Duw me weg, houd me vast

Ondanks dat Duw me weg, houd me vast op sommige punten wat traag uit de verf is gekomen, heeft het een ontroerende touch. De onderwerpen zijn beladen, een beetje duister zelfs. Het hoofdpersonage heeft voor haar jonge leeftijd nogal wat diepgaande gedachten, die ervoor zorgen dat de lezer zich blijft afvragen hoe ze hierop is gekomen. De gemeenschap waar ze zich in verkeerd, heeft het niet zo op nieuwkomers en dat wordt maar al te duidelijk wanneer Byron ten tonele verschijnt. Wat is zijn rol in het geheel? Het droevige einde komt onverwachts, maar heeft een sterke boodschap voor mensen die het momenteel zelf moeilijk hebben. Een prachtig verhaal dat zeer zeker de moeite van het lezen waard is.

Geschreven bij Duw me weg, houd me vast

Wat mooi geschreven,je voelt dat het naar een punt toe gaat,maar je kan er nog niet je vinger op leggen welk punt,dus je blijft lezen tot het eind met een soort spanning,echt een mooi boek weer !! En goed vertaald,mag ook wel eens gezegd worden !!

Geschreven bij Duw me weg, houd me vast

Het leven van de 17-jarige Ruby verandert ingrijpend wanneer haar moeder zelfmoord pleegt.
Haar vader raakt aan de drank en ze voelt zich verplicht om voor haar jongere broertje Jay te zorgen.
Ruby zou verdrietig moeten zijn, maar ze is voornamelijk boos. Haar emoties zitten aardig in de knoop. Alleen Byron, een mysterieuze, muzikale jongen op doorreis, zorgt voor een lichtpuntje.
Ruby krijgt steeds meer gevoelens voor hem, maar er is duidelijk iets dat hij voor haar verzwijgt…

Duw me weg, houd me vast was het eerste boek dat ik in lange tijd in één ruk heb uitgelezen.
Het verhaal, dat erg aangrijpend begint, pakte me vanaf de eerste bladzijde. Vanessa heeft een fijne schrijfstijl waardoor je je moeiteloos kunt laten meevoeren. Ruby en Byron zijn interessante personages en spreken tot de verbeelding, ik kan ze zo voor me zien en leefde graag met hen mee.

De bijpersonages, waaronder Ruby’s beste vriend Martin, missen wat diepgang wat gemakkelijk opgelost had kunnen worden met wat meer bladzijden, iets wat ik helemaal niet erg had gevonden. Voor mij mocht Duw me weg, houd me vast nog wel een aantal hoofdstukken langer duren!

Het verhaal zelf is namelijk ontroerend, bitterzoet, romantisch en met een vleugje mysterie.
Buiten dat het een aantal heftige onderwerpen aansnijdt, is het vooral erg liefdevol. Ik heb het met veel plezier gelezen en vind het absoluut een aanrader.

Duw me weg, houd me vast is een boek dat je grijpt en die je absoluut vasthoudt!

"Ze had ervoor gekozen om zonder afscheid bij ons weg te gaan. De kans om haar gelukkig te maken, om haar te laten blijven, had ze niet eens gegegeven. Ze was gewoon gegaan." ~ p16.

Knap als een verhaal je op de laatste pagina toch nog spontaan een traan weet te ontloken! Ik moest de brok echt even weg slikken en heb nog 10 minuten even voor me uit zitten staren na het lezen van de laatste bladzijde. Wat kan verdriet soms toch mooi zijn.

"Ik zou mam nooit meer zien, zou nooit meer met haar praten, nooit meer een gesprek met haar hebben waar ik altijd van droomde op het moment dat ze eindelijk weer eens gelukkig was." ~ p21.

Duw me weg, houd me vast vertelt het verhaal van de 17-jarige Ruby, wiens leven behoorlijk op z'n kop komt te staan wanneer haar moeder zelfmoord pleegt. Haar vader grijpt naar de drank en ze voelt zich verplicht de zorg voor haar jongere broertje op zich te nemen. En dat alles zonder een traan te laten. Wanneer ze Byron ontmoet is ze direct van hem onder de indruk. Maar veel laat de jongen, die duidelijk zijn eigen problemen heeft, niet los. Mag ze hem vast houden, of duwt hij haar uiteindelijk weg?
Het was qua cover sowieso al liefde op het eerste gezicht! Zonder te veel weg te geven van het verhaal trekt de cover al enorm aan. Gelukkig stelde de binnenkant ook absoluut niet teleur. Een boek dat leest zoals het leven is, niet alles is rooskleurig of enorm spannend en toch hoop je net als in het echte leven op een mooi einde. Dat zijn mij voor de fijnste boeken om tussendoor te lezen, om even alles om je heen te vergeten en gewoon te zijn in het verhaal. Wat mij betreft had hij nog wel 100 bladzijdes mogen duren... en het verhaal geeft ook zeker de ruimte voor die extra pagina's.

