De vleermuismoorden Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. een Liese Meerhout-thriller

Geschreven bij De vleermuismoorden

De eerste vijf boeken rond commissaris Liese Meerhout speelden zich af in Brussel. Sinds 'Zwerfvuil' is de setting verlegd naar Antwerpen, waar Liese en haar team bij de afdeling Moordzaken werken.

Twee moorden, een aanslag, maar niets wat dit alles met elkaar verbindt, zo lijkt het. Da's in een notendop waar 'De vleermuismoorden' om draait.

Toni Coppers kan terecht één van de betere Vlaamse schrijvers genoemd worden. Vlot leesbare boeken met veel vaart, een eenvoudige en duidelijke schrijfstijl, ideale lettergrootte en perfecte lay-out.

Spanning 3, Plot 4, Leesplezier 5, Schrijfstijl 4, Originaliteit 4, Psychologie 3.

Geschreven bij De vleermuismoorden

Wat ik goed vind aan dit artikel: een aanrader.

Dit vind ik een van de beste boeken van Toni Coppers, super-spannend, vol emotie. Je wil het in een ruk uitlezen !
Liese Meerhout & co op hun best.

Geschreven bij De vleermuismoorden

Met De Vleermuismoorden levert Toni Coppers alweer zijn negende Liese Meerhout-thriller af. Hij won in 2014 de Hercule Poirotprijs met Dood Water. Eerder was deze Vlaamse auteur genomineerd voor onder andere de Gouden Strop en de Diamanten Kogel. Nu worden zijn misdaadboeken ook verfilmd door VTM. Het wordt een dertiendelige serie genaamd Coppers. En dat is toevallig ook de echte naam van de schrijver.

In De Vleermuismoorden is commissaris Meerhout op zoek naar een andere woning. Wanneer een zwaar ongeluk plaatsvindt in Antwerpen denkt men in eerste instantie aan een terroristische aanslag. Later blijkt het toch om een moord te gaan. Het slachtoffer is een ex-politieagent en Liese krijgt de zaak op haar bordje. Haar collega en side-kick hoofdinspecteur Michel Masson, net terug van zijn vakantie in Portugal, is dolenthousiast over zijn bezoek aan een gigantische bibliotheek met vleermuizen in Mafra. Dan valt er nog een slachtoffer. Een rechter. En ook Liese blijkt doelwit te zijn. Liese, gewond, moet onderduiken. Ze is haar leven niet meer zeker. Het team zet alles op alles om de moordenaar in deze delicate zaak te vinden. En dat valt nog niet mee!

De boeken in deze serie zijn prima apart te lezen. Voorkennis is niet vereist. De schrijver slaagt er heel goed in om met weinig woorden de karakters en hun hebbelijkheden te introduceren. Masson beschrijft hij bijvoorbeeld als iemand die ’iedere dag vocht tegen zijn eigen onbenulligheid’ en ‘die angstvallig vasthield aan rede en kennis om niet al van ’s ochtends af te beginnen met zuipen’. Ook tutoyeert Masson alleen de mensen die hij vertrouwt en ‘dat was niet meer dan een handvol’.

Ook aan humor ontbreekt het niet. Tijdens haar huizenjacht bezoekt Liese een nogal donkere niet uitnodigende woning. Ze merkt op: ‘mocht ik een vleermuis zijn dan zou ik me er thuisvoelen’. En haar gele Saab doet haar denken aan ‘een rijdend urinestaal’.

Soms verrast Toni ons met bijzondere mooie poëtische fragmenten. Een daarvan is wanneer ze vanuit haar flat naar de giraffen kijkt die weldra achter een muur zullen verdwijnen. ‘Het was alsof de woning wist dat Liese haar binnenkort toch in de steek zou laten en daarom geen enkele moeite meer deed om meer te bieden dan de essentie: een vloer, een plafond, een verzameling betonnen muren’.

