A Freewheelin' Time A Memoir of Greenwich Village in the Sixties

“A freewheelin’ time” behelst de memoires van Suze Rotolo (de jonge vrouw die arm in arm loopt met de artiest op de hoes van de zestiger jaren elpee “The freewheelin’ Bob Dylan”) over de zestiger jaren in Greenwich Village. Het is een heel aardig boek. Het heeft mijn kijk op de jaren zestig op een paar punten behoorlijk genuanceerd (de bijna non-existentie waarnaartoe de vrouw verbannen bleef, om het meest in het oog springende maar te noemen). Daartegenover: als je wat nieuws over Bob Dylan verwacht, dan moet je niet aan deze memoires beginnen. Het is het verhaal van Suze Rotolo, weliswaar beweegt B.D. zich daar ook in rond, de ene keer op de voorgrond, maar ook regelmatig alleen maar als couleur locale, het is en blijft in ieder geval haar verhaal. En zij heeft een heel goed verhaal, de kwaliteit van haar verhaal is niet van de figurant/protagonist Dylan afhankelijk (hoewel natuurlijk de nieuwsgierigheid naar haar verhaal wel degelijk met Dylan samenhangt), ze is een boeiende persoon, en ze heeft wat te vertellen.
Het effect dat het boek op mij heeft is tweeërlei: ten eerste ben ik nieuwsgierig geworden naar wat háár verder is overkomen vanaf 1970 tot een paar jaar geleden toen zij overleed (en dit zegt ook wat over haar vaardigheid: ze kan boeiend vertellen en ze weet de charme van het orale op schrift goed te bewaren); ten tweede krijg je toch alsnog een beter beeld van Bob Dylan in die zin dat eindelijk de omgeving van de vent niet wegvalt in de schaduw van zijn aanwezigheid. Rotolo noemt hem “the elephant in the room” van haar leven. Wel, ze heeft die olifant er elegant uit weten te werken. De meeste biografen van zijne Bobheid hebben nauwelijks meer dan hun tomeloze bewondering om hen van het eerste woord naar de laatste punt te voeren, en dan moeten ze daarbovenop allerlei toeren uithalen om de bewondering te vermommen als een objectief feitenrelaas. Iets wat doorgaans de literaire kwaliteit niet ten goede komt. Sommigen worden dan bovendien nog eens verliefd op hun eigen eruditie, de eruditie die zij de lezer bieden in plaats van goed geïnterpreteerde feiten. Rotolo heeft die bokkensprongen niet nodig, zij heeft het laconieke, bijna nonchalant vertelde relaas van haar eigen leven, ze heeft Bob helemaal niet nodig, ze heeft de feiten en haar belevenissen.
Ik nuanceer mijn oordeel. Het is niet slechts een aardig boek. Het zijn gewoonweg goede memoires. Ik vermoed dat haar relaas relatief onopgemerkt is gebleven omdat mensen het lazen om wat over Bob Dylan te weten te komen. En daar gaat het boek niet over, het gaat over Greenwich Village in de jaren zestig. Precies wat de subtitel al aankondigt. Als de Dylanvorsers zeggen dat ze een heleboel niet vertelt, dan neem ik direct aan dat dit klopt. Rotolo vind ik een mild mens, uit wat ze vertelt kan de lezer opmaken dat er het een en ander aan onverkwikkelijks gebeurd zal zijn, en sensationeels, en diep bevredigends, en vervolgens gaat ze daar niet op in. Maar dat is het punt niet. Het punt is dat deze vrouw háár memoires te boek stelt. Punt.