De hamer van Thor

Ik heb dit boek eigenlijk gekocht voor mijn dochter, maar ben er zelf ook in begonnen en ik moet zeggen, dat ik het ook voor volwassenen een heel leuk boek vind. Het begint een beetje langzaam, maar al snel zit je er zo in, dat je het niet meer weg kunt leggen. Het is heel verrassend, dat er ook fantasy-achtige dingen in zitten en dit maakt het wat mij betreft nog interessanter. Gelukkig zit er achterin een uitleg van vreemde woorden en voorin een plattegrond, dat is wel erg handig. Een spannend vakantieboek, ook leuk voor kinderen en volwassenen die niet meteen een historisch boek zouden lezen.

Echt HEEL langdradig. Ik heb dit boek in stukjes gehakt uit moeten lezen, omdat ik er niet doorheen kon komen. Desondanks is dit een goed boek.
Eerst wat over de hoofdpersonage. IK HEB EEN HEKEL AAN STOERE MEIDEN. Zo, dat moest er even uit. Het is heel vreemd dat ik een hekel heb aan stoere meiden omdat ik ZELF een stoer meisje ben, maar, serieus, ik knap er echt op af. Dat komt denk ik vooral omdat ze ALTIJD GEFORCEERD OVER KOMEN. Echt ALTIJD! Kan er dan helemaal niemand een écht stoer meisje als hoofdpersoon nemen?
Zoals duidelijk mag zijn, Idun is een 'stoer' meisje dat zich niet graag aan andermans regels houdt. Zonder weinig diepgang, dit is het, punt. Nog iets: ze kwam niet alleen zwaar geforceerd over, ze was tegelijk een stoer meisje en een echt Hollywood-achtige
'Damemess-in-Destres' (Ik hoop dat ik dit goed gespeld heb). Zo VOLKOMEN hulpeloos. Echt, ik kréég er wat van. Ardito/Sven/Ulf moest haar steeds uit de penarie helpen. Of, zoals ik iemand ooit heb horen zeggen: 'There is always a girl who falls down and twists her ankle.'
Ik ben dus niet zo'n fan van haar. Maar o god, Ardito! Misschien is het mijn voorkeur voor jongens met een belabberd verleden, maar ik vond hem geweldig. Hij is vriendelijk, mysterieus, behulpzaam, soms afstandelijk, zelfverzekerd en tegelijkertijd onzeker, en niet te vergeten een .... (als ik dit zou zeggen zou ik iets verklappen). Hij was degene waardoor ik besloot dit boek toch te lenen bij de bieb.
Sven mocht ik ook. Hij is vreselijk impulsief en bedoelt het wel goed, maar komt ook heel vaak in de problemen. Zo vaak dat ik wel eens mijn wenkbrauwen moest fronsen.
Het plot is goed, leuk en, tot op een zekere hoogte, verrassend. Het einde is redelijk open en wijs. Echt wijs dus, niet wannabe-wijs. Ikzelf was sowieso met die ring voor mijn broers neus gaan zwaaien en had zijn plaats ingenomen, alleen maar om hem te sarren.
Kortom, een leuk boek, maar please, Eluna, volgende keer een mannelijke hoofdpersonage? En ALSJEBLIEFT een minder langdradige schrijfstijl?