De dieren van Lockwood Manor Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Het is het begin van WW II. Hetty Cartwright is een museumconservator in Londen die verantwoordelijk is voor o.a. de opgezette dieren collectie. Dan wordt ze geëvacueerd naar Lockwood Manor met de collectie om het te beschermen tegen de luchtaanvallen van Londen. Lockwood Manor is een groot huis met zoveel kamers, met niet zoveel mensen om het te vullen.

Als de collectie naar huis wordt gebracht, heeft Hetty moeite om de collectie in de gaten te houden en beginnen er dingen te missen. Tot ergernis van de heer van het landhuis die denkt dat Hetty een dwaze vrouw is die dingen verzint. Haar enige bondgenoot in het huis is dochter Lucy.

Op het eerste gezicht en het verhaal op de achterflap dacht ik dat het een geweldig boek zou zijn. Het verhaal kon mij echter niet bekoren. Er was met geen mogelijkheid in het verhaal te komen. Het is echter niet mijn karakter om dan het boek dicht te slaan en weg te leggen. We zetten gewoon door… Het tempo van het verhaal was gewoon zo traag. Het verhaal rondom de beschrijving van de omgeving dat kon er mee doorgaan. Maar het opbouwen van het mysterie en enige spanning viel erg tegen. Dat ging veel te traag en daardoor verlies je als lezer je concentratie en aandacht.

Tevens was het moeilijk om een band met de personages te krijgen. Het bleef allemaal erg oppervlakkig. Hoewel het een veelbelovende omslag en achterflap verhaal had, was het, het lezen voor mij eigenlijk niet waard. Is het dan een slecht boek? Nee vast niet, wat de een slecht vindt kan de ander enorm bekoren. Soms past een boek bij je en zo nu dan past een boek totaal niet bij je. Dat was met dit boek het geval helaas.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Ik werd zoals de meeste waarschijnlijk eerst verliefd op de kaft. De omschrijving op de achterkant trok mij dan uiteindelijk helemaal over de schreef.

Het boek vertelt een interessant verhaal in een interessante setting. Wanneer je de achterkant leest lijkt het eerder een thriller verhaal maar tijdens het lezen wordt het wel duidelijk dat dit niet het geval is. Het is eerder een mysterie roman. Hoewel veel reacties hier aangeven dat het niet het beste boek is moet ik toegeven dat het boek mij wel kon bekoren. Ik vond de setting, de sfeer en het verhaal zeker de moeite om het boek uit te lezen. Het is niet mega spannend of super romantisch maar het verhaal is zeker de moeite waard om gelezen te worden.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

De dieren van Lockwood Manor heeft alle ingrediënten voor een goed verhaal: een vreemd decor, complexe personages en een griezelelement. Op sommige momenten komen deze ingrediënten goed samen en wordt je als lezer gegrepen door de, in eerste instantie, onverklaarbare gebeurtenissen die zich in en rondom Lockwood Manor afspelen. Pas tegen het einde komt er een stroomversnelling qua gebeurtenissen en ontvouwing en dat had veel eerder moeten gebeuren. Hierdoor leest het geheel als traag en omslachtig. Dezelfde emoties, gevoelens en handelingen komen te veel terug, worden herhaald. Tijdens het lezen zijn er meerdere momenten geweest dat ik hoopte dat er snel nieuwe informatie werd prijsgegeven. De plot ontvouwing kwam voor mij onverwachts en gaf me een vreemde, bittere nasmaak. Ik ben er nog niet over uit of ik het nou wel of niet een goed boek vond.

