Art. 285b roman

Relaas vanuit de eerste persoon, zichzelf ook vaak omschrijvend als 'verdachte'. 64 LetterenTribunalisten lieten zich meesleuren door de prikkelende prelude van Christiaan Weijts' bejubelde, maar opvallend genoeg tevens verguisde debuutroman uit 2006. Eerste indruk: schrijver met een secuur observatievermogen, met grootse uitdrukkingshelderheid, met lef, met het vermogen tot ingetogen humoristisch formuleren en een schelmse drang tot schockeren. En dat allemaal in één pen!
Maar... na dit sensationele openingsoffensief werd het voor te veel van ons gaandeweg minder. Minder prettig leesbaar. Minder helder en direct vooral. Klassiek pianist/pianoleraar Sebastiaan Steijn die zich steeds meer verschuilt achter steeds stroever en dus steeds minder spontaan in de tekst dispergerend vakjargon. Weijts wil zijn lezers hier zó veel van bijbrengen dat de slaapverwekkende materie onmogelijk nog door de essentiële tekst valt op te nemen. Van het literaire lekkers blijkt te snel niet veel meer over.

Het centrale motief in deze reanimatie van een frustratenverleden blijkt de instandhouding van woekerende illusies. Onmogelijke illusies, belichaamd door al even onmogelijke relaties. Die met een minderjarig meisje is daarbij niet eens het dieptepunt. Verdachtes onvermogen tot loslaten van de zich steeds geschifter presenterende antagonist Vicky Fabers, peepshowdanseres van professie, levert hem uiteindelijk aangifte van het door de titel gedekte semi-misdrijf stalking op.

Uiteindelijk. Met dit woord is veel gezegd. Nóg meer afstotend vakjargon. Zwaar storende input van nauwelijks functioneel Italiaans. Kon dit boek eigenlijk wel worden uitgelezen zonder Wikipedia of vertaalhulp erbij? Zonder intensieve Scarlatti-studies tussendoor? Werd verdachtes uiteindelijk veel te breed uitgerolde verweer ook niet veel te letterlijk uit de wet overgenomen? De minder dan dertig van onze leden die dit boek daadwerkelijk uit konden lezen kregen daardoor ook oog voor kleinere irritatiebronnen als tijdval binnen gesloten blokken tekst, c.q. Weijts' nalatigheid om zijn lezers de service van witregels te bieden. Voor Weijts' kennelijk onbedwingbare neiging tot het veelvuldig vermelden van vunzigheden ook. Uiteindelijk bleek deze vertelling meer een losersbeleving in een gestaag zieker wordende protagonistengeest dan een zich richting een acceptabel einde ontwikkelend verhaal.

Deze unvollendete compositie werd, als gezegd, bejubeld én verguisd. Voor een grondige verguizing kent Art. 285b te veel geniale vondsten en uniciteit, maar de meesten van ons behoren duidelijk niet tot de bejubelaars van dit werk. Maar ons lezerscollectief bestaat niet alleen uit 'de meesten van ons'. Deel van het gemaakte compromis was om in elk geval één latere Weijts op onze toekomstige leeslijsten te plaatsen. Misschien zal die wat minder vunzig zijn. Wat minder hoogdravend erudiet. Wat minder opzichtig bij elkaar gewikipediaad en daardoor wat minder hybride van karakter. E un po 'meno italiano per favore.

Geschreven bij Art 285B

CW heeft een prachtboek geschreven over de verhouding tussen de ik-figuur Sebastiaan Kleijn (SK; 23), afgestudeerd aan het conservatorium in Leiden, nu muziekleraar zonder papieren, free lance pianist, met zijn muzen Victoria (19) en Rosa (bijna 16). Hij verdeelt zijn tijd tussen Leiden (muziekschool, privélessen, incl. Rosa) en Amsterdam (restaurant Domenica en zijn vruchteloze pogingen om de beeldschone Victoria ultiem te veroveren). Donderdag t/m zondag is hij in Amsterdam, erna in Leiden. Rosa en Veronica? Rosa is een Italiaans diplomatenkind; Victoria werkt parttime in een peepshow op de Wallen om haar dansopleiding te financieren. SK leidt een dubbelleven.
De titel betreft een wet tegen belaging, “stalking”, waarvan SK door Victoria na vele verwikkelingen wordt beschuldigd. De promiscue Victoria wil met één man langdurig iets platonisch en niet toegeven aan SKs hunkering met haar de liefde te bedrijven.
CWs boek is heel goed opgebouwd. De 2 delen en elk van de 28 hoofdstukken hebben een titel, altijd met cijfers erin, er tussenin af en toe muziekhistorische info over Scarlatti. SK vertelt afwisselend als “de gedaagde” en als ik-persoon zijn relaas en wisselt regelmatig het perspectief van heden naar verleden, doch maar zelden naar de toekomst.
Hoger opgeleiden zullen veel plezier beleven aan dit boek, vooral als ze jarenlang pianoles hebben genoten en/of de pianowerken van pakweg Bach, Liszt en vooral Scarlatti appreciëren. Een prima geschreven boek met meerdere lagen, symbolische verwijzingen via persoonsnamen en een nuttige inleiding in het horeca aanbod van Leiden en Amsterdam anno 2000. Het biedt ook een inkijkje in de wereld van gediplomeerde klassieke musici en hun moeite om rond te komen.
Het boek start in de week waarin Pim Fortuyn werd vermoord. Een obsessief, puur NL-boek. Iets te lang, maar zeer aanbevolen.

Geschreven bij Art. 285b

Typisch jongemannen-thema: seks en het vrouwtje redden (en wat moet ik intussen met mijn leven?). Interessant gecomponeerd, ik wilde maar steeds weten waarom de hoofdpersoon tot stalking was overgegaan. Geloofwaardig, zelfspot, intelligente gedachten, gedachtegangen en dialogen vermakelijk. Met plezier gelezen.

Geschreven bij Art. 285B

Niet het makkelijkste boek, maar toen ik er eenmaal in zat vond ik het wel erg goed.

Ik heb een pagina of 50 gelezen in dit boek en kwam er echt niet doorheen. De pianothermen vliegen je om de oren en ik heb hiet absoluut geen verstand van. Het gekozen vertelperspectief staat me ook niet aan. Het gaat telkens over de hoofdpersoon als 'de verdachte', erg storend.
Ik had besloten dit boek te lezen aan de hand van veel lovende recensies, maar ik snap niet waar deze vandaan komen. Een overgewaardeerd boek naar mijn mening.