Al onze gisterens

Voor in het boek een quote:
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death.

Macbeth, V, v. 22-23

Hoe toepasselijk dit is, leer je tijdens het lezen van dit indrukwekkend verhaal over het beleven van het leven met al zijn (on)hebbelijkheden waarvan je misschien denkt dat het jou niet zal gebeuren.

In Al onze gisterens lees je over Anna, haar familie, vrienden en kennissen vlak voor en tijdens het uitbreken van WO II. Het verhaal speelt zich af in Italië en het fascisme viert hoogtij.
Je leest over dagelijkse gebeurtenissen en proeft de eenzaamheid waarin de beschreven personen stand proberen te houden tegen een nog groter isolement; niemand durft echt eerlijk te zijn in deze situatie en praat liever niet tegen een ander om zich niet onnodig bloot te geven.

Steeds lees je over gedachten van een personage tegen terwijl deze terugdenkt aan wat is geweest. Toch blijft hier de beschrijving van gevoelens achterwege; het is alsof de mensen er niet toe doen. Zo spreekt Anna over haar dochter als het kind. Een naam wordt niet genoemd.
Wat hier heel sterk gebracht wordt is het verschil tussen arm en rijk, het verschil tussen aristocratie en de landarbeider en de aanhangers van fascisme en anti-fascisme, hoewel dat laatste snel kan veranderen.

Wanneer Ippolito's lijk wordt gevonden zoeken de omstanders en familieleden in hun herinnering naar woorden die hij had gezegd. Hier spreekt cynisme uit; want tijdens het leven had niemand echt naar hem willen luisteren, ze wilden het eigenlijk niet weten.

Anna wordt zwanger van een vriendje, die niets van haar zwangerschap wil weten. Dan komt een huisvriend die heel veel gereisd heeft naar haar toe wanneer hij haar ziet huilen en aan hem kan ze alles vertellen wat haar dwars zit; dat was ongekend voor haar.

'Hij vroeg haar hoe oud ze was en zij zei dat ze zestien was. Hij zei dat iemand van zestien zo langzamerhand moest weten hoe hij wilde leven. Zij zei dat ze haar leven wilde wijden aan het maken van revolutie. Toen begon hij hard te lachen, hij had kleine tanden, maar niet als een vos, hij had vrolijke uit elkaar staande tandjes, net allemaal rijstkorrels. Hij zei haar dat de revolutie er nu niet toe deed.'

Natalia Ginzberg heeft in Al onze gisterens beeldend verwoord hoe het leven er in de besproken tijd in Italië op het platteland aan toen ging. De vader van Anna was advocaat en schreef zijn memoires, die niet door iedereen gelezen mochten worden omdat er gepeperde dingen in zouden staan over de fascisten en de koning. Hij besloot zijn memoires te verbranden.

Ginzburg laat Anna aan één stuk door aan het woord; het is alsof je luistert naar een klein meisje dat nog niets weet van het leven en dat alles vanzelfsprekend vindt. Ze praat halsoverkop over van alles en nog wat en neemt nauwelijks tijd om adem te halen. Als je goed luistert hoor je haar zelfs opgewonden ademhalen.

Je moet als lezer even wennen aan de schrijfstijl van Ginzburg maar neem daar zeker de tijd voor want je waant jezelf daarna in Italië tussen de Italianen. De omgeving en de personages worden heel gedetailleerd beschreven; het is alsof het verhaal zich voor je eigen ogen afspeelt.

"Ik heb 'Al onze gisterens' graag gelezen. Er gebeurt heel weinig terwijl er een heleboel gaande is."- Graag Gelezen

Wat ik vooral goed vind: goede kwaliteit, voordelige koop.