De goudvisjongen

Fascinerend. Echte literatuur voor kinderen, geen doorsnee-whodunnit maar een gelaagd boek dat de vraag stelt wat mensen maakt tot wie ze zijn en drijft tot wat ze doen.
Dat de twaalfjarige hoofdpersoon Matthew een toekijkende buitenstaander is maakt het boek al bijzonder, dat zijn afzondering voortkomt uit een obsessief-compulsieve stoornis nog meer. Het verhaal informeert je op overtuigende wijze over wat zo'n stoornis met iemand kan doen. De titel, die zowel kindertaal als een mooie beeldspraak is, past er uitstekend bij.
De vraag wat er is gebeurd met de verdwenen peuter Teddy lijkt het hoofdonderwerp, maar dat is louter schijn. De tekst op de achteromslag van de Nederlandse uitgave ('Lukt het Matthew het mysterie te ontrafelen?') geeft in feite een simplistisch beeld dat het boek tekort doet. Andere mysteries zijn minstens zo interessant en minstens zo belangrijk.
In de allereerste plaats zindert door het hele verhaal heen de vraag wat er gebeurd is met en tussen hoofdpersoon Matthew Corbin en zijn overleden jongere broertje Callum. Matthew voelt zich schuldig over Callums dood en zegt er een litteken aan te hebben overgehouden. Maar ook zijn stoornis? Bovendien blijf je als lezer geboeid door de geschiedenissen van Melody Bird, de oude Nina, Jake Bishop en andere buurtbewoners. Wat is er aan de hand met al die mensen?
Zoals het in een jeugdboek hoort geeft het uiteindelijk (bijna) alle antwoorden, maar je moet er geduld voor hebben. En onderweg krijg je dan nog het prachtige advies 'Nooit [te] wachten tot het noodweer voorbij trekt. Je moet naar buiten gaan en dánsen in de regen'.
Het boek is goed geschreven: scherp, eigentijds taalgebruik en een mooie verweving van heden en herinneringen. Als (voor)lezer moet je her en der echt opletten om de hints niet te missen. Daarmee is het geen lichte kost: voorlezen vanaf een jaar of tien en dan nog alleen mits de voorlezer bereid is uit te leggen en te bespreken, zelf lezen en echt begrijpen vraagt toch zeker wel een jaar of twaalf?

Het is een erg leuk boek omdat je elke keer weer nieuwsgierig bent naar wat er gaat komen! Matthew is de buurt waar hij woont van achter het raam in de gaten aan het houden. Hij heeft immers niets anders te doen. Je weet als lezer niet wat de mensen buiten over Matthew denken en zeggen!
Ik was nieuwsgierig wat Melody (een meisje dat tegenover hem woont, zij helpt met het onderzoek naar Teddy) op de begraafplaats te zoeken heeft! Matthew kijkt zoals gezegd heel vaak uit het raam maar precies als Teddy (de kleinzoon van Matthews buurman) wordt meegenomen is Matthew met iets anders bezig. Als Teddy terug is kan hij alleen maar 'GOUDVIS JONGEN’ zeggen als er vragen over zijn ontvoering aan hem worden gevraagd ! De politie gaat er dan vanuit dat Matthew Teddy had meegenomen. Als Casey (Teddy’s zusje) eventjes bij Matthews ouders moet blijven zegt ze: ‘ pssst, goudvis jongen...die oude dame heeft hem’ . Maar dan maakt Matthew zijn grote fout..…
Zelf hou ik erg van meiden boeken en lees dit soort boeken niet. Toch vond ik het een erg leuk boek en vindt het jammer dat het alweer uit is! Ik hoop dat jullie net zoveel leesplezier hebben als ik! Lieve groetjes Sterre

Matthew zit alleen maar op zijn kamer en hij houdt zijn buren goed in de gaten hij schrijft alles op wat ze doen. Zijn vader probeert de hele tijd om hem beneden te krijgen om een potje te poolen maar Matthew blijft op zijn kamer zitten en praat met zijn behangleeuw. Zijn moeder wordt het uiteindelijk zat en ze gaan naar een psychotherapeut toe en ze hopen dat dat wat zal doen. Dan wordt een van de peuters die bij meneer Charles logeert vermist en gaat Matthew op onderzoek uit. Al zijn buren zijn verdacht. En Mathhew houdt zijn buren nu nog beter in de gaten. De politie komt ook op bezoek en Matthew wordt opeens erg belangrijk in het onderzoek van de politie. Melody Bird komt ook helpen met het onderzoek en misschien vinden ze wel een aanwijzing dat de politie verder helpt. Zal Matthew de peuter vinden en zijn angst voor ziektekiemen en ziektes overwinnen?

