De jungle op zee De onbestrafte misdaden tegen mens en milieu op open zee

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: 'De jungle op zee' is een must-read voor iedereen! Ian Urbina levert een gruwelijk boek af, gruwelijk goed, maar ook gruwelijk confronterend. Wie houdt van mens en dier én onze planeet, zal met afgrijzen lezen hoeveel misdaden er op het water tegen deze drie entiteiten begaan worden.

Urbina spendeert vier jaar van zijn leven aan het onderzoeken van 'misdaden op zee'. Hij vaart mee met verschillende vaartuigen in verschillende delen van de wereld. Het brengt hem van Antarctica naar Palau naar het Verenigd Koninkrijk en veel meer plekken. In vijftien hoofdstukken, die vijftien verschillende problemen bespreken, probeert hij de lezer inzicht te geven in wat hij allemaal ontdekt heeft. Het gaat van slavernij tot walvisvangst tot piraten op zee en nog veel meer. En waarschijnlijk was er nóg veel meer te vertellen!

De kracht van 'De jungle op zee' schuilt in de enorme hoeveelheid informatie die Ian Urbina weet te bundelen in het boek. Zijn research is gedegen en het feit dat hij zelf zoveel tijd op zee heeft doorgebracht vormt een solide basis voor de verhalen die hij vertelt. Alhoewel 'verhalen' misschien niet de beste benaming is voor wat hij allemaal heeft opgeschreven. Het is rauw en puur en bovenal levensecht. Dat maakt het angstaanjagend en soms tenenkrommend om te lezen, waardoor 'verhaal' een beetje te luchtig klinkt.

Luchtig is 'De jungle op zee' allerminst en dat komt niet alleen door de thema's die besproken worden, maar ook door de schrijfstijl. Ian Urbina is een kunstenaar met woorden, maar dat betekent wel dat zijn prachtige volzinnen niet altijd even vlot te lezen zijn. Reken daarbij ook nog eens de bijzonder grote hoeveelheid informatie die je te verwerken krijgt over een thema waar de meeste lezers weinig basiskennis over zullen bevatten, en je hebt er een flinke kluif aan om de 450 bladzijden door te nemen. Het is dus een kwestie van goed doseren en te zorgen dat je de woorden goed kan blijven opnemen. Eigenlijk is het een ideaal boek om naast een ontspannende fictie te lezen.

De emoties die door je heen gaan als je dit boek leest zijn heftig en divers. Afschuw zal waarschijnlijk een groot deel van de tijd ergens aanwezig zijn, maar toch lijkt die niet altijd om dezelfde reden te bestaan. Soms is er afschuw om de smerigheid van de omstandigheden van de vissers, of om de inhaligheid van de bazen, of om het leed dat dieren wordt aangedaan. Urbina beschrijft het allemaal op dezelfde manier en zijn persoonlijke mening is voelbaar. Toch spreekt hij het niet vaak rechtstreeks uit, maar geeft hij eerder een soort humoristische sneer. De vraag is of hij zijn eigen objectiviteit daarmee schaadt en die vraag is moeilijk te beantwoorden. Het is lastig om onbewogen te blijven in de omstandigheden waar Urbina zich in bevond. Hij probeert het dicht bij zichzelf te houden in het vertellen van zijn avonturen en dat maakt het persoonlijk en integer. Je krijgt als lezer in ieder geval erg veel sympathie voor deze man, die zijn leven enkele jaren in dienst stelt van het openbaar maken van zoveel leed.

Het is bijzonder om zoveel dingen te lezen waar je voorheen nooit over hebt nagedacht. 'De jungle op zee' verandert voor een deel je wereldbeeld en brengt enkele goed verborgen zaken aan de oppervlakte. De zee blijkt een ideale voedingsbodem voor machtsspelletjes, zowel kleinschalig als enorm grootschalig. Geld is de voornaamste drijfveer voor een groot deel van d

Na lezing van Ian Urbina’s De Jungle op Zee zou je bijna hopen dat Hugo de Groot zijn Mare Liberum, 1509, nimmer het licht had doen zien – of dat zijn principe van de vrije zee, met de rechtsmacht van de statenvlag niet langer een fundament van het zeerecht zou zijn, op grond waarvan kwaadwilligen, die doorgaans puur uit zijn op economisch gewin, daarin een onbeperkte vrijbrief zien om hun gang te gaan en de oceaan “als eindeloze bron van goede gaven, een goddelijke overvloed die nooit uitgeput raakt”, zoals Ian Urbina in zijn monumentale en veel geprezen boek schrijft.