Vanaf het begin tot het eind blijft het boek boeien. De schrijfstijl is onderhoudend en zeer amusant en de impulsieve Liese verrast ons iedere keer weer met haar ideeën. Toni doseert de ingrediënten voor de ontknoping minutieus, precies en druppelsgewijs. Dit maakt aan de ene kant dat het verhaal spannend blijft en je meesleept. Aan de andere kant voelt het af en toe erg strak en op effect gericht aan. Ook de ontwikkeling in de personages en hun relaties onderling is vrij summier uitgewerkt. Het is niet zo dat het oppervlakkig wordt maar erg veel diepgang is er ook niet. Toch zijn de karakters goed inleefbaar en roept het impulsieve gedrag van Liese soms verontwaardiging op.

Over het geheel is het boek harmonieus te noemen en het smaakt zeker naar meer.

Zoals alle boeken van Toni Coppers, gezien de locatie van de verhalen zeer herkenbaar. Antwerpen kent iedereen nu toch. De Aspe van Antwerpen.

De personages in De Vleermuismoorden zijn levendig beschreven. Het thema is leuk gekozen. Er zijn ook TV films van deze boeken te bekijken op internet, ook een aanrader.

Geschreven bij De vleermuismoorden

Als pluspunt zou ik zeggen: goede kwaliteit.

Geschreven bij De vleermuismoorden

Als een busje met Britse reisagenten crasht op de Frankrijklei in Antwerpen lijkt dit geen zaak voor Liese Meerhout en haar team. Niets wijst op moord. Als enkele uren later de ‘aanslag’ opgeëist wordt, is het nog steeds geen zaak voor Liese. Pas als uit de autopsie duidelijk wordt dat de chauffeur die trouwens een ex-flik blijkt te zijn, is vermoord smijt Liese zich op de zaak. Als er enkele dagen later een rechter vermoord wordt en er bemoeienissen van hogerhand komen, loopt iedereen op eieren en worden woorden gewikt en gewogen. Hoe ze ook verder zoeken en spitten in het verleden van beide slachtoffers, het team vindt geen enkele verband tussen de twee moorden. Het enige aanknopingspunt dat ze hebben is, dat op beide plaatsen een man in een zwart pak gezien is. Na haar jacht op Kerstcadeautjes staat Liese op de parking van het shoppingcentrum oog in oog met de man in het zwarte pak en voor ze het weet vliegen de kogels rond haar oren. Daarbij wordt ze geraakt. Liese denkt de man herkend te hebben. Volgens hoofdcommissaris Frank Torfs hoge tijd dat Liese onderduikt. Masson weet een adresje in de Antwerpse binnenstad. Liese blijft zich verder bezig houden met haar onderzoek en bijt zich vast in de herkenning van de man in het zwart. Als blijkt dat ze het bij het rechte eind heeft, komt het onderzoek in een kleine stroomversnelling. Toch lukt het niet om een link te leggen met de verschillende slachtoffers en de aanslag op haar. Tot Masson nog eens over zijn vleermuizen verteld die hij op vakantie zag in Mafra. Stilletjesaan wordt het Liese duidelijk en weet ze dat ze op het goede spoor zit.

Door langzaam naar de plot toe te werken en het geheel erg mysterieus te houden is er sprake van interactie met de lezer. Je denkt mee en er komen steeds meer vragen boven borrelen; hoe zit het nu in elkaar? Niet alleen Liese en haar team zitten muurvast, maar als lezer word je ook niet veel wijzer wat de moorden betreft. Het verhaal kabbelt rustig verder, wat niet negatief bedoeld is, want Coppers weet het boeiend te houden. Toen ik dik over de helft van het verhaal was, dacht ik het eindelijk te weten. In grote lijnen was dat ook zo, maar de eigenlijke uiteenzetting van de moorden krijg je pas naar het einde van het boek. Coppers weet het spannend te maken. Je ‘moet’ verder lezen, je ‘moet’ weten hoe het in elkaar zit! In ‘De vleermuismoorden’ worden de karakters nog meer uitgewerkt. Toch vind ik het jammer dat in de korte inhoud (achterflap) een regel staat waardoor, eenmaal op dit punt in het boek aangekomen, er direct heel wat duidelijk wordt. (hier kan ik niet over uitweiden ivm spoilers, maar wie het boek gelezen heeft zal zeker weten over wat ik het heb) Voor mij nam dit op dat moment een groot deel van de spanning weg. Langs de andere kant wordt daar ook duidelijk hoe Coppers aan de titel van zijn boek gekomen is, want als je denkt dat het over vleermuizen gaat, word je toch op het verkeerde been gezet. Hier is over nagedacht en mooi verwerkt in het hele verhaal. Dat Coppers met vlotte pen schrijft is niets nieuws. In ‘De vleermuismoorden’ is dit niet anders. Geen moeilijk taalgebruik en voor iedereen toegankelijk. Kortom, na de zoveelste Liese Meerhout voelt het allemaal heel vertrouwd aan. Ook deze keer wist Coppers mij te boeien en te verrassen, want niets is wat het lijkt. Daarom 4 sterren.
Karin - Team DPB