“Nooit wachten tot het noodweer voorbijtrekt. Je moet naar buiten gaan en dánsen in de regen.” (pag. 321)

‘De Goudvisjongen’ is het debuut van de Britse Lisa Thompson. Hoofdpersoon is de twaalfjarige Matthew. Hij is niet zoals andere jongens. Matthew is bang om in aanraking te komen met ziekteverwekkers en is daarom de hele tijd bezig met handen wassen, douchen en zijn kamer grondig schoonmaken. Niet alleen Matthew heeft last van zijn angst en het dwangmatig schoonmaken, ook zijn ouders lijden eronder. Hij wil niet dat ze hem aanraken, zoenen of een knuffel geven. Het grootste deel van de dag zit Matthew dan ook in zijn slaapkamer. Daar heeft hij van achter zijn slaapkamerraam goed zicht op wat er zich allemaal afspeelt in in zijn straat. Matthew weet precies wat zijn buren doen, hoe laat ze naar hun werk gaan, wanneer ze thuiskomen. Op een dag komt de kleine Teddy met zijn zus logeren bij zijn opa, buurman Charles. Die weet niet zo goed hoe hij met de kleintjes om moet gaan en laat de kinderen een beetje aan hun lot over. Dan verdwijnt Teddy en niemand die weet waar hij is gebleven. Matthew is de enige die hem als laatste heeft gezien. Er komt een grootscheeps onderzoek en de hele buurt gaat op zoek naar Teddy. Ook Matthew helpt op zijn manier mee in de hoop dat het kleine jongetje snel weer wordt gevonden.

Ondanks dat het verhaal zich voornamelijk afspeelt in de slaapkamer van Matthew is het op geen enkel moment saai of langdradig te noemen. Het dagelijks leven zoals zich dat buiten afspeelt en waar Matthew niet aan deel kan nemen, wordt uitgebreid beschreven door Matthew zelf. Zo af en toe springt Matthew terug naar het verleden en vertelt hij bijvoorbeeld over zijn buurjongen Jake die hij al van baby af aan kent en met wie hij niet meer bevriend is.

Niet alleen de verdwijning van Teddy is een belangrijk thema in het boek, ook de dood van Matthews broertje Callum loopt als een rode draad door het verhaal. Matthew is er van overtuigd dat het zijn schuld is dat Callum dood is en als lezer vraag je je dan ook af wat voor vreselijks er is gebeurd. Het antwoord op die vraag wordt pas aan het eind van het verhaal duidelijk.

Op indrukwekkende wijze beschrijft Lisa Thompson hoe het leven moet zijn voor iemand met een dwangstoornis. Ook de impact die zo’n ziekte heeft op de rest van het gezin komt naar voren in ‘De Goudvis jongen’. Matthews moeder gaat in eerste instantie mee in de dwangstoornis van haar zoon en voorziet hem van plastic handschoenen die hem beschermen tegen ziektekiemen. Zijn vader echter behandelt Matthew alsof hij geen dwangstoornis heeft. Tijdens een sessie bij de psycholoog krijgen zijn ouders hier dan ook ruzie over.

“Ik wil naar beneden gaan en mij bij de levenden voegen” ( pag.342)

De cover van ‘De Goudvis jongen’ ziet er opvallend uit: veel blauw, een beetje oranje en in het midden van een mensenmassa staat een roodharig jongetje dat zijn hoofd in een vissenkom heeft en van achter het glas alles bekijkt. Ondanks dat het boek een zwaar onderwerp behandelt, is het verhaal is niet dramatisch of zwaar op de hand liggend. Daarom is het ook niet storend dat de cover zo vrolijk is.

‘De Goudvisjongen’ is geen voorspelbaar verhaal. Alhoewel je hoopt op een happy ending blijft het tot het laatst nog maar de vraag hoe het verhaal zal eindigen. Daardoor is ‘De Goudvisjongen’ een verhaal dat boeiend is van de eerste tot de laatste pagina. Heel, heel mooi!

Geschreven bij De Goudvisjongen

Spannend, prachtig geschreven. Het is een bemoedigend verhaal over een jongen die met behulp van vrienden en door openheid een probleem overwint. Lisa Thompson is een geweldige auteur!

De hardcover uitvoering van uitgeverij Meis & Maas heeft een opvallende kleur blauw met oranje accenten. Niet alleen daardoor maar ook door de illustraties op de cover valt dit boek direct op. Ook in het boek bevinden zich aan het begin van elk hoofdstuk grappige illustraties. Dit alleen al maakt dat je het boek graag in handen hebt en door wilt blijven lezen. Tenminste wel in mijn geval want het oog wil tenslotte ook wat.
Inhoudelijk is de schrijfstijl van Lisa Thompson bijzonder prettig om te lezen. Het is absoluut geschikt voor kinderen in de beoogde leeftijdscategorie door de laagdrempelige bewoording en korte, duidelijke zinsopbouw. Toch is het ook zeker geschikt voor volwassenen omdat de zinnen alles behalve simplistisch zijn, ongeacht hun structuur en de oorspronkelijke doelgroep.
“Het was zo’n hartverscheurend kaartje, en er werd overheen gelopen alsof het zwerfvuil was.”
Het verhaal bevat diverse thema’s waardoor er voor de lezer, van welke leeftijd dan ook, veel uit te halen is. Naast de serieuze gebeurtenissen en onderwerpen waarmee het hoofdpersonage Matthew worstelt, moet omgaan in zijn jonge jaren, bevat het verhaal een soort lichtvoetigheid en hoop. Juist door alle thema’s is het boek leerzaam voor iedere lezer.
“Ik wil naar beneden gaan en me bij de levenden voegen.”
Het gehele verhaal speelt zich min of meer af vanaf één locatie, vanuit de slaapkamer van Matthew. Om het verhaal dan toch zo interessant en humoristisch te houden zodat je door wilt blijft lezen getuigd naar mijn idee absoluut van het schrijverstalent van Lisa Thompson.

