De jongen die met wolken speelde

Na het lezen van het vorige boek van Franco Faggiani ‘’Het Jaar dat Shizo verdween’’ was ik erg benieuwd naar het nieuwe boek van deze schrijver.

Het verhaal wordt verteld vanuit de 72 jarige alleenstaande archeoloog Filippo Cavalcanti. Filippo wordt gedwongen antieke kunstwerpen te controleren voordat ze naar Duitsland worden verscheept. Hierbij zit ook de Sarcofaag ‘’de jongen met de blauwe wolken’’ die voor hem een emotionele waarde heeft. Dan verschijnt de impulsieve Quintino opeens in het leven van Filippo en besluiten ze de kunstwerken naar Rome te smokkelen. Doordat het verhaal zich afspeelt ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is het een spannende reis waar niks vanzelfsprekend is. Samen maken ze een bijzondere maar ook spannende reis waarbij de mannen ook steeds meer over elkaar te weten komen.
In het begin moest ik er even inkomen, doordat er geen echte hoofdstukken zijn maar als je er eenmaal inzit wil je door blijven lezen. Je wordt meegezogen in de avonturen en de weg die wordt afgelegd door Quintino en Cavalcanti. Want hoe gaat het aflopen? Wat mij betreft is dit boek zeker een aanrader.

Een mooi boek om te lezen met een avontuurlijk verhaal.
Het speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in het jaar 1944.
Filippo Cavalcanti krijgt de opdracht om kunstwerken te controleren en naar
Duitsland te brengen. Nadat Filippo de kunstwerken heeft gezien bedenkt hij
hoe hij ze moet vervoeren. Er zit ook een kunstwerk bij wat voor Filippo van
emotionele waarde is. En hij vind het heel erg dat alles naar Duitsland moet.
Op een dag komt Quintino in het leven van Filippo.
Filippo besluit om het verhaal van de kunstwerken aan Quintino te vertellen.
Deze komt met het voorstel om ze samen naar Rome te brengen.
En zo begint de avontuurlijke reis dwars door Italie. In het begin twijfelt Filippo
nog of Quintino wel te vertrouwen is. Maar tijdens de reis gaan die twijfels weg
en ontstaat er een ware vriendschap.
Tijdens de reis maken ze van alles mee, mooie maar ook niet zulke mooie
belevenissen.

Het is zo mooi geschreven dat ik gewoon meegezogen werd in dit prachtige verhaal.
Ik zag de hele reis voor me, de vervelende dingen die gebeuren maar ook de mooie en
zeker de natuur. Vind het echt een aanrader.

We verplaatsen ons naar Rome in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog waar de fascisten nog steeds de scepter zwaaien.
Archeoloog, Filippo Cavalcanti, wordt door het ministerie gedwongen, omdat hij de fascisten niet steunt, een lading antieke kunstvoorwerpen te controleren die de Duitsers willen meenemen naar Duitsland.
Hij moet hiervoor naar Bressanone waar de werken zijn verborgen en opgeslagen.
Filippo gaat, tegen zijn zin, op reis en wordt onderweg beroofd van zijn tas.
Toevallig ontmoet hij de dader, Quintino, de volgende dag weer en er ontstaat een bijzondere verhouding tussen die twee.
Quintino is een mecanicien die wordt verplicht te werken voor de bezetter in het plaatsje Ischia.
Zij vertellen elkaar over de manier waarop ze gedwongen worden te leven en te werken en samen beramen ze een plan om de kunstwerken te redden.
Een lange reis, vol ontberingen maar ook bijzondere ontmoetingen volgt.
Al lezende lijkt het of je mee reist; de natuur wordt in al zijn schoonheid omschreven, ze maken kennis met bijzondere mensen in de omstandigheden van die moeilijke tijd. Soms is het spannend, soms lijkt het wel een avonturenroman.
Kortom ik vind het een juweeltje