Geschreven bij De vleermuismoorden

De cover ziet er erg mooi uit, het landhuis tussen de bomen met de voetstappen in de sneeuw die ernaar toe leiden, interessant. De gouden letters met de naam van de auteur zijn groot en goud, erg opvallend. Had voor mij iets minder aanwezig mogen zijn. De titel De vleermuismoorden klinkt boeiend, ik vraag mij af wat de vleermuizen met de moorden te maken hebben. De quote op het boek schept in ieder geval al hoge verwachtingen: “Winnaar Hercule Poirotprijs 2014”. Moet dan toch wel een goede schrijver zijn.
De achterflap klinkt goed, het roept vragen op en maakt dat ik erg benieuwd ben hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen en waar het gaat eindigen.

Toni Coppers schrijft in 2008 zijn eerste thriller met Liese Meerhout in de hoofdrol Niets is ooit wat zich toen nog afspeelde in Brussel. Dit boek werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. Hierna volgden nog 8 delen met Liese Meerhout in de hoofdrol, het derde deel De geheime tuin (2010), werd genomineerd voor De Diamanten Kogel. In 2013 verhuisd Toni Coppers naar Antwerpen en hierdoor verhuist Liese Meerhout in het volgende deel ook naar Antwerpen. Ze gaat aan de slag bij de Antwerpse politie. Voor Dood water ontvangt Toni Coppers in 2014 de Hercule Poirotprijs en werd genomineerd voor De Gouden Strop. In 2015 won Coppers de Hercule Poirotprijs voor De vleermuismoorden. VTM verfilmd de misdaadromans met Liese Meerhout in de hoofdrol.

In De vleermuismoorden ontmoeten we Liese Meerhout en haar collega’s van De Moord, zoals hun afdeling wordt genoemd. Een taxichauffeur boort zijn busje in de zijkant van een bank, er wordt gedacht aan een terreuraanslag. Als later uit de autopsie blijkt dat de chauffeur is vermoord, wordt met haar team op de zaak gezet. Als er meer doden vallen en er wordt een aanslag gepleegd op het leven van Liese, zit er niks anders op dan onderduiken. Maar Liese laat zich hierdoor niet tegenhouden en wil koste wat het kost deze zaak opgelost krijgen.

Ondanks dat De vleermuismoorden een deel 9 in de serie met Liese Meerhout is, is het los lezen hiervan prima te doen. De personages krijgen voldoende achtergrond en verdieping om de onderlinge relaties in kaart te brengen. Liese is een vasthoudend en leuk personage. Ze heeft zo haar eigen sores waarmee ze moet dealen, wat niet altijd makkelijk is voor haar. Maar ondanks dat weet ze zich goed staande te houden. Masson wordt goed beschreven, een alcoholist, maar dan wel met hart voor zijn werk. Hij zal altijd de volgende dag op zijn werk verschijnen, hoe slecht hij er ook aan toe is. Bewonderenswaardig dat dit door iedereen op het bureau wordt getolereerd. De andere personages blijven wat op de achtergrond. De moordenaar blijft lang geheim, en het motief blijft tot het eind mysterieus. Want de moorden hebben ogenschijnlijk niks met elkaar te maken.
Er worden mooie sfeer- en omgevingsbeschrijvingen gegeven, waardoor een duidelijk beeld in je hoofd ontstaat hoe het eruit moet zien, ik citeer:

“Hij kronkelde traag en stil als een wurgslang rond het grote landhuis, bereikte de oude schuur en de bijgebouwen en verborg de stammen van de eiken en de beuken in het ijskoude park. Langzaam zweefde hij naar boven en vulde de hemel, zodat de maan een vaalgele vlek werd tussen de uitgestrekte takken.”

