A Farewell To Arms

Tweede Hollywoodverfilming (de eerste dateert van 1932 met Helen Hayes en Gary Cooper in de hoofdrollen), naar het gelijknamige, beroemde boek (voor het eerst verschenen in 1929) van de vermaarde auteur Ernest Hemingway (1899-1961). Teleurstellende, laatste productie van David O. Selznick (1902-1965), onder regie van Charles Vidor, die zovele malen beter had kunnen zijn, maar door productieproblemen en verkeerde keuzes geplaagd werd. Grootste struikelblok is zondermeer de destijds 38-jarige actrice Jennifer Jones, die als Mevr. Selznick er met de haren werd bijgesleept door manlief, maar in feite te oud is voor het personage. Haar samenspel met Rock Hudson is een ramp en er is overduidelijk geen sprake van enige chemie (de vonk wil maar niet overspringen!) tussen beiden, wat natuurlijk dodelijk is voor een tragische liefdesgeschiedenis. Ernest Hemingway liet de grote Hollywoodproducer dan ook onomwonden weten wat hij van zijn keuze (een absolute miscast) dacht. En dit terwijl er voldoende alternatieven voorhanden waren om het 21-jarige personage van Katherine gestalte te geven. Wat te denken van bijvoorbeeld Audrey Hepburn? De oorspronkelijke regisseur, John Huston, kreeg al snel ruzie met Selznick en zelfs cameraman Oswald Morris hield het voor gezien toen Selznick hem ervan betichtte meer oog te hebben voor Hudson dan voor zijn vrouw. Rock Hudson noemde deze film niet voor niets zijn 'grootste vergissing', maar doet desondanks zijn uiterste best om er nog wat van te maken, net zoals een aantal zeer interessante acteurs in belangrijke bijrollen, zoals het met een Oscar-nominatie beloonde spel van de beroemde Italiaanse regisseur/acteur Vittorio De Sica (1901-1974), die deze film graag had geregisseerd. Deze groots opgezette productie (met best goede actiescènes) kent gelukkig ook zijn pluspunten zoals de mooie kleurenfotografie van Oswald Morris en diens latere vervanger Piero Portalupi, het goede scenario van topscenarist Ben Hecht die zich niet alleen baseerde op het boek maar ook op het toneelstuk van Laurence Stallings, de prachtig klinkende muzikale score (inclusief theme-melodie) van Mario Nascimbene en het overweldigende production design van de meesterlijke Alfred Junge (1886-1964), zijn laatste klus. Al met al haalt deze film maar net de middelmaat (met de hakken over de sloot!), maar is het toch waard om bekeken te worden als voorbeeld van een productie die het in zich had om een klassieker te worden, maar door foute beslissingen die gerenommeerde status nooit kreeg en zal krijgen!