Bloed en barnsteen 1 - Een schip van bloed en barnsteen

Eind 14de eeuw. Jord krijgt wat met Nadia, een koopmansdochter, maar ook nazaat van de heks Baba Yaga en de godin Ran, maar is eigenlijk belooft aan een ander. Ze weten te ontsnappen aan hun lot als ze op zoek gaan naar het schip van barnsteen van Nadia's overgrootvader.

Tais zet een fantasierijke wereld neer. Het is historische Fantasy en het leuke is dat alles klopt. Je kan de historische plekken en personen opzoeken en zien hoe hij ze verwerkt heeft in het verhaal. Daarnaast is het verhaal spannend en fantasievol verteld. Verwacht geen sterk uitgewerkte figuren, maar juist een kleurrijk verhaal vol met bijzondere gebeurtenissen.

Dit boek leest lekker weg, het is ontspannende leesvoer en zoals ik gewend ben van Tais, heel wonderlijk en mooi verteld.

Het boek is een absolute puinhoop van een ontspoorde sneltrein is, die uit pure koppigheid toch door blijft rijden, terwijl hij langzaam aan het zinken is. Daarbovenop is het extra frustrerend dat het boek erg veel potentie en goede ideeën laat zien door de mistige ruiten van een slecht uitgewerkt verhaal. Zo komt het voor dat als Jord een magisch moeras in moet om een magische plant te vinden om Nadia te kunnen genezen van een hoofdwond en hij onderweg ook nog de heilige christofoor tegenkomt. Nu had dit hele spektakel van mij rustig een paar hoofdstukken mogen duren terwijl het is geschreven over nog geen twee bladzijden.
Ook is de snelle acceptatie van de hoofdpersonen voor alles om hen heen ongeloofwaardig en storend. Zo is er een scène als “Uit het water komt een grote man met een enorme staf in zijn hand. ‘sinte Christofoor?’ fluistert Jord. ‘In een keer goed’ zegt de man.” Vervolgens volgt Jord de heilige man gewoon zonder nog iets van een reactie als: “Wacht, een oude bijbelse figuur komt ineens uit het niets uit het water en wil mij zomaar de weg wijzen om het plot nog makkelijker voor mij te laten verlopen?”. Het meest storende aspect aan de hele situatie is dat dit niet een, twee of drie keer gebeurd. De schrijver heeft geprobeerd er zoveel mogelijk characters uit de Noorse, Christelijke en Russische mythologie in te stoppen die helemaal niks toevoegen aan het plot dat alles op een grote ‘Mythische figuren tuinfeest terwijl het regent’ begint te lijken.
Een ander iets is de “Jord wist niet waarom hij het wist, maar op de een of andere manier hij wist hij zeker dat het zo was” cliche die te vaak wordt gebruikt om de hoofdpersonen iets te laten weten wat ze normaal niet zouden weten zolang de vage ‘oom Alex’, die schaamteloos wordt gebruikt als iemand die precies heeft meegemaakt en weet wat de hoofdpersonen kunnen gebruiken, er niet al een verhaal over aan het vertellen is.
Al met al voelde het ongeplaatst, moeilijk om me te verbinden en te makkelijk voor het dramatische fantasy verhaal die het duidelijk probeert te imiteren. Een van de weinige pluspunten zouden de vele deels-originele ideeën die erin zijn verwerkt. Maar de enorme overvloed daaraan maakt het hakkelig en consequentieloos.