Die dag heeft Brussel geweend (en ik ook)

Die dag (22 maart 2016) werd België in hartje Brussel hard getroffen door een terroristische aanslag.
Op de luchthaven van Zaventem en in metrostation Maalbeek, lieten terroristen in volle ochtendspits een bom ontploffen.
De hulpdiensten worden zeer snel gealarmeerd en ter plaatste stellen ze vast dat de feiten heel ernstig zijn.
Van dat moment af ging Brussel in lock-down en kende onze hoofdstad hectische uren.
Dagen, weken en maanden daaropvolgend zinderden de gebeurtenissen nog door.
Het boek is opgebouwd uit twee delen.
In het 1e deel krijgen we als lezer een relaas vanop de eerste rij over de feiten, over de reacties op- en over de aanslag, over de hulpverlening die op gang komt, over de beleving van de auteur en de tussenkomst van alle hulpverleners en een korte serene schets over de slachtoffers en hun leed.
Tussen deel 1 en 2 zitten foto’s gebufferd. Deze foto’s geven een getrouw beeld van de feiten tijdens en na de ontploffingen.
Het 2e deel is de beleving en de (h)erkenning van de auteur die uiteindelijk tot de vaststelling komt, te lijden aan PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom).
Deze vaststelling komt er pas na een paar keer getriggerd te zijn geweest. Een eerste keer tijdens het défilé van 21.07.2016 waar hij geconfronteerd wordt met een collega die ‘die dag’ zijn been verloor op de luchthaven van Zaventem, vervolgens bij de prijsuitreiking van ‘Brusseleir van ’t joêr’ en ook bij de feestelijkheden tijdens Winterpret (eindejaarperiode in Brussel).
Alle symptomen en ongemakken werden door de flik ofwel genegeerd, ofwel weggelachen, ofwel geminimaliseerd en afgedaan als voorbijgaand van aard. Nooit legde hij de link met de gebeurtenissen van ‘die dag’. Hij was immers een stoere flik die alles aankon.
Op aandringen van zijn omgeving zocht hij eindelijk hulp en werd de diagnose PTSS gesteld.
Nu men wist wat er aan de hand was kon er adequaat gereageerd worden en tot op vandaag aan het probleem worden gewerkt.
Niet alle wonden zijn geheeld en vergeten, maar de auteur heeft zijn leven weer in handen en dit dankzij wilskracht en doorzettingsvermogen, maar zeker en vast ook door de onvoorwaardelijke steun van zijn partner en van zijn collega’s.
Christian De Coninck heeft dit boek als onderdeel van zijn therapie geschreven. Hij ervaart echter dat dit niet veel aarde aan de dijk heeft gebracht. Hij beseft als geen ander dat de weg nog lang is en dat het einde van de tunnel nog niet nabij is.
Dag na dag vecht hij terug, maar de ene dag is de andere niet.
Op een serene, maar toch realistisch wijze, heeft de auteur de gebeurtenissen voor-, tijdens - en na de aanslagen weergegeven.
Als lezer wordt je geconfronteerd met de feiten, maar ook:
- hoe een dergelijke gebeurtenis inhakt op mensen en hulpverleners
- hoe professioneel hulpverleners van alle disciplines hun job en hun taken op automatische piloot uitvoeren
- hoe sommige journalisten niemand en niets ontzien om toch maar ‘de beste beelden’ te kunnen schieten en verslag te kunnen uitbrengen in de media
- hoe mensen spontaan hulp bieden…
Christian De Coninck heeft met dit boek zichzelf als persoon bloot gegeven.
Bovenal is het boek een hommage aan alle hulpverleners die zich tijdens en na ‘die dag’ hebben ingezet en een oproep aan alle hulpverleners die met traumatische ervaringen worden geconfronteerd om vlugger hulp te zoeken en niets te negeren en op te kroppen.
De auteur heeft alles beeldend weergegeven in een vlotte beschrijvende stijl. Het boek is geschreven met heel veel eerbied en respect voor slachtoffers en collega’s. Het is geen boek vol haat of afschuw geworden, maar een realistische kijk op de gebeurtenissen.
Het boek over ‘die dag’ had nooit geschreven mogen/moeten worden.

Het is een boek dat je niet los laat, dar je raakt. Het is een verslag, een hulde maar ook een verwerking. Ook ik heb geweend.