"Waarom was hij in hemelsnaam uitgerekend naar Donny Vake gekomen en hoelang was hij nu precies van plan te blijven? En het aller belangrijkste... Waar had hij zonet aan gedacht waardoor hij zo verdrietig had geleken?" ~ p88.

Omdat ik nog ruimte zie voor groei, hou ik het op 4 sterren, maar de basis is er absoluut al en het voelt meer als een 'gewoon goed'. Niet alle boeken hoeven te knallen om je te kunnen raken, soms kan iets juist klein en mooi zijn. Dit is zoiets kleins, wat je als lezer gewoon moet koesteren...

Wat een rollercoaster van emoties is dit boek. En dat is zeker niet negatief bedoelt...

Vanessa heeft echt haar best gedaan om een moeilijk onderwerp aan te kaarten in haar verhaal. Zelfmoord is nog altijd een hedendaags onderwerp, waar niet genoeg over gepraat kan worden. Ik vond het dus fijn om te zien op de achterflap dat ook dit boek over zelfmoord gaat. Het is een onderwerp dat nog altijd niet genoeg aandacht krijgt, ook al komt het bij vele mensen in hun vriendenkring vaak voor.
Omdat het boek niet enorm veel pagina's heeft kom je er wel vlot door, ook al is het een moeilijk onderwerp.

Naarmate het boek verder gaat komt er meer en meer romantiek aan te pas. Het boek heeft dus echt het potentieel om elke mogelijke emotie in je hoofd aan te spreken. Je gaat van kwaad zijn naar verdrietig, van verliefdheid naar hopeloosheid. Ik moet dan ook toegeven dat ik soms een krop in de keel had, of naar het einde toe toch wel een traantje heb gelaten. Het verhaal is echt fantastisch voor wie houdt van verschillende gevoelens op een korte tijd.

De personages in het boek zijn naar mijn mening voldoende uitgedacht. Wat voor mij het belangrijkste is, is dat ik op elk moment in het boek het gevoel van het personage weet en dat heeft Vanessa naar mijn gevoel goed gedaan. Het ene personage leer je al wat beter kennen als de andere, maar het hindert het verhaal niet. In het echt kan je ook onmogelijk elke persoon even goed kennen, dus ik vond dit zeker niet storend.

De cover is enorm mooi vormgegeven, ik zou hem zo graag op mijn boekenplank willen zetten naast alle andere DVP publicaties die ik op dit moment al heb!.De kleuren zijn prachtig gekozen net zoals het lettertype waar ik meteen verliefd op was! Het is voor mij echt een pareltje!

Het begin is heel sterk, met een heftig onderwerp die de boventoon voert. De impact die het heeft op ruby’s gezin en alle gevoelens er om heen zijn voelbaar voor de lezer. Je leeft met haar mee en begrijpt haar onbegrip, woede en schuldgevoel.

Toch bleef het in het midden want oppervlakkig en waren sommige personages niet goed uitgewerkt waardoor ze plat en inhoudloos overkwamen. Tevens heeft ze veel kansen verloren laten gaan.

Naar het einde toe kreeg het boek weer zijn krachtige verhaallijn terug en heeft het een einde waar je nog lang aan denkt.

Dankzij dit boek besef ik weer hoe kostbaar tijd is en dat je die moet doorbrengen met de mensen waarvan je houd.

Geschreven bij Duw me weg, houd me vast

Alle emoties die de liefde teweeg kan brengen, komen voorbij in Duw me weg, houd me vast van Vanessa Garden. Van blijdschap tot verdriet en alles daar tussenin.

