De Rode Draagdoek

Bij het zien van de schitterende cover van De rode draagdoek van Manouk van der Meulen wil je weten wie die vrouw is. Je ziet meteen dat ze een goede band met de olifant heeft. Het is een schilderij dat je boven je bank wilt hebben hangen. Het mooie van de cover is, dat alles wat je ziet in het schilderij, voorkomt in het boek. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt meteen beginnen met lezen om erachter te komen waarom er voor deze titel is gekozen.
Meteen vanaf de eerste bladzijde wordt je meegezogen in het verhaal van Ana, de hoofdpersoon. Pas als je het boek uit hebt laat ze je los, maar eigenlijk ook weer niet. Stiekem hoop je namelijk dat er een vervolg komt op dit boek om te weten hoe het met Ana en een bepaalde andere persoon gaat. Hoop je dat je vermoedens die je krijgt in het laatste deel van dit boek, kloppen.
De rode draagdoek van Manouk van der Meulen begint in het heden, om vervolgens naar het verleden te gaan. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over Ana, hoe haar leven was voordat ze naar Oeganda ging, waarom ze daar naar toe ging, waarom ze weer naar Londen ging om vervolgens weer terug te keren naar de olifanten. Dieren waar ze een speciale band mee heeft, dieren waar ze veel gemeen mee blijkt te hebben. Je hebt echt te doen met Ana, waarbij haar leven duidelijk niet over rozen ging. Zo te meer je over haar komt te weten, zo te beter begrijp je waarom ze zich gedraagt zoals ze zich gedraagt, ook al erger je je soms aan haar, wil je haar soms een schop onder de spreekwoordelijke kont geven. Je krijgt steeds meer met haar te doen en begint een steeds grotere hekel te krijgen aan bepaalde personen vanwege de manier zoals ze zich gedragen jegens Ana. Je hoopt steeds dat ze uiteindelijk echt kiest voor haarzelf, dat ze werk doet dat echt bij haar ligt, en dat ze haar kind ooit weer ziet.
De auteur heeft zich heel erg goed weten in te leven in de personen in dit boek waardoor de mensen en dieren tot leven komen. Van begin tot eind heb je het gevoel dat je het zelf allemaal meemaakt. Zo beeldend is het geschreven. Je voelt de emoties van de personen en de moeilijke keuzes die gemaakt worden raken je. Het is een verhaal dat (deels) herkenbaar kan zijn.
Je kan merken dat de auteur veel onderzoek naar olifanten heeft gedaan. Ze beschrijft ze precies zo, zoals ze zijn, zoals ze zich gedragen. Je krijgt daardoor een groot respect voor die dieren, je krijgt met ze te doen als je de achtergrondverhalen leest en wilt die jagers wel wat aandoen, je gunt ze een zelfde lot als wat ze de olifanten hebben aangedaan. Het laat zien hoe wreed mensen kunnen zijn. Sowieso laat dit verhaal zien hoe wreed mensen kunnen zijn, niet alleen naar dieren toe, maar ook naar andere mensen toe. Je begrijpt Ana daarom heel goed waarom ze zo'n warme band met de olifanten heeft. Haar bijnaam past dan ook heel erg goed bij haar.
Dit is zeker geen boek om te lezen tijdens het eten of voor het slapen gaan omdat de achtergrondverhalen van de olifanten te afschuwelijk voor woorden zijn. Een doos met tissues mag je zeker wel bij de hand houden vanwege de diverse emotionele stukjes.
Kortom; De rode draagdoek van Manouk van der Meulen is een aangrijpend verhaal over een jonge vrouw die al heel jong teveel op haar bordje heeft gekregen en zich uiteindelijk het prettigst voelt bij olifanten. Het is een verhaal waarbij geregeld de tranen over je wangen lopen. Zoals gezegd, hopelijk is dit het eerste deel en komt er nog een deel. Je wilt namelijk weten hoe het verder gaat met bepaalde personen en of je vermoedens omtrent een bepaalde persoon in het laatste deel juist zijn.