Geschreven bij De Goudvisjongen

Dit boek is heel mooi en leerzaam, en ook erg origineel!

Hitchcock voor eigentijdse kids

Lisa Thompson is nog geen bekende internationale bestselling auteur. De Goudvisjongen is haar debuut en haar meest recente boek heet The Light Jar. Ik zeg met nadruk NOG geen bekende auteur want dat ze het binnenkort wordt, daar ben ik van overtuigd. Internationale kranten zijn lovend over dit debuut en dat is helemaal terecht.

De Goudvisjongen gaat over Matthew. Hij heeft smetvrees en zit veel in zijn kamer. Met de ramen potdicht. Naast dat hij zijn kamer heel vaak poetst, kijkt hij vaak naar buiten. Hij ziet niet alleen alles wat er in zijn rustige straat gebeurt, hij noteert ook alles. Dus als de kleine buurjongen Teddy verdwijnt, kan hij de politie van waardevolle informatie voorzien.

Het gegeven voor dit verhaal is net zo eenvoudig als spannend. Een jongen die niet naar buiten is indirect getuige van een misdrijf. Hitchcock maakte ooit van een dergelijk gegeven zijn bloedstollende ‘Rear Window’ waarin James Stewart zijn been breekt en aan huis gekluisterd zit. Uit verveling gluurt hij naar de buren. Samen met Grace Kelly ziet hij een moord gebeuren en samen lossen ze het op.

Matthew heeft ook een leuke vriendin die hem helpt, zijn (vroegere) klasgenootje Melody. Verder is er nog Jake, een onaardige jongen met wie Matthew vroeger bevriend was. Jake werd gepest omdat hij een huidaandoening heeft. Op een gegeven moment is Jake het zat om gepest te worden en besluit hij zelf een pestkop te worden. De jongens gaan dan al niet meer met elkaar om. Matthew leeft met zijn vader en moeder. Zijn ouders vinden hem vreemd en willen met hem naar de therapie. Ze maken zich grote zorgen, want naar school gaan, dat doen Matthew niet. Veel groter dan dit is de wereld van Matthew niet en dat geeft het boek een bijzondere sfeer.

Het verhaal is heel knap geschreven. Na het eerste hoofdstuk weet je al hoe het leven van Matthew eruit ziet en vind je hem al een tof gozertje. Het is een volledig geloofwaardig allemaal. De jongen heeft smetvrees en gaat steeds minder naar buiten. De wereld word kleiner en tenslotte blijft alleen zijn kamer over. Daar leeft hij en praat tegen de muren. Als op een dag het peutertje Teddy verdwijnt kan hij de politie veel vertellen, maar helaas niet wat er precies is gebeurd. Teddy logeert bij opa die niet echt goed oplet. Er is al eerder wat gebeurd… Is de buurman verdacht? Of was het toch die gemene Jake? Of is het toch nog iemand anders?

Al met al een heel spannend boek. Het is voor een kinderboek behoorlijk aan de dikke kant, dus het is voor de echte lettervreter. De illustraties zijn precies goed voor dit boek. Ze passen perfect en onderstrepen de bizarre vertelling. Mike Lovery illustreert boeken, landkaarten en maakt ansichtkaarten, veelal in deze typische stijl. De vertaling is verzorgd door Anneke Bok. Zij ontving voor deze vertaling een projectsubsidie van Het Nederlands Letterenfonds. Hierdoor is het meer dan prettig leesbaar.

De opmaak van de tekst is erg eigentijds. De jongeren mailen met elkaar omdat Matthew geen telefoon gebruikt. Er staan dus heel veel mails tussen de tekst.Verder houdt hij een dagboek bij en die fragmenten zie je er ook tussen staan. Dat maakt de tekst erg levendig. Ieder hoofdstuk begint met een kleine illustratie.

Dit is een geweldig leesboek voor kinderen die echt avi uit zijn in de leeftijd van 10-13 ongeveer. Volwassen zullen hier ook zeker van genieten. Uitgeverij Meis & Maas zet zich met dit boek in een keer op de kaart.

Mijn zonen van 9 en 7 vonden het geen leuk boek. Mijn oudste vond het zo verdrietig, dat hij er bijna van moest huilen. Hij kreeg er echt een rotgevoel van. Ik vond zelf ook dat het veel te veel over de stoornis ging en te weinig over de detective kant van het verhaal.