De zeejungle is bijkans een thriller, gestoeld op uitvoerig bronnenonderzoek en eigen waarneming van de auteur, die meevoer met schepen van Seasheperd en Greenpeace, die beide jacht maken op criminelen op zee, en aanwezig was op het abortuszeilschip van de Nederlandse arts Rebecca Gomperts, die níet uit is op eigen gewin, maar wel handig gebruik maakt van de vrije zee. Die matrozen interviewt en de vrij onschuldig gestichte eigen staat op een door de Britten verlaten militair platform in de Noordzee bezoekt – kortom zich vrijwillig onderwerpt aan niet zelden gevaarlijk jongensboek heroïek om zijn boek op te stoelen naast uitvoerig bronnenonderzoek.

Op deze ontdekkingstochten maakt de schrijver kennis met de ongebreidelde visvangst in territoriale wateren, uitbuiting van manschappen, die veel weg heeft van slavernij met onmenselijk lange werkdagen tegen een schandalig laag loon, half bedorven eten en miserabele kooien als nachtverblijf, illegale walvisvangst door Japanse visserijvloten onder het mom van wetenschappelijk onderzoek, het lozen van olie en zwaar verontreinigd afval en zelfs het laten zinken van schepen om bewijsmateriaal te verdoezelen.

Het gebeurt allemaal onder onze ogen, zonder dat wij er weet van hebben. Soms omdat overheden nauwelijks bij machte zijn om hun eigen wateren te beschermen, zoals de regering van Palau, vaker omdat het geld in het laatje brengen van staten die tegen simpele betaling schepen onder hun vlag laten varen en het verder allemaal wel best vinden. Met het leegvissen van de Afrikaanse west- en oostkust tot gevolg ten koste van de lokale kustvisserij, het toelaten van volstrekt niet-zeewaardige olietankers en visserijschepen. Het niet optreden tegen moorden. Op zee heerst de ware jungle, waar het tegenwoordig ook gaat om grondstoffen in de bodem, zoals olie, gas en mineralen, om de bescherming van het milieu en het transport van hard drugs.

De Jungle op Zee is meer een reeks uitmuntende reportages dan essays, zoals de schrijver zegt, die onafhankelijk van elkaar te lezen zijn én een gedegen overzicht bieden van de wetteloosheid en de onbestrafte misdaden van moord, piraterij, slavernij, overbevissing en vernietiging van het milieu op onze oceanen – een even baanbrekend als meeslepend verslag.

Voorin het boek staat een inhoudsopgave. In het boek zijn meerdere gebeurtenissen opgenomen die uitvoerig beschreven worden. Ik spreek van gebeurtenissen omdat het geheel gebaseerd is op waargebeurde dingen. Het woord verhaal zou hier afbreuk aan doen.
Helder worden de misstanden tegen mens en milieu op zee in kaart gebracht. Door middel van deze journalistiek kom je te weten wat er zoal speelt op zee. Je wordt meegenomen in situaties die je je niet voor kunt stellen en waar je geen weet van hebt. Je wordt met de neus op de feiten gedrukt. Je krijgt een duidelijk inzicht in alle wantoestanden op zee en de organisaties daarachter. Het boek zet je hierdoor aan tot nadenken. Alles wordt zeer gedetailleerd weergegeven. Het is duidelijk dat dit boek door een ervaren journalist is geschreven.
Dit boek straalt kwaliteit uit. Er is mooi papier gebruikt dat prettig aanvoelt. Er zijn veel foto’s opgenomen in dit boek die door de goede kwaliteit van het papier helder en duidelijk afgedrukt zijn.
Achterin het boek zijn noten opgenomen waarin verder ingegaan wordt op de verwijzingen in de hoofdstukken. Tevens is er een uitgebreide literatuurlijst opgenomen. Ook een register ontbreekt niet. Zo kun je snel zoeken naar een specifiek onderwerp. Het is dus duidelijk dat er veel aandacht is besteed aan de totstandkoming van dit boek.
Jungle op zee is een compleet naslagwerk dat leest als een thriller.

