Jan Wolkers - Zomerhitte een uitgave van de Stichting CPNB ter gelegenheid van de Boekenweek 2005

Geschreven bij Zomerhitte

Van de schrijfstijl van Wolkers krijg ik nooit genoeg. Je wordt om de oren geslagen met natuur, kunst en sex. Maar van Wolkers kan ik het hebben en zeker bij dit verhaal, dat stiekem nog best spannend is. Een jonge fotograaf ontmoet op Texel Kathleen en er ontstaat iets tussen die twee, maar er zijn kapers op de kust. Kathleen is ook bevriend met een oude man. De twee mannen raken bevriend al heeft de fotograaf wel in de gaten dat er iets scheef zit. Dat blijkt ook wel als Kathleen en hij bij drugshandel worden betrokken. Een lekker, snel boek. Prima!

Aardig boek, heb betere van Wolkers gelezen. Ik vond de film interessanter dan het boek zelf.
Voorkant met achterkant vrouw is heel verfrissend: geen uitgehongerd type, dat door moet gaan voor "ideaalbeeld" maar de weduwe van Wolkers in haar natuurlijke vorm, mooi en rond, want dit is de natuurlijke schoonheid van een vrouw. Het is maar weer eens gezegd!

Een verhaal wat me aardig weet mee te nemen, mede door de mannelijke hoofdpersoon die natuurfotograaf is. Het plot is aardig. Ook leest het verhaal lekker vlot. Tja, en het valt niet te ontkennen...TYPISCH WOLKERS. De film heb ik ook al eens eerder gezien, echter het geschreven woord weet me meer te bekoren! Fijn boekje tussendoor!

Geschreven bij Zomerhitte

Een fotograaf verblijft op een eiland voor het maken van natuuropnamen. Hij ontmoet de opwindende Kathleen, die ’s avonds in een café achter de bar staat en betrokken is bij de smokkel van drugs.

Dit verhaal wordt nooit meer dan een wat flauw excuus voor dit boekje. En in de tussentijd laat Wolkers zich zien zoals we hem kennen: we krijgen les in kunst en de natuur en ontkomen niet aan bloederige en erotische passages.

In de eerste zin een metafoor die aan niet-kunstkenners voorbij gaat: ‘Aan het strand vind je soms een door de vloed achtergelaten aantal voorwerpen dat zo perfect van compositie en kleur is dat je onwillekeurig opkijkt of je in de verte niet de schim van Kandinsky ziet wegschuifelen.’

Hier koketteert de verteller nog met zijn kennis van de kunstgeschiedenis. Even later wordt de excentrieke Job Federici geïntroduceerd. Hij neemt deze honneur waar in de rest van het boek. Federici reed ooit als chauffeur van de dertig jaar oudere ‘The Old Lady’ in een Rolls Royce door Europa – de aard van hun relatie blijft wat mistig – en zag zo heel wat kunstwerken.

Ergens op eenderde neemt de vogelwachter Kees de hoofdpersoon mee om een broedende velduil te fotograferen. De uil verzet zich en valt aan. Kees verliest een oog en wordt zwaargewond naar het vasteland vervoerd. Waarmee de belofte van bloed is ingelost.

Wolkers woonde jarenlang op Texel en leefde middenin de natuur. Het decor voor dit boekje vond hij dus niet ver van huis. En zijn kennis van de natuur blijkt uit het overvloedig gebruik van bijzondere plantennamen, zoals het moeraskartelblad, bittere gentianen, duizendguldenkruid en bremraap.

En eerlijk is eerlijk: als Wolkers schrijft over erotiek doet hij dat beeldend en opgewonden.

Maar alles bij elkaar is dit een vrij overbodige Wolkers.

Geschreven bij Zomerhitte

een spannend boek van mijn favoriete schrijver

Geschreven bij Zomerhitte

Ik vond het verhaal wel aardig, met een aardige plotwending.
Wel is het verhaal flinterdun en zelfs een tikkeltje voorspelbaar.

Leest aardig, maar daar houdt het wat mij betreft op.

Wat ik vooral goed vind: goede kwaliteit, voordelige koop.

Geschreven bij Zomerhitte

Heb zelf de verfilming van dit boek in de bios gezien!
Het was zeker geen onaardige film. Maar hij staat niet
in mijn top 10!