Ruby’s leven stort volledig in als haar moeder zelfmoord pleegt. Alhoewel ze verdrietig zou moeten zijn, kan Ruby niet huilen. Ze is vooral boos en het lijkt wel of haar emoties zijn vastgebonden in haar lichaam. Hoe kon haar moeder er zomaar voor kiezen om weg te gaan.

Ruby voelt zich verplicht om voor haar jonge broertje Jay te zorgen, zeker nu haar vader zoveel drinkt. Gelukkig heeft ze haar beste vriend Martin, die haar zoveel mogelijk probeert op te vrolijken. Maar buiten Martin en haar broertje Jay, voelt Ruby niet zoveel vreugde.

“Hij was gewoonweg perfect, op zo’n gebrekkige, prachtige imperfecte manier. En een idiote, hartstotterende seconde lang vroeg ik me af of Byron ook voorbij mijn imperfecties kon kijken; zou kunnen zien hoe ik echt in elkaar stak.” Vanessa Garden

Dan ontmoet ze Byron, een mysterieuze jongen die prachtige muziek maakt. Ruby krijgt steeds meer gevoelens voor Byron en soms denkt ze dat hij ook gevoelens voor heeft. Maar meestal kan ze niet geloven dat deze knappe jongen haar leuk vindt. Soms flirt hij met haar en soms duwt hij haar weg. Op die momenten ziet ze iets duisters in zijn ogen. Wat verbergt Byron voor haar?

Duw me weg, houd me vast is een verhaal over liefde, verlies en verdriet.

Vanessa Garden vertelt het verhaal van Ruby op een mooie ingetogen wijze. Het verdriet, door het verlies van de moeder van Ruby, raakt alle betrokkenen. De manier waarop ze dit verwerken, is echter voor iedereen anders. Ruby’s vader vlucht in alcohol en Ruby heeft moeite om haar emoties naar buiten te laten stromen. Ze stort zich op andere dingen zoals de zorg voor haar broertje.

Een verhaal hoeft je niet altijd te overspoelen met verdriet om ontroerend te zijn. Soms is juist ingehouden verdriet, het soort dat je weet te raken. Het verdriet zit Ruby wel in de weg maar ze weet niet goed hoe ze het eruit moet gooien. Ruby’s gevecht met haar emoties zijn een belangrijk onderdeel van het verhaal.

Ook de liefde die ze voelt voor Byron is niet onmiddellijk groots en meeslepend. Het is ingewikkeld, door wat zowel Ruby als Byron meemaken. De manier waarop hun liefde zich ontwikkelt past heel goed bij de manier waarop alles in dit verhaal wordt opgebouwd.

Duw me weg, houd me vast, is geen deprimerend, maar wel een ontroerend boek. Het is een verhaal dat, tot en met het einde, niet schreeuwend, maar fluisterend bij je binnenkomt. Ik geef Duw me weg, houd me vast 4 sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com

Toen ik dit boek oppakte, verwachtte ik een lekker zomers boek met een happy end. Wat ik kreeg was een prachtig boek vol emoties, hartzeer en een hoofdpersonage dat ontzettend realistisch en herkenbaar was. Ruby's worsteling met de tegenstrijdige gevoelens die ze voor haar moeder voelt, die zelfmoord heeft gepleegd, is echt super goed neergezet. Als lezer wordt je echt meegesleurd in haar innerlijke wereld. Ook het personage Byron is erg goed geschreven. Hij is gesloten en mysterieus en laat niets los over zijn verleden en omstandigheden. Samen met Ruby moet de lezer zien uit te puzzelen wat er met hem aan de hand is en waarom hij vastberaden is om te vertrekken. De romantiek had wat mij betreft wel iets beter uitgewerkt mogen worden want nu ging het allemaal nogal snel wat erg jammer was omdat de rest van de gevoelens beter uitgewerkt waren. De onderlinge relatie tussen Ruby en haar vader en haar broertje is wel heel mooi uitgewerkt en zorgde ervoor dat ik helemaal met Ruby meeleefde totdat ik op het einde verrast werd door de woorden van haar vader en de dingen in een ander licht ging zien wat echt goed geschreven was. En het einde van het verhaal heeft me tot tranen toe geroerd. Ik zou dit dus zeker geen simpel zomerboek noemen, maar een mooi uitgewerkt tragisch romantisch verhaal dat beter bij een nazomer of herfst past en je doet verlangen naar een warme deken en een troostend kopje thee.

