blijkt ook dat er nog een slachtoffer gevallen is en dat er mogelijk nog een moord volgt.

Een bezwaar van terugkerende personages in thrillers is nog weleens dat een volgend deel van de serie verdergaat waar het vorige is gebleven. Dik kan soms verwarrend zijn als je later instapt en de voorgaande boeken uit de reeks niet gelezen hebt. In Zij die zwijgt maken Léon Coeur en Hanna Gosselaer voor de tweede keer hun opwachting, maar daar is zo goed als niets van te merken. De verhaallijn is opzichzelfstaand en als het nodig is, en dat is niet zo heel erg vaak, geeft Stroombergen wat achtergrondinformatie uit het eerste deel. Als lezer krijg je in ieder geval nooit het gevoel iets te missen, dus goed dat de auteur hiervoor gekozen heeft.

Na een interessante proloog waarin al een heel klein beetje spanning te bespeuren is én waarvan je je afvraagt wat er precies is gebeurd, begint het eigenlijke verhaal. Dat begint nog vrij gewoon, maar nadat Hanna en Sophie de gewonde vrouw aantreffen, gaat het intrigeren, vooral omdat ze in alle toonaarden blijft zwijgen en niemand haar aan de praat krijgt. De politie wil weten wat haar overkomen is, maar de lezer wil dat ook. Dat maakt nieuwsgierig, maar hoe verder de plot vordert, hoe meer je over haar te weten komt. Dit komt vooral door de paar flashbacks naar niet eens zo heel erg lang geleden.

Zij die zwijgt wordt voor het grootste deel verteld vanuit het perspectief van Léon en Hanna en af en toe is er een hoofdstuk vanuit een ik-figuur, de dader. Deze opzet zorgt er, samen met een aantal onverwachte plotwendingen en cliffhangers, voor dat er een lichte spanningsboog ontstaat. Op ene een enkel moment na staat het verhaal niet bol van actiespanning. Het moet het grotendeels hebben van het politieonderzoek, het mysterie rond de zwijgende vrouw en enkele privézaken van sommige personages. Toch verveelt het geen moment, want er gebeurt voldoende om de lezer bij de les te houden.

De hoofdpersonages Léon en Hanna hebben in vergelijking met De witte kamer, het eerste boek waarin ze te bewonderen waren, wat meer diepgang gekregen. Ze hebben een overduidelijke ontwikkeling doorgemaakt. Daarnaast zijn er ook een paar anderen wier rol er mag zijn, zij verdienen het dat ze in het volgende deel, want dat komt er, een iets groter aandeel krijgen. Het verhaal heeft wel een paar minimale clichés die vaker in thrillers voorkomen, maar dat is geenszins storend, het hoort er eigenlijk een beetje bij. Zij die zwijgt is al met al een toegankelijk rechttoe rechtaan verhaal waarvan de deur aan het eind ook nog eens een klein beetje openstaat.

(Dit boek heb ik eerdere voor Hebban gerecenseerd.)

Het verhaal is goed, makkelijk te lezen. Het duurt lang voor het spannend word dat is jammer. Uiteindelijk krijgt het een onverwachte wending

De start van het boek ging vlot, je kreeg voldoende informatie en er zat meteen spanning in. Je leert vanaf het begin de hoofdpersonage goed kennen doordat je vrij snel het achtergrond verhaal van de personen in kwestie meekrijgt.

Af en toe had ik wel wat moeite met de schrijfstijl. Het feit dat het boek door een Nederlandse is geschreven, komt soms heel duidelijk tot uiting in woordkeuze. Daar had ik het iets moeilijker mee (ook omdat ik dit niet gewoon ben) maar dat is natuurlijk heel erg subjectief.
Naarmate het boek vorderde, begon het verhaal iets trager te worden. Ik had niet altijd het toch-nog snel-een-hoofdstuk-lezen gevoel, wat ik wel heel belangrijk vind bij een boek. Het kon me dus niet altijd blijven boeien.

Een groot pluspunt aan het boek is dat er toch wel een aantal plottwists waren. En die kwamen ook steeds net op tijd in het verhaal. Net wanneer mijn aandacht een beetje begon te verslappen, gebeurde er iets waardoor je toch wel weer bij de pinken was. Een of twee plottwists waren misschien wel een beetje voor de hand liggend maar een aantal waren zeker wel verrassend.

Als ik alles op een rijtje zet, is het boek zeker niet slecht. Ik denk dat heel wat mensen zeker fan zullen zijn van het boek maar het is geen verhaal dat bij mij gaat blijven hangen.

Het verhaal leest heerlijk vlot weg en was boeiend en meeslepend van begin tot eind. Je leeft mee met de hoofdpersonen, hun privéleven en hun werk, en beleeft de spanning van de zaak waar ze aan werken. Wat is er allemaal gaande?
Ik ben heel erg blij dat er nog een deel (het 3e en laatste?) komt over Léon en zijn nichtje Hanna, want ik ben zeker niet klaar met deze twee fijne personen en hun verhaal is duidelijk ook nog niet klaar! Een heel erg fijne thriller en een bevredigend tweede deel in de reeks.