Franco Faggiani – De jongen die met wolken speelde

Voormalig archeoloog Cavalcanti saboteert de opdracht om een grote kunstcollectie van Italië naar nazi-Duitsland te vervoeren en zint op plannen om deze collectie langs een omweg uiteindelijk naar Rome te brengen en daar op een veilige plaats onder te brengen. In de collectie blijkt een sarcofaag van de jongen die met wolken speelde te zitten, welk kunstvoorwerp voor Cavalcanti een grote emotionele waarde heeft vanuit de tijd waarin hij daadwerkelijk opgravingen verrichtte. Tijdens de voorbereidingen van deze tocht komt hij Quintino uit Ischia tegen die in de nabijheid van de opslagplaats van de collectie tewerk is gesteld bij een autowerkplaats van de Duitsers. In eerste instantie heeft Cavalcanti veel moeite met Quintino dit in verband met zijn levensopvattingen, echter na enige tijd kunnen zij met elkaar lezen en schrijven. De lange tocht, waarbij zij rekening moeten houden met het naar het noorden opschuivende front tussen de Duitse bezetters en de Amerikaanse troepen, is bepaald niet zonder gevaar. Ook verspreide groepjes nazi’s en partizanen bemoeilijken de reis. Uiteindelijk bereiken zij Rome echter de gedachte veilig opslagplaats kan niet worden bereikt en er dient een andere oplossing te worden gevonden.

Evenals in de roman Over het jaar dat Shizo Kanakuri verdween geeft Franco Faggiani in de roman De jongen die met wolken speelde aan de lezer de indrukken weer die Cavalcanti tijdens de lange, avontuurlijke reis opdoet van het landschap en van de mensen die hij ontmoet. Kortom, een boeiende en fraai geschreven roman die ik eenieder van harte aanbeveel.

echt een mooi boek. goed geschreven en spannend

'De jongen die met wolken speelde' is een titel die erg tot mijn verbeelding spreekt. Vooral nu in Coronatijd, een tijd waarin je niet ver van huis komt, was dit iets waar ik naar op zoek was. Franco Faggiani komt moeiteloos aan deze verwachting tegemoet. De hoofdpersonen, Filippo en Quintino, gaan op reis door Italië. Met prachtige beschrijvingen van de landschappen waar zij doorheen rijden en de personages die zij tegen komen, is dit een perfect boek om jezelf even in deze omgeving te wanen.

Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en wordt verteld vanuit Filippo, een oudere professor die antieke kunst moet controleren voordat ze naar Duitsland gezonden wordt. Als hij de impulsieve Quintino tegenkomt, besluiten ze de kunst naar Rome te smokkelen. Zo begint een reis dwars door Italië. Op het begin is er nog twijfel of Quintino wel te vertrouwen is, een gevoel wat - denk ik - iedereen herkent als je een nieuw iemand hebt ontmoet. Gedurende het verhaal transformeert dit gevoel naar een innige vriendschap die leeftijd overstijgt. Ook tijdens de reis komt dit boek geen spanning tekort, met ontmoetingen met zowel fascisten, als partizanen en overvallers, valt er genoeg te beleven.

Gedurende het verhaal leer je ook de hoofdpersonen goed kennen. Beide hoofdpersonen hebben hun eigen charmes. Waar Filippo erg veel kennis meeneemt vanuit zijn achtergrond als professor, is Quintino ‘street smart’. Met zijn strategisch vermogen om snel beslissingen te nemen doet hij zeker niet onder voor de professor. Samen vormen ze een duo die de lezer steeds verrast en die je alleen maar kan bewonderen.

Kortom, dit is een boek wat spreekt tot de verbeelding, schrijft over vriendschap, en personages voorstelt waar je alleen maar jaloers op kan zijn. Een echte aanrader.

Geschreven bij De jongen die met wolken speelde

In De jongen die met wolken speelde heeft Franco Faggiani voor een thema gekozen dat tot op heden nog steeds leeft onder de mensen: kunstroof in de Tweede Wereldoorlog. De natuur speelt weer een uitgebreide rol in het verhaal. Net als de rol die vaders in het leven van zonen innemen.
Het is vertaald door Saskia Peterzon-Kotte.

Rome 1944
Archeoloog Filippo Cavalcanti wordt op zijn werk voor het ministerie van Onderwijs gedegradeerd, van directeur tot stencildrukker. Waarom? Omdat hij geen vriendjes met de fascisten wil zijn.
Hij is twee en zeventig en ziet de wereld om zich heen veranderen.

