De kloof Een weekend

Kunstenares Dorothea Tanning schreef deze roman op 94 jarige leeftijd. Een groot deel van haar leven deelde ze met de Duitse kunstenaar Max Ernst met wie ze een huis aan de rand van de woestijn in Arizona bewoonde. Haar kunstenaarschap bestond uit het maken van surrealistische schilderijen, beeldhouwen en het schrijven van gedichten. Hans den Hartog Jager geeft in de inleiding een heldere uiteenzetting over de kunstenares, deels over haar werk als schilderes, waarbij vooral de stijl - waarmee ze zich onderscheidde van de mainstream - tot de verbeelding spreekt. Een aantal autobiografische elementen is terug te vinden in het boek, met zo’n inleiding kun je niet wachten met lezen! 
De titel is duidelijk een verwijzing naar de canyon, het absolute hoogtepunt uit de roman. De ondertitel ‘een weekend’ geeft de tijdsspanne aan waarbinnen het verhaal zich afspeelt.
Wie houdt van de innige band tussen beeldende kunst en literatuur en kan genieten van surrealistische beelden is er slechts één advies: ga dit boek lezen en blijf verwonderd achter na het lezen over lot, lotsbestemming, transformatie, wraak en macht!

De kloof is een surrealistische roman die je meeneemt naar de uiteindelijke bestemming van de personages. De lezer krijgt voor in het boek een duidelijk overzicht van de afstamming van Destina (afgeleid van destination = bestemming).
Met dit in het achterhoofd, leest het verhaal alsof alles wat gebeurt altijd al de bedoeling was en dat de personages, hoe vreemd ze ook zijn, ongewild samenwerken om tot een bepaald doel te komen.
De barones houdt zich op de achtergrond, maar is een belangrijk onderdeel in dit verhaal. Zij heeft de regie, zo lijkt het.
‘De kloof’ is een verhaal over familie, erfenis en de nooit vertelde verhalen in deze familie. De vrouwelijk lijn is de enige belangrijke lijn, dat is duidelijk.

Meridian is een weerzinwekkende man die maar een onderdeel is van een groter geheel; hij weet dat zelf nog niet.

“Hij was een van die mensen van wie men zich niet kan voorstellen dat hij ooit een baby is geweest, men zou eerder denken dat hij op bevel van een orakel en vergezeld van bliksem, aardbevingen en vloedgolven uit een of ander monsterlijk ei was gekropen. Als zodanig sleepte hij zijn lot achter zich aan. Of sleepte het lot hem achter zich aan?”

Destina ontmoet ‘s nachts vlak bij Windcote haar ‘vriend’ in een canyon (kloof, zoals de titel). Wat deze vriend met haar deelt moet geheim blijven voor iedereen.

“Want buiten in de canyon wachtte haar enige werkelijkheid. Ze werd zodanig meegesleept door haar allesomvattende geheim dat ze deze trap, deze Nelly en ja, deze Papa als iets leugenachtigs zag, of als fantasie zelfs.”

De lezer groeit in het verhaal mee naar een weekend dat zijn weerga niet kent; zo onwerkelijk als de gebeurtenissen zijn voor de buitenwereld, zo passend zijn ze binnen het verhaal. Je zult niet kunnen stoppen met lezen.
Ik heb ‘De kloof’ graag gelezen.