De dag waarop Ruby Milton’s leven voorgoed verandert, begint als een gewone, doodnormale dag. Terwijl ze aan het werk is in de boekhandel/cafe Tea ‘n Tale, gebeuren er een aantal dingen tegelijk. Terwijl haar baas een telefoontje beantwoordt, ontmoet Ruby een hele interessante, mysterieuze jongen. Voordat ze ook maar een fatsoenlijk gesprek met de jongen kan aanknopen, komt haar baas met de mededeling dat ze onmiddellijk naar huis moet.
Ruby’s leven is na deze dramatische dag, de dag waarop haar moeder zelfmoord pleegde, nooit meer hetzelfde. Haar vader verdrinkt zijn verdriet en Ruby neemt de zorg voor haar kleine broertje Jay op zich. Ze wil niet terug naar school, want wie zorgt er dan voor Jay?
De mysterieuze jongen die ze ontmoette in de boekwinkel is Byron Black en hij is nog niet verdwenen uit Donny Vale, het plaatsje waar Ruby woont. Byron worstelt met zijn eigen demonen en uit zich via zijn muziek.

Ruby en Byron voelen zich steeds meer tot elkaar aangetrokken, maar durven ze ook voor elkaar te gaan?

Vanaf de eerste bladzijde word je meegetrokken in de achtbaan waarin Ruby terecht komt. Van de een op de andere dag verandert Ruby van een redelijk onbezorgde tiener in een boze, verdrietige, eenzame jonge vrouw. Het verlies van haar moeder valt haar enorm zwaar, maar ze is vooral boos. Boos op haar moeder omdat ze haar en Jay heeft achtergelaten. Boos omdat haar moeder niet eerlijk was. Boos op haar vader dat die dat niet door had.
Byron zorgt voor een lichtpuntje in haar leven. Een jongen die ze meer dan leuk vindt, meer dan interessant. Haar geluk kan niet op als het wederzijds blijkt te zijn, maar waarom houdt Byron dan toch de boot af?

Byron Black is op doorreis als hij in Donny Vale belandt. Het hoe en waarom wordt heel erg lang in het midden gelaten, maar dat hij ergens mee zit, ligt er dik bovenop. Als hij Ruby ontmoet in de boekhandel waar zij werkt, wekt ze meteen zijn interesse. Hoe meer tijd hij met haar doorbrengt, hoe harder hij voor haar valt. Hij wilt haar heel dicht bij zich hebben, maar toch ook niet. Byron realiseert zich dat hij niet voor Ruby kan gaan als hij niet zijn problemen en angsten onder ogen komt en doorstaat.
Ruby weet dat er iets met hem aan de hand is, maar waarom vertrouw hij haar niet genoeg om het haar te vertellen?

Duw me weg, houd me vast begint heel sterk. Zoals ik al zei, weet Vanessa Garden je vanaf de eerste pagina mee te slepen in de hel waarin Ruby terecht komt. De impact die de dood van haar moeder teweeg brengt in het gezin is heel duidelijk voelbaar. Maar dan blijft het verhaal eigenlijk wat hangen. Garden laat achterwege om haar personages meer uit te diepen en dat is echt enorm jammer. Je leert Ruby redelijk kennen, maar haar beste vriend Martin bijvoorbeeld blijft behoorlijk oppervlakkig. Byron komt pas enigszins tot leven als het einde van het verhaal in zicht komt; het verhaal wordt dan ook meteen weer een stuk sterker en grijpt het je ook weer. Helaas is het dan vrij snel afgelopen.

Als Garden de lijn waarmee ze begon en eindigde ook in het middenstuk had doorgetrokken, dan was dit een erg goed boek geweest. Nu is het niet heel bijzonder. Het leest lekker weg en zorgt voor een paar uurtjes leesplezier, maar niet meer dan dat.

Duw me weg, houd me vast begint en eindigt sterk, maar daartussenin blijft het erg oppervlakkig. Garden heeft een vlotte, maar niet echt sterke schrijfstijl en het verhaal staat simpelweg op te veel poten terwijl geen enkele daarvan echt goed wordt uitgewerkt. Saai is het niet, maar er liggen een hoop gemiste kansen. Honderd extra bladzijden hadden waarschijnlijk al veel goed gemaakt. Jammer, maar helaas geen boek dat aan mijn verwachtingen voldeed of me bij zal blijven.