Gelukkige mensen

Agnès Martin-Lugand is een succesvolle Franse auteur, ze heeft al zeven romans geschreven. Gelukkige mensen is eerder in 2013 uitgegeven maar nu voorzien van een nieuw jasje.

Het ergste wat haar kon overkomen gebeurt: zowel haar man als haar dochtertje komen om bij een auto-ongeluk. Diane was er niet bij omdat ze moest werken in haar eigen zaak, de literaire koffiezaak Gelukkige Mensen. Ze is helemaal van slag, werkt niet meer, sluit zich op in het appartement waar ze zich wentelt in de geuren van Colin, haar man en Clara, haar dochtertje. Maar de geuren worden minder, vervagen. Diane kan er zich niet toe zetten om haar leven weer op te pakken. Félix, haar compagnon, is ook haar steun en toeverlaat. Hij is de enige met wie ze contact heeft. Haar ouders en schoonouders wil ze niet zien, ook niet op het kerkhof wanneer Colin en Clara een jaar dood zijn. Félix probeert haar wakker te schudden door haar mee te nemen op een vakantie. Dat is iets wat Diane ook absoluut niet wil maar ze weet dat ze met een plan zal moeten komen om Félix af te kunnen wimpelen. Dat plan heet Ierland. Ze huurt een cottage op het Ierse platteland en hoopt daar haar leven weer op de rails te krijgen. Aanvankelijk lukt dat haar helemaal niet. Ook hier sluit ze zich op in de cottage, komt niet naar buiten tenzij het niet anders kan. Maar dan heeft ze buiten de dorpsbewoners gerekend! Langzaam maar zeker weten zij het schild van Diane te doorbreken. De verhuurders nodigen haar uit voor een kopje thee, dat kan ze niet afslaan. Daar logeert een reusachtige hond, Postman Pat. Het baasje van Postman Pat blijkt een echte hork te zijn maar met Postman Pat kan Diane het meteen goed vinden. Het baasje, Edward, is veel weg en vraagt Diane om op Postman Pat te passen. Daardoor begint het herstel van Diane vorm te krijgen. Een herstel dat nog met veel vallen en opstaan gepaard zal gaan. Diane wordt regelmatig teruggeworpen op zichzelf maar af en toe gaat ze toch lichtpuntjes zien.

Mijn mening: Een vakkundig geschreven verhaal. Met name in het begin moet je regelmatig een brok wegslikken. Je voelt de wanhoop van Diane, ze heeft niets meer om voor te leven dus waarom zou ze? De auteur weet die emotie goed te vangen maar het verhaal wordt nergens té sentimenteel. Diane leert dat anderen in haar leven ook tegenslagen kennen en dat je door ernstige tegenslag wel beschadigd maar niet vernietigd hoeft te worden. Een verrassend einde, de auteur kiest niet voor een alledaags happy end maar een einde dat ook een begin kan zijn. Diane evolueert in het verhaal van een redelijk afhankelijke echtgenote naar een volwassen, zelfstandige vrouw die verantwoorde keuzes maakt in haar leven. Ik heb ervan genoten, vier sterren dus.

Op de cover staat een mooi landschap met enkele huizen, cottages erin verspreid. Het zal wel het Ierse platteland zijn, de vluchtplaats voor Diane.

Gelukkige mensen, de titel, heeft alles te maken met de literaire koffiezaak van Diane, haar eigen zaak waar ze zoveel moeite voor heeft gedaan en die nu helemaal verwaarloosd dreigt te worden nu Félix er alleen voor staat.