Geniaal gevonden beschrijving van de omgeving.
Het verhaal is spannend en vlot geschreven met af en toe de nodige humor. Geen ellenlange, onbegrijpelijke zinnen, maar wel erg grappige Vlaamse woorden, die in Nederland niet of weinig gebruikt worden.
Het verhaal speelt zich af in het tijdsbestek van ruim een week, van 3 december tot en met 15 december, waarbij elk hoofdstuk duidelijk staat aangegeven op welke dag we leven. De hoofdstukken zijn redelijk lang, maar zijn onderling ook met enige regelmaat onderverdeeld, waardoor je tussendoor ook even kunt stoppen.
Goede spanningsopbouw en het einde was enorm spannend en verrassende ontknoping. Het laatste stuk MOEST in één keer gelezen worden, stoppen kon niet meer.

Geschreven bij De vleermuismoorden

Als een taxibusje met daarin zes Britse reisagenten zich in de gevel van de Deutsche Bank in Antwerpen boort, wordt al snel gedacht dat dit een aanslag is van Tsjetsjenen. Onderzoek wijst echter uit dat de chauffeur vergiftigd is en wordt de zaak aan commissaris Liese Meerhout en haar team toegewezen. Vlak na het ongeval worden een commissaris van de politie en een rechter omgebracht. Ook op Liese wordt een aanslag gepleegd. Ze overleeft het en omdat voor haar leven gevreesd wordt, woont ze tijdelijk op een schuiladres. Ondertussen gaat ze wel door met het onderzoek naar de moorden. Aanvankelijk lijkt ze op een dood spoor te zitten, maar stukje bij beetje lukt het haar en haar team toch om de puzzel steeds meer op te lossen.

Toni Coppers is een Vlaams auteur die vooral bekend is van zijn Liese Meerhout-thrillers. Zijn eerste boek met haar personage was Niets is ooit. De Vleermuismoorden is alweer zijn negende in deze serie. Eind februari 2016 verschijnt het tiende boek en het ziet er voorlopig nog niet naar uit dat dit de laatste Liese Meerhout zal zijn. Begin 2015 zijn de opnamen gestart van de 13-delige serie 'Coppers', ontleend aan het personage Liese Meerhout.

Aan de personages is niet te merken dat De vleermuismoorden de negende in de reeks is. Deze personages worden in dit boek voldoende tot goed uitgewerkt zodat je weet wat hun relatie tot elkaar is, maar ook hoe ze zelf in het leven staan. Als het nodig is, geeft Coppers een korte en goede uitleg over hun omstandigheden in de eerdere boeken. Daardoor heb je absoluut niet het gevoel iets te missen.

De eerste hoofdstukken in De vleermuismoorden zorgen meteen al voor een aantal vragen. Want wat heeft een man die een escort heeft besteld met de aanslag, die op dat moment toch wel verrassend was, te maken? Wie heeft de aanslag gepleegd en wat is de reden daarvan? Dit begin is er wel debet aan dat je al meteen in het verhaal zit en dat je wilt weten wat zich afgespeeld heeft en eventueel nog gaat afspelen. In de loop van het verhaal word je na de moorden op de politiecommissaris en de rechter zelfs nog nieuwsgieriger. Hebben ze met elkaar te maken of zijn het losstaande gebeurtenissen?

In deze politiethriller worden alle vragen op een dusdanige manier beantwoord dat je je als het ware betrokken voelt bij het onderzoek en de personages. Coppers' prettige schrijfstijl, die vanaf het begin vloeiend en realistisch is, heeft daar zeker invloed op. Een steeds meer oplopende spanning, die in de uiteindelijke ontknoping zijn climax heeft, zorgt ervoor dat het boek boeiend blijft. De diverse verrassende wendingen moeten daarbij niet vergeten worden.

De vleermuismoorden is een echte whodunit, hoewel je in de loop van het verhaal wel ziet aankomen hoe de vork enigszins in de steel zit. Desondanks is dit een Liese Meerhout-thriller van formaat. En door het vleugje tragiek dat in de ontknoping verwerkt is, kun je wellicht een beetje begrip opbrengen voor de man in het landhuis.