Samenvattend:
Interessant en spannende elementen, maar traag ontvouwend.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Dit is het eerste boek van Jane Healey die voor haar korte verhalen al verschillende prijzen heeft gewonnen. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog wordt de collectie zoogdieren verplaatst van Londen naar Lockwood Manor om aan het oorlogsgeweld te ontkomen. Het landhuis wordt bewoond door de norse Lord Lockwood en zijn dochter Lucy, wiens moeder en oma enkele maanden daarvoor bij een auto ongeluk zijn omgekomen. De 30-jarige Hetty Cartwright krijgt de leiding over de verhuizing omdat haar mannelijke collega's in de oorlog moeten dienen. In het oude verlaten landhuis heeft de museumcollectie last van knaagdieren en insecten maar het ergste is dat er dieren verplaatst worden of zelfs verdwijnen.
Het boek heeft een prachtige kaft die ook aan de binnenkant van het boek doorloopt. Het verhaal wordt verteld door lange zinnen en bijzinnen die verhalend zijn en, ondanks de lengte, over het algemeen goed te lezen zijn. De sfeer en de inrichting van het landhuis en de opgezette dieren worden beeldend verteld. Het verhaal wordt in de ik-vorm verteld vanuit Lucy (cursief gedrukt) en Hetty. Lucy en Hetty zijn ongeveer even oud, hebben veel tegenstellingen, maar ook veel gemeen en ontwikkelen een warme vriendschap.in het kille landhuis. Gezien de tekst op de achterflap was de verwachting dat het een roman zou zijn met spanning en suspense. Dat klopt voor ongeveer de eerste 100 bladzijdes, maar de spanning zakt daarna weg en wordt het een echte roman totdat er op het einde een verrassende wending is die helaas kort beschreven wordt; dit in tegenstelling tot de rest van het verhaal, . De verwachtingen van het boek zijn niet uitgekomen. Desalniettemin is het wel een verhalend en sfeervol boek. De waardering voor dit boek is 3,5 sterren.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Vindt de cover heel mooi die ook aan de binnenkant staat, het verhaal op zicht is leuk verzonnen maar er zit weinig spanning in en de romantiek is ook niet waar ik een warm gevoel van krijg.
Vond het wel fijn dat als het hoofdstuk vanuit Lucy verteld wordt het schuingedrukte staat
Had nog niet eerder iets van de auteur gelezen maar denk dat smaken verschillen.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Als de schrijfster een spannend boek heeft willen schrijven, is dat totaal mislukt. Er is geen moment sprake van enige spanning. In tegendeel, het boek is erg saai. De gebeurtenissen volgen elkaar op in een traag tempo en zijn eigenlijk niet het vermelden waard. De personen in het boek komen niet uit de verf en de liefdesrelatie tussen Hetty en Lucy doet zó totaal niet ter zake dat het bijna gênant is. Al snel interesseerde het verhaal me niet meer en heb ik mezelf gedwongen het boek uit te lezen. Heel jammer, volgende keer beter.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Toen ik de cover van dit boek zag was ik gelijk verliefd door de rijkelijke illustraties en klassieke uitstraling. Daarnaast raakte de achterflaptekst direct de juiste snaar bij mij. Doordat er gesproken wordt over een natuurhistorisch museum ( ik ben zelf ooit afgestudeerd als conservator & museoloog), op onverklaarbare wijze verplaatsende opgezette dieren (ik hou van mysterieuze & griezelige zaken) en een oud vervallen landhuis zijn de perfectie combinatie toch? In ieder geval slaat mijn fantasie dan al op hol en ben ik daardoor direct heel benieuwd geworden naar het inhoudelijke verhaal.
“Zal ik erg veranderd zijn als de oorlog voorbij is, vroeg ik me af, en hoe zal het museum er dan aan toe zijn? Hoeveel muren zullen er nog overeind staan?”
Terwijl ik begon met lezen merkte ik dat sfeer van eind jaren dertig, rondom de tijd van uitbreken van de tweede wereld oorlog, goed overkomt. Onder andere door de setting en de uiteenzetting van het tijdsbestek. Tevens door alle personages, de onderlinge verhoudingen tussen man, vrouw en personeel. En uiteraard de toegepaste schrijfstijl en dus bewoording van Jane Healey. Door al deze facetten samen te voegen bevond ik me al lezende daadwerkelijk in die tijd en zag ik het allemaal moeiteloos voor me afspelen.
“Lockwood Manor stond al eeuwenlang op deze plek, maar het grootste gedeelte van het huis in zijn huidige staat was gebouwd in de negentiende-eeuwse jacobethaanse stijl.”
Echter ervaarde ik het verhaal in zijn geheel als traag voortvloeiend. Niet zo verrassend en afwisselend in gebeurtenissen als ik gehoopt had. Het mag dan weliswaar een roman zijn, toch had ik er op de één of andere manier meer van verwacht. Dat zowel hoofdpersonages Hetty als Lucy het moeilijk hebben voert de boventoon en alles speelt zich grotendeels af op het landhuis Lockwood Manor. Dit is uiteraard ook geheel de bedoeling gezien de achterflaptekst maar toch had ik een boeiender verhaal verwacht met meer intriges, griezeligheid en onvoorziene uitspattingen. Vooral door de prikkelende samenvatting op de achterzijde van het boek.
“Ik zat daar zwijgend, met een dikke keel, en ik moest op mijn lip bijten om niet in huilen uit te barsten.”
Toch wil ik het verhaal zeker niet geheel afkraken. Dit is het romandebuut van Jane Healey en er zit absoluut meer potentie in haar manier van schrijven vermoed ik. Daarbij denk ik dat er een grote groep lezers veel meer van dit verhaal zullen genieten dan ik. Wellicht door de nostalgie van vervlogen tijden en de herinnering die opgeroepen wordt?
“In het duister waren hun verbleekte kleuren nog verder vervaagd tot zwarte vegen.”
De personages in dit boek zijn wel degelijk intrigerend neergezet. Het is een bijzondere weg die beide dames afleggen. Gevuld met verdriet, nieuwsgierigheid, verwerking, moeilijke gedachtes enzovoort. Juist dat zorgt voor enige herkenning bij mij als lezeres. De weg naar volledig jezelf zijn is tenslotte een hele opgave en zeker in die tijd absoluut niet de makkelijkste en vanzelfsprekend. Dit onderdeel maakte het verhaal voor mij toch nog enigszins boeiend.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Ik heb het debuut van Jane Healey mogen lezen voor de thrillzone leesclub. Door de tekst op de achterflap over onverklaarbare zaken en geheimen waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Helaas maakte het boek dat niet waar. De auteur neemt uitgebreid de tijd om allerlei gebeurtenissen tot in detail te beschrijven, waardoor de wereld van Lockwood Manor tot leven komt. Hierdoor gaat de snelheid uit het verhaal, de spannende gebeurtenissen zijn niet spannend genoeg om de aandacht vast te houden. Pas in de laatste 40 pagina's komt alles naar buiten en komt er een enorme versnelling.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Jane Healey heeft verschillende prijzen voor haar korte verhalen gewonnen. In 2013 behaalde ze de shortlist van de Bristol Short Story Prize. De dieren van Lockwood Manor​ is haar romandebuut. Ze woont met haar gezin in Edinburgh en werkt als freelance journalist en consultant.

