Eindelijk had liefde een naam mijn elf maanden met Gitta

Heel mooi boek en zo geschreven alsof je het zelf hebt meegemaakt.
Makkelijke tekst, meeslepend verhaal.

Ik was van plan dit boek te bestellen, maar ben na het lezen van de hierboven staande tekst behoorlijk huiverig. Ik zie veel verwarring, fouten in spelling, interpunctie, werkwoordsvormen en ontbrekende woorden. Mag de tekst zo? Dan ga ik het heroverwegen. Dit moet naar mijn mening een ode zijn aan een bijzondere vrouw. Dan moet die ode ook zorgvuldig zijn gedaan en niet bol staan van de fouten.
‘Boven haar graf hoor ik Gitta's stem en zij zegt: “Schrijf een boek over deze elf maanden zodat iedereen kan lezen wat ik jou heb geleerd en dat ik jou tevens heb bevrijd van iets ouds en onbewusts zodat ik met dat voorbeeld voort kan leven in anderen en in jou."’
‘Ik kan jou niet bijhouden,’ zegt ze met slaperige ogen. ‘Haha,’ lach ik, ‘jij maakt het beest in me los. Je bent zo'n jonge griet, maar je rookt als een schoorsteen en dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor je uithoudingsvermogen.’ ‘Moet ik daar dan mee stoppen?’ vraagt ze ook nog serieus. ‘Schatje, als jij wilt stoppen dan doe je dat.’ ‘Nou, dan steek ik er nog eentje op,’ is haar baldadige reactie en ze voegt de daad bij het woord.
Drie maanden na het overlijden van zijn Gitta komt Ratelband met een zeer persoonlijk boek over hun lief en leed en de manier waarop zij hem veranderd heeft. Hierin vertelt hij op meeslepende wijze het verhaal van hun ontmoeting, het verloop van de relatie, de ruzies, haar Brabantse humor, de ebolareis, achter de schermen bij Jouw vrouw mijn vrouw, het onwezenlijke einde en hoe hij de draad weer oppakt. ‘Ik heb maar drie mannen in mijn leven. Pieter Koen, Eddy en jij.’ Ratelband is zelfs zo openhartig dat de sms’jes van de laatste uren voor Gitta's dood in het boek te vinden zijn. ‘Het is nu donderdagavond. Precies één week en één dag geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien, haar een kus heb gegeven en nog tegen haar zei: "Ik ben maandagavond thuis. Geniet jij nou maar en rust lekker uit." En nu is ze dood! Ik moet steeds denken aan de nabestaanden van vlucht MH17 afgelopen jaar. Dat zij afscheid hadden genomen van hun geliefde, maar dat zij hen nooit meer zullen zien! Ik Gitta vanavond wel...’ De volledige opbrengst van het boek gaat naar de Hartstichting.

Wanneer je het boek leest, maak je kennis met het leven van Emile Ratelband en zijn geliefde vrouw Gitta. Hij heeft het boek geschreven na haar overlijden.
Haar zorgzaamheid, hun attente naar elkaar gestuurde sms-en zijn vermeld in het boek. Als je het boek uit hebt, realiseer je je dat je de tijd met je naasten moet benutten. Leuke dingen doen, genieten, het leven is zo voorbij.
Het lettertype is groter dan gemiddeld, dat leest dus prettig en het hartje onderaan iedere pagina geeft het boek iets liefs.
De foto op de cover maakt het boek af, een boek over een bijzondere relatie.

Bijzonder interessant om op deze wijze inzicht te krijgen in het leven van Emile Ratelband, een man die ruim uitstijgt boven het maaiveld. Meestal lees je alleen therapeutische verhandelingen van Emile maar in dit boek geeft hij een ruime inkijk in zijn privéleven. Hard werken en veel genieten, het blijft inspireren. En tussendoor kleine inzichten in de NLP. Life is Great, but most of the time it sucks is de titel van zijn nieuwe boek en dat zie je hier al vorm krijgen.
Uitermate knap hoe Emile omgaat met het grote verlies van zijn vrouw Gitta. Tevens een interessante kennismaking met de vrouw Gitta, jammer dat we verder niets meer van haar zullen horen.

een grote klets verhaal ik zie geen meerwaarden om zo een boek uit te brengen