Samantha Stroombergen debuteerde met de thriller De witte kamer in 2019. Ze won er meteen de Gouden Strop mee. In De witte kamer maken we kennis met rechercheur Léon Coeur en zijn nichtje Hanna die als studente criminologie stage bij de politie loopt. Ook in Zij die zwijgt, speelt dit opmerkelijke speurders duo de hoofdrol en leren we ze steeds beter kennen.
Op een koude winternacht in Leiden wankelt een jonge vrouw langs de grachten. Hanna is dan net op weg naar huis na een stapavondje met haar vriendin Sophie. In eerste instantie denkt ze dat de vrouw dronken is maar als ze nog een keertje goed kijkt ziet ze dat ze hevig bloedt uit een hoofdwond en dat ze bovendien op blote voeten is. Wanneer ze dichterbij komt hoort ze de vrouw zeggen ‘Hij probeerde me te vermoorden’. Dat is ook meteen het laatste dat Vera Winters, zo blijkt de vrouw te heten, voorlopig zal zeggen. Ze is de verloofde van een populaire politicus en hij neemt haar zo snel mogelijk mee uit het ziekenhuis om thuis te herstellen. Lichamelijk mankeert ze niet veel maar iets heeft haar blijkbaar zodanig getraumatiseerd dat ze alleen maar voor zich uitstaart. De verloofde, Jurriën Brisee, heeft geen vertrouwen in Léon en weet hem van de zaak af te krijgen. In eerste instantie is Léon woedend maar al snel krijgt hij een moordzaak op zijn bordje geschoven. De populaire YouTuber Ceyda Yilmaz is vermoord in haar eigen huis aangetroffen. Verband tussen de twee zaken lijkt er niet te bestaan en Léon en Hanna richten zich op Ceyda. Ceyda lijkt een rustige maar ambitieuze jonge vrouw te zijn met weinig vrienden en geen vijanden. De familie Yilmaz is volledig van de kaart, ook zij lijken geen vijanden te hebben. Ceyda wordt in haar ligbad gevonden, ze is erin verdronken. De dader heeft een aantal opmerkelijke dingen achtergelaten: haar ogen zijn bedekt met een zwart sjaaltje en er is een klaproos achtergelaten. Deze symbolen lijken ergens voor te staan en vooral Hanna zal zich met de symboliek bemoeien. Goed speurderswerk van het hele team leidt Hanna en Léon naar Brabant voor de volgende aanwijzingen. Het lijkt erop dat er een seriemoordenaar aan het werk is en de tijd dringt want deze zal ongetwijfeld weer toeslaan. Bovendien wordt er informatie gelekt naar de media. Informatie die uit hun team afkomstig moet zijn, is er een collega niet te vertrouwen of worden ze gehackt?
Zij die zwijgt is een mooi vervolg op De witte kamer. Het is aan te raden om de boeken in volgorde te lezen. In het eerste deel heeft de auteur al het een en ander over het verleden van zowel Hanna als Léon verteld en in dit tweede deel borduurt de auteur daarop door. Deze karakters worden steeds verder uitgediept en worden prima neergezet. Een mooi en origineel plot maakt dat Samantha Stroombergen mijn verwachtingen heeft waargemaakt en weer een goede thriller heeft afgeleverd. Hopelijk krijgen we nog veel te horen van Léon Coeur en zijn nichtje Hanna. Vier sterren voor een lekkere thriller van eigen bodem.

Zij Die Zwijgt is het tweede deel in de Léon Coeur-serie. Op een koude avond wordt een zwaargewonde vrouw gevonden langs de Leidse grachten. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, waar de vrouw blijft zwijgen over wat er is gebeurd. Niet lang daarna wordt het lichaam gevonden van een bekende Nederlandse YouTuber. Rechercheur Léon en zijn nichtje Hannah worden op de zaak gezet. Zou er een verband zijn tussen deze twee vrouwen?

Zij Die zwijgt wordt verteld vanuit het perspectief van Léon en Hannah. In het eerste deel, De Witte Kamer, leer je ze goed kennen en het is prettig om over ze te lezen. In dit deel begin je steeds meer een hechte band met ze te krijgen. In Léon zijn perspectief wordt meer verteld over wat de gebeurtenissen met zijn vrouw in het vorige deel met hem heeft gedaan. Hannah is bezig om haar traumatische ervaring van vroeger te verwerken. Verder lees je af en toe vanuit een ander perspectief waarvan je niet weet of dit vanuit de dader is verteld of toch van dat van iemand anders. In het begin zijn de hoofdstukken mysterieus; pas later in het verhaal wordt het duidelijker vanuit welk perspectief het wordt verteld. Dit zorgt voor een fijne toevoeging aan het verhaal. Het plot is uitstekend uitgewerkt en het boek houdt je aandacht vast. Door de prettige schrijfstijl van Samantha Stroombergen leest het boek vlot door. De hoofdstukken zijn niet te lang ,wat altijd fijn is. Zij Die Zwijgt is een fantastisch tweede deel van een serie. Deze boeken kan ik je zeker aanraden!

Wat ik goed vind aan dit artikel: goed geschreven.