Met de ‘Jungle op zee’ worden we ondergedompeld in ongelooflijke, maar waargebeurde verhalen op zee, waar mens en milieu slachtoffer van zijn.
Het boek getuigt van een sterk staaltje onderzoeksjournalistiek, maar ook van wilskracht en doorzettingsvermogen zowel van de journalist, maar ook van de slachtoffers.
Het boek is in 15 hoofdstukken ingedeeld, die verschillende aspecten van misdrijven en criminaliteit - in de ruimste zin van het woord – op zee behandelen.
Het draait o.a.; om piraterij, uitbuiting van zeelieden, dumpen van afval, overbevissing, slavernij, moord, verkrachting, Japanse walvisvaarders, …
Op zijn eigen wijze schreef Ian Urbina zijn belevenissen neer. Hij ervaarde alles waar hij over schrijft vanop de eerste rij. Alle verhalen zijn ooggetuigen van ongeoorloofde en onwaarschijnlijke gebeurtenissen en voorvallen.
Hij scheepte in op schepen van organisaties Greenpeace en Sea Sheppard, voer mee op de abortusboot van Rebecca Gomperts, bezocht het koninkrijk Sealand in de Britse territoriale zee, ondervroeg en interviewde matrozen en zeelui, …
Als lezer geloof je in eerste instantie niet wat je aan het lezen bent. Ongeloof, weerzin en onbegrip slaan al vlug om naar medelijden, verdriet en angst.
Je leeft uiteraard mee met de slachtoffers maar ook met de strijders die dag in dag uit de strijd aangaan tegen menige milieu-inbreuken, tegen de overbevissing, tegen het misbruik op zee, tegen …
Het is ongelooflijk hoe de eigenaars van zeemastodonten en van vissersvaartuigen straffeloos worden gelaten en hun vuile handeltje en misbruiken blijven uitvoeren.
Ongelooflijk hoe de wetteloosheid zegeviert en hoe slachtoffers blijvend uitgebuit en misbruikt worden. Een mensenleven op zee is niet veel waard. Alles draait op snel en veel geldgewin, de werknemers zijn van ondergeschikt of in sommige gevallen van geen enkel belang en zijn steeds vervangbaar.
Alle hoofdstukken en verhalen zijn goed gedocumenteerd, onderbouwd en voorzien van de nodige noten die voor verduidelijking zorgen.
Achteraan het boek zit nog een mooie uitgebreide literatuurlijst en een register wat opzoeking naar een bepaald onderwerp vergemakkelijkt.
Het boek leest als een trein, verveelt je als lezer nooit en blijft almaar boeien. Elk hoofdstuk staat op zich. De auteur heeft een vlotte, beschrijvende schrijfstijl. Tijdens het lezen waan je je op de eerste rij. De beleving als lezer is enorm. Het boek is een pageturner met de kwaliteiten van een thriller.
Het boek heeft mij de ogen geopend, maar als nietig onderdaan sta je machteloos, wanneer ook de overheid meegaat in het verhaal van geldgewin en geen oog heeft voor de mensen die in mensonterende omstandigheden moeten werken en alles hun gang maar laten gaan.
Ian Urbina gaf met dit boek de slachtoffers een stem … hopelijk kan dit boek meedragen tot een menswaardig bestaan op zee en het maken van sluitende nationale en internationale wetgeving.
Voor dit mooie staaltje van onderzoeksjournalistiek; voor de aanklacht tegen de misdaden op zee tegen mens en milieu; voor de boeiende, meeslepende en pakkende reportages geef ik dit boek met graagte 5 (vijf) sterren mee.

In “De jungle op zee” neemt de auteur de lezer mee de zee op. Hoewel de zee een groot deel van de aarde bestrijkt, lijkt de criminaliteit en wetteloosheid op zee een blinde vlek te zijn. Aan de hand van diverse verhalen geeft de auteur een beeld van de dingen die op zee gebeuren en die op land onherroepelijk tot bestraffing zullen leiden. De auteur vertelt uit eigen ervaring omdat hij voor dit boek echt heeft meegevaren met hen die het onrecht op zee bestrijden.