Hij moet op een missie voor het werk; het controleren en veilig verpakken van een lading antieke kunstvoorwerpen in Bressanone. Woedend is hij.

“Diefstal die geautoriseerd wordt volgens het boekje, terwijl de aderen in mijn hals zo dik werden als touwen, die al sinds 1938 onophoudelijk aan de gang is.”

Een toevallige ontmoeting met Quintino in Bressano, een verplicht tewerkgestelde mecanicien uit Ischia verandert Filippo’s leven.
Samen gaan ze op een niet geheel ongevaarlijke missie door de bergen over kleine paadjes van Zwitserland en Italië om de kunstwerken in veiligheid te brengen.

“Het zou een lange reis vol verrassingen worden, we zouden zijn overgeleverd aan omstandigheden waar we geen invloed op hadden: de onbekende route, de wanhopige mensen, de bevoorrading, de Duitsers, de fascistische troepen, de partizanen.”

Kan Filippo Quintino wel vertrouwen?
Quintino heeft niet alleen de nodige handigheid met sleutelen, maar weet als geen ander plannen te bedenken om moeilijkheden onderweg op te lossen.

Goed tot uitdrukking in het verhaal komt, dat mensen veranderen door de oorlog en vrienden vreemden worden van elkaar. Want wie kun je vertrouwen?
De toevallige ontmoetingen onderweg maken het soms best wel spannend, waardoor het als een soort avonturenroman leest.

Je leert Filippo goed kennen. Dingen die belangrijk voor hem zijn komen uitgebreid aan bod. Archeologie is waar hij voor leefde. Hij voelt zich gevangene van regels, van opdrachten , conventies en zijn bazen.
Het contrast tussen de schoonheid van de natuur en de lelijkheid van de oorlog komt goed naar voren.

Met uitgebreide geografische beschrijving van de route die ze afleggen is het net of je er zelf een beetje bij bent. Dit komt zeer realistisch over.
Het verhaal is niet opgedeeld in hoofdstukken, maar dat mis je niet. Het is doorspekt met verwijzingen naar bekende Duitse archeologen en opgravingen.
Faggiani heeft een vlotte, tot de verbeelding sprekende schrijfstijl. Hij maakt gebruik van lange beschrijvende zinnen.Je waant je ter plekke in de bergen en beleeft de avonturen van Filippo en Quintino mee.

Faggiani heeft mij een aantal fijne leesuren bezorgd met De jongen die met wolken speelde. Ik heb weer wat kennis over Italië opgedaan.

Na Franco Faggiani’s boek ‘Tussen twee werelden’ gelezen te hebben, was ik zo enthousiast over deze schrijver dat ik niet kon wachten tot zijn nieuwe boek ‘De jongen die met wolken speelde’ uit kwam.
Op de dag dat het boek er was ben ik direct begonnen met lezen. In het begin was het best wel boeiend maar gaandeweg werd het verhaal ongeloofwaardiger. Quintino blijkt een schier onschendbaar figuur te zijn die op het nippertje de meest fantastische oplossingen uit zijn mouw schudt. Het verhaal is verder een opsomming van een stuk of dertig plaatsjes waar de mannen doorheen komen
Na de fantasierijke rit kwamen de twee hoofdrolspelers in Rome aan. Ze hadden het idee om de kunstwerken in de St. Pieter te verstoppen. Maar dat plan mislukte. Dus kwam Quintino met de volgende fantastische oplossing om de schilderijen bij een oude bekende onder te brengen. Eerlijk gezegd ben ik hier afgehaakt omdat het mij allemaal te ongeloofwaardig werd.

Al met al géén aanrader.

Er werd reeds heel wat cultureel erfgoed gestolen door de eeuwen heen, zo denk ik meteen aan de onthoofde beelden in Angkor Wat, de leegroof van de piramides in Egypte en allerlei schatten die de kolonialen terug meebrachten naar hun thuisland. Een echte schande. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog is er heel wat kunst gestolen, niet alleen van de Joodse bevolking, maar ook van
landen als Italië en net hierover heeft Franco Faggiani een boek geschreven. Toen ik de korte inhoud ervan las werd onmiddellijk aangetrokken tot dit boek. Maar ook de titel sprak bij mij tot de verbeelding, wat zou deze te betekenen hebben?

