De doe-het-zelf-retraite roman

Eindelijk gelezen waarom ik ooit graag alleen reisde en waarom ik dat weer zou moeten doen! Humor zonder greintje B. Jones meligheid. Met grote glimlach uitgelezen.

Zojuist dit boek met ontzettend veel plezier en in vrijwel één teug uitgelezen. Er zit een grote vaart in het verhaal en diepgang, luchtigheid en humor worden op een voor de lezer prettige manier afgewisseld. Ik moest ook een paar keer keihard lachen. Een overtuigend goed (geschreven) boek dat je aan het denken zet en toch ook pretentieloos is en niet te ingewikkeld doet. Zeker lezen!

Deze roman zet aan tot nadenken over dingen die ongemerkt ieders leven binnensluipen. Jong, oud, vrouw of man, dat maakt niet uit. Heel herkenbaar én verrassend, eerlijk en met een flinke dosis zelfspot en humor. Een boek dat geen moment verveelt.

In dit prettig geschreven verhaal komen een flink aantal cliché maar hele mooie en inspirerende uitspraken voor die niet alleen hoofdpersoon Roos aan het denken zetten over allerlei facetten van haar leven, maar ook jou als lezer. Het verhaal gaf mij op sommige momenten een gevoel van (h)erkenning, het amuseerde me en het raakte me zelfs een beetje.
Ik ben zelf nog nooit op (doe-het-zelf of georganiseerde) retraite geweest, maar het speelt wel vaak door mijn hoofd. En ik kan me zo goed indenken dat je dan inderdaad “het beklemmende besef van vrijheid” kan ervaren als je ineens helemaal alleen bent en weg van al het dagelijkse! En dan dat discussiepanel in haar hoofd… Heel erg grappig én herkenbaar.
Een heel fijn boek dus! Een soort mini-retraite voor moeders als ik die het nog niet hebben aangedurfd om op een échte te gaan.

Fijne roman die lekker wegleest met mooie observaties over hoe we met elkaar omgaan in deze drukke tijden waarin we moeite hebben met onthaasten. Ook voor de mensen die geinteresseerd zijn in Esther Perels boeken en podcasts.

Heerlijk ontwapenend en herkenbaar relaas van Roos die in Portugal de ontrouw van haar man probeert te duiden en met behulp van Kierkegaard onderzoekt wie zij eigenlijk is als “vrouw van” en “moeder van” wegvallen.

Hoe trouw was zij aan zichzelf?

Wie of wat blijft er eigenlijk van haar over als als ze zich ontdoet van haar rol als moeder, vrouw van en ondernemer?

“..ben hier gekomen om een pauze te nemen van mezelf en van de rest van mijn gezin. Overigens vrees ik dat ik een deel van het gezinsleven heb meegenomen in de vorm van hoofdluis.”

Ze spaart zichzelf niet als ze terugkijkt op haar rol als moeder.

“Toen zij geboren werd, kreeg ik het krijtje om op haar ziel te krassen er gratis bij.”

In de boekenkast van haar appartement treft ze Kierkegaard aan die haar zegt het leven (voorwaarts) te leven door jezelf te zijn.

Met veel gevoel voor humor, zelfspot en kwetsbaarheid probeert zij Kierkegaardiaans dat wat achter haar ligt te begrijpen om vervolgens “Voorwaarts te leven”.

“Ik was altijd degene die de tik uitdeelde en nu ben ik opeens de onderliggende partij geworden. Wanneer is dat gebeurd?”

In flash backs laaft Roos zich aan de rauwe blues in New Orleans (“I Wanna know what love is, zong Glen, I want you to show me” ) en in Cascais en Lissabon waar haar zoektocht zich afspeelt, sluit de Fado naadloos aan op gemoedstoestand.

“Fado is gemaakt om te bezingen wat verloren is gegaan in de ruis van het leven.
(..) De fado voert je gelukkig geen zoete koek over de liefde. Eerder een bitterkoekje.”

De ontrouw van haar grote liefde doet haar realiseren hoe ontrouw ze zelf is geweest naar zichzelf toe.

“Misschien had ik eigenlijk actrice moeten worden. Omdat ik relatie in, relatie uit de Barbapapa was. Ik was steeds wat de jongens in mij zagen.”

Dit boek is een echte aanrader. Vooral voor diegenen die hun leven niet als een geöliede machine op orde hebben.

PS: Hou je van Portugal of heb je plannen om naar Portugal op vakantie te gaan, neem dan vooral dit boek mee. Echt een hele mooie schets.