Het boek leest makkelijk, maar mede door het onderwerp is het geen boek om in één of twee keer uit te lezen. De verschillende verhalen zijn boeiend, maar na een aantal hoofdstukken had ik het gevoel aardig op de hoogte te zijn en merkte ik dat mijn aandacht verslapte. De auteur is er desondanks in geslaagd om mij de ogen te openen. Het boek heeft mijn blik op de zee in die zin zeker veranderd. Al met al een sterk staaltje onderzoeksjournalistiek in een mooi jasje.

De jungle op zee geschreven door onderzoeksjournalist Ian Urbina .
Hij heeft hiervoor zelf uitgebreid onderzoek gedaan op verschillende schepen over de hele wereld, om je zo een inkijkje te geven over wat er allemaal op de oceanen gebeurd.
Tijdens het lezen ging er een wereld voor mij open, eigenlijk elk onderwerp heb ik met veel verbazing gelezen, van hoe kan dit allemaal.
Na elk hoofdstuk, moet je even bijkomen, en nadenken over het hoe en waarom.

Je leest over slavernij, stroperij, oceaan als dumpplek, greenpeace, seashepherd maar ook over de Nederlandse arts Rebecca Gomperts die met haar abortusboot wel heel handig gebruik maakt van de wetteloosheid op zee, een verhaal wat ook gelijk indruk op je maakt.

De schrijfstijl is prettig, het is soms net of je erbij bent geweest, ook blijven de verhalen boeiend omdat ze ook best spannend zijn soms, dit boek vraagt eigenlijk om een eigen documentaireserie om deze vele misdaden bij het grote publiek bekend te maken.
Want het zijn wel verhalen waar iedereen over zou moeten weten, want het is best bizar te lezen dat er tot 1993 nog volop nucleair afval in de oceaan werd gedumpt.
Het is wel een boek die je rustig op je gemak moet lezen, het is een boek dat tijd van je vraagt, tijd om de verhalen die Ian Urbina verteld tot je te nemen.
Het is ook een boek dat je de ogen opent, want ondanks dat je misschien heel belezen bent, en het idee hebt dat je veel weet over bepaalde onderwerpen, lees je in dit boek toch dingen waar je echt nooit bij stil hebt gestaan.
Zoals dat er veel onbestrafte misdaden tegen mens en milieu op zee bestaan. dat de zee eigenlijk een plek is waar alles kan, dingen die je je niet voor kan stellen, waar mensen graag de ogen voor zouden willen sluiten.

Tijdens het lezen van De jungle op zee kan er een gevoel opkomen of je naar een nieuwe aflevering van het tv programma Floortje naar het einde van de wereld zit te kijken. Onderzoeksjournalist Ian Urbina (1972) reisde voor dit boek naar de meest afgelegen plaatsen op de wereldzeeën. Maar geen witte stranden, wuivende palmen of adembenemende vergezichten voor de journalist van The New York Times. Ian moest het doen met krappe slaapplaatsen op zwaar vervuilde vissersschepen en hostels waar men nog niet eens kan douchen. De verhalen die hij in zijn boek behandelt gaan dan ook niet over mooie idyllische plekjes waar mensen hun ultieme geluk hebben gevonden maar beschrijven het andere uiterste op onze aardbol. In 15 essays neemt Urbina de lezer mee op zijn queeste om de misdaden van mensen tegen de natuur maar ook tegen elkaar aan de kaak te stellen.
Omdat het juridische stelsel op de hele wereld zo geregeld is dat men op zee zo’n beetje alles kan maken wat op het land verboden is worden kosten nog moeite gespaard om de zee te gebruiken als illegale dumpplek, verboden visgrond en verzamelplaats voor mensenhandelaren.
De journalist reisde soms met gevaar voor eigen leven mee met onder andere milieu activisten van Sea Shepherd, de “abortusboot” van Woman on Waves en patrouilleboten van kustwachten van verschillende landen. Vier jaar lang zag hij met eigen ogen hoe illegale vissersboten de regels aan hun laars lappen door op verboden plaatsen op beschermde vissen te jagen en in hun kielzog ook nog eens hun bemanningen veel te weinig of helemaal niet betalen en in de ergste gevallen zelfs te mishandelen. Waar de oceaan altijd een enorme aantrekkingskracht op het avontuurlijke brein van Urbina uitoefende, blijkt het een duivelse plek te zijn waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen.
Met de stijl van een thriller voert deze pageturner de lezer langs de meest gruwelijke misdaden op zee waarvan de gevolgen zich ver op het land uitstrekken. Maar tot op heden kan men zijn gang blijven gaan op zee. Als lezer heb je op een gegeven moment het idee dat je het nu allemaal wel weet, de informatie die Urbina verstrekt in dit boek komt vaak op hetzelfde neer. Maar het blijkt nodig om deze praktijken onder de aandacht te brengen van het grote publiek. Als man alleen kan hij niet veel doen tegen de kwalijke zaken die hij heeft moeten aanschouwen maar met zijn pen kan hij wel om aandacht hiervoor blijven vragen. En dat is nodig ook.