In 1944 voelt Duitsland de bui stilletjes aan hangen, zij zijn de oorlog aan het verliezen en willen daarom nog snel enkele rijkdommen vergaren. Filippo Cavalcanti is een oude archeoloog die na jarenlang veldwerk een overheidskantoorbaantje heeft in Rome. Hij krijgt de opdracht om een aantal Italiaanse kunstwerken klaar te maken zodat deze veilig naar Duitsland verscheept kunnen worden. De werken bevinden zich in Bressanone, het noorden van Italië nabij de grens van Oostenrijk en Zwitserland. Filippo vindt het verschrikkelijk dat deze kunstwerken naar Duitsland overgebracht zullen worden en heet het “geautoriseerde diefstal”. In Bressanone ontmoet hij Quintino en samen beslissen ze om de kunstwerken niet in de handen van de Duitse bezetter
te laten, en deze in veiligheid te stellen door te proberen deze naar Rome over te brengen. Het is het begin van een roadtrip doorheen Italië waarbij ze moeten opletten niet betrapt te worden door Duitse soldaten, fascisten en de partizanen.

Hoewel het boek totaal niet was wat ik ervan verwachtte vond ik het een zeer leuke en aangename leeservaring. Franco Faggiani is een auteur die weet hoe hij een verhaal moet brengen en zijn lezers te raken. Het verhaal lijkt op het eerste zicht simpel maar de aandachtige lezer zal veel verschillende diepe lagen terug kunnen vinden. Aanvankelijk dacht ik dat het cultureel erfgoed dat op onrechtmatige wijze in de handen van de nazi’s terechtgekomen is centraal zou staan, maar het gaat grotendeels over de roadtrip van Bressanone naar Rome en Isschia. De auteur zal hierbij veel aandacht schenken aan de omgeving: het ongerepte Italië, met de vele kleine dorpjes en prachtige natuurlandschap. Ook worden de gruwelijkheden van de oorlog belicht: wat doet het met de gewone bevolking die achterblijft op het platteland, de angst, de honger, etc… .

Hiernaast gaat het ook over contrasten, er zijn geen twee grotere tegenpolen dan Filippo en Quitino: de oude professor, een echte gentleman, naast de jonge Quintino die weet hoe hij mensen moet omkopen en soms niet helemaal eerlijk is. Uiteindelijk blijken beiden toch meer overeenkomsten te hebben dan op het eerste zicht lijkt en zullen ze een onbreekbare band krijgen. Maar er is ook nog de gruwel van de oorlog die lijnrecht tegenover de ongerepte natuur van Italië komt te staan. De auteur zet zijn lezers toch aan om dieper na te denken over bepaalde interessante onderwerpen.

Het verhaal wordt verteld door Filippo in het ik-perspectief. Wat voor mij toch wel een kleine domper was, gezien ik het daar niet zo voor heb. Maar dit is dan ook het enige puntje van kritiek, verder heeft de auteur een bijzondere schrijfstijl waardoor je als lezer meegezogen wordt en het boek niet opzij kan leggen. Het boek is niet opgedeeld in verschillende hoofdstukken wat het makkelijker maakt het in één ruk uit te lezen.

De jongen die met de wolken speelde is een pareltje om te koesteren, te lezen en te herlezen. Blij dat ik deze auteur ontdekt heb. 4 sterren ****

Verhaal betreft een archeologische professor die een reis gaat maken in een vrachtwagen om kunstschatten veilig te stellen in het zuiden van Italië aan het einde van WO-II.

Eerste vraag. Waarom zo’n gevaarlijke reis als deze kunstschatten eenvoudig ergens anders kunnen worden gestald, bijvoorbeeld in de abdij? Bovendien gaan de professor en Quintino een stuk door Zwitserland. Waarom daar niet opslaan in deze neutrale staat. Zeer ongeloofwaardig allemaal.

Ik ben gestopt. Maar ik heb daardoor de personen en het verhaal niet verder ontwikkeld zien worden.