De dieren van Lockwood Manor verteld het verhaal van Hetty Cartwright (conservator van het Londens museum) die de opdracht krijgt om de opgezette zoogdieren te beschermen en onderhouden wanneer deze i.v.m. de oorlog zijn overgebracht naar Lockwood Manor. Lockwood Manor is een oud landhuis met heel veel kamers waar de scepter wordt gezwaaid door Lord Lockwood, een norse man die veelal jonge vrouwen aan zijn arm heeft, en zijn dochter Lucy.
Geen al te moeilijke opdracht zou je denken maar dat valt toch erg tegen. Al snel loopt Hetty tegen allerlei problemen en vreemde zaken aan. Hoe is het mogelijk dat sommige specimens verplaatst of zelfs compleet verdwenen zijn? Hoe kan Hetty het ongedierte tegenhouden die het voortbestaan van haar opgezette dieren bedreigen?
Behalve haar onrust die de problemen meebrengen in dit vreemde landhuis moet zij het ook nog eens opnemen tegen Lord Lockwood die haar maar een dom wicht vindt en haar verdenkt van het verzinnen van de verplaatsingen en verdwijningen.
Gelukkig vindt ze in Lucy een bondgenoot en vriendin en hebben de twee jonge vrouwen meer met elkaar gemeen dan ze zelf weten.

In De dieren van Lockwood Manor wordt duidelijk onderscheid gemaakt in de twee verhaallijnen. Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Hetty en Lucy, waarbij het oogpunt van laatstgenoemde cursief gedrukt is.
De verhaallijn wordt rustig opgebouwd en heeft een aantal mooie twisten. Tot het einde toe blijft onduidelijk hoe het verhaal gaat aflopen.
De schrijfstijl is beschrijvend; er zijn veel mooie beschrijvingen van het oude landhuis en de opgezette dieren. Er zit ook een onderhuidse spanning in het verhaal.
De twee vrouwen zijn goed beschreven, beiden zijn zwakke personen die in gedachten veel meer willen doen en zeggen dan ze werkelijk doen en zeggen. Alhoewel beiden pas aan het einde van het boek ietwat evolueren zijn ze met diepgang beschreven. Het is dan ook niet moeilijk om je als lezer in te leven in zowel Hetty als Lucy.

De cover doet je vermoeden dat het om een ouderwets boek gaat maar dat is schijn want het verhaal is juist heel modern van opzet en zal je als lezer compleet verrassen.

Al met al is De dieren van Lockwood Manor een mooie debuutroman met een onderhuidse spanning die modern aanvoelt.

Geschreven bij De dieren van Lockwood Manor

Hetty werkt bij het Natuurhistorisch Museum in Londen en moet vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog samen met een deel van de collectie naar het platteland reizen. Een groot gedeelte van de opgezette dieren wordt overgebracht naar Lockwood Manor waar ze hopelijk veiliger zijn dan in Londen. Voor zo’n groot huis wonen er weinig mensen, alleen Lord Lockwood en zijn dochter Lucy. Deze laatste lijdt nog steeds onder het recente verongelukken van haar moeder en oma. Haar vader lijkt daarentegen ongeroerd. Ook het personeel dat er werkt neemt steeds in aantal af.
Eenmaal daar gaan er geruchten dat het er spookt, of dat er een vloek heerst, er gebeuren rare dingen in het huis, er zijn verschijningen van een schim. Hetty slaapt in haar eentje in de westelijke vleugel en wordt geplaagd door nachtmerries. En dan verdwijnen er opgezette dieren uit de collectie. Alles wijst op een opzet voor een spannend mysterie.
En dan kom je bedrogen uit. Want dit verhaal is beter te lezen als de emotionele belevingswerelden van de twee jonge vrouwen Hetty en Lucy. Hoofdstukken volgen afwisselend beide dames vanuit de ik-vorm. En daarmee zie je als lezer twee dames die veel gemeen hebben. Hun worsteling met ouders, met verlies, met het feit dat ze vrouw zijn en de vooroordelen die daarbij komen kijken, en tevens hun gevoelens voor elkaar.

Ga je erin met deze verwachting, dan beleef je het meeste plezier aan dit boek. Laat je daarom dus niet op het verkeerde been zetten door de titel en de flaptekst die duiden op een mysterie à la Agatha Christie.
Dus welkom in Lockwood Manor, waar de stille collectie opgezette dieren het belangrijkste lijkt te zijn, maar de levende wezens in het gebouw uiteindelijk meer het verhaal bepalen.