70% van de aarde bestaat uit water, een groot deel van die 70% uit zee. Logisch dat daar veel gebeurt. Maar dat er zoveel misstanden en misdaden plaatsvinden, daar kon ik mij geen voorstelling van maken. Ian Urbina vertelt in 15 los van elkaar te lezen hoofdstukken wat hij in 4 jaar onderzocht heeft op zee. Het boek leest makkelijk weg, Urbina heeft een pakkende schrijfstijl.
De auteur, onderzoeksjournalist voor de New York Times, neemt je mee op de vissersboten waar hij geweest is en vertelt beeldend over wat hij aantreft. Illegale vishandel, belangrijke bijvangst waar niemand om geeft, ratten die de afwas doen aan boord, liever mensen verliezen dan de vangst. De zeelieden werken 14 tot 48 uur achter elkaar en zitten vaak dankzij een uitgekookte constructie vast aan een wurgcontract van 2 jaar, tegen een schamel loon.
Hoewel Urbina samen met mensenrechtorganisaties en milieuorganisaties actie voert en de aandacht vestigt op de misstanden, is de maatschappelijke verontwaardiging meestal van korte duur.
Voor mij is dit een van de beste nonfictieboeken die ik in lange tijd heb gelezen. Ik ben een groot liefhebber van de zee en haar inhoud, maar ik zal er nooit meer hetzelfde naar kijken.

Ian Urbina is een Amerikaanse onderzoeksjournalist voor The New York Times. Hij won in 2009 een Pulitzerprijs in de categorie Breaking News Reporting. Hij wilde al langer schrijven over de misstanden op zee en in 2015 werd het eerste artikel in de reeks The Outlaw Ocean in The New York Times gepubliceerd. Het jaar daarop volgde nog een tiental artikelen in de reeks en vanaf begin 2017 nam Urbina ruim een jaar verlof om extra onderzoek te doen en de reeks artikelen uit te werken tot een boek. Dit resulteerde in een boeiende en veelzijdige bundel van vijftien essays over het leven en de misstanden op zee. In oktober 2019 kwam de Nederlandse vertaling, De jungle op zee, uit.

De auteur schrijft onder andere over illegale visserij, zeeslavernij, piraterij, de juridische grenzen van de zee, het gebrek aan toezicht en handhaving op zee en de betrokken financiële belangen. Ook actuele thema's als klimaatverandering en mensenrechten spelen een grote rol. Ondanks de variëteit in onderwerpen sluiten de verhalen mooi op elkaar aan en dragen ze een belangrijke gezamelijke boodschap uit.

Het is geen gemakkelijk boek om te lezen, het is informatief en de inhoud van de artikelen is veelal verontrustend en schokkend. Diverse overtredingen jegens mens, dier en natuur passeren de revue. Gelukkig wordt er ook aandacht besteed aan personen en organisaties die hiertegen in actie komen en iedere dag strijden tegen het onrecht op zee.

Ondanks de zware onderwerpen zijn de artikelen stuk voor stuk erg boeiend geschreven. Het boek weet deze belangrijke onderwerpen vrij toegankelijk onder de aandacht te brengen. De auteur geeft een persoonlijk tintje aan de essays door over zijn eigen ervaringen op zee te vertellen. Uit de gedetailleerde verslagen blijkt dat hij veel onderzoek heeft gedaan en zelf veel op zee is geweest. Er is een mooie balans tussen de informatieve delen en de persoonlijke verhalen van de auteur.

Urbina weet de lezer met De jungle op zee op treffende wijze stil te laten staan bij de verborgen misstanden in en op zee.

Een goed boek over een wereld die heel ver van ons af lijkt te staan