Het regende vogels

Een fotografe (ik heb geen naam kunnen ontdekken) is op zoek naar overlevenden van de grote brand van Matheson in 1916, waaronder Ted, Ed, of Edward – de juiste naam is niet bekend – Boychuck die zijn hele familie verloor in deze brand, een drama dat hij sindsdien met zich meedraagt. De ontdekking van de honderden schilderijen die Boychuck gemaakt heeft om zich te kunnen uiten, is een mogelijkheid voor de fotografe om meer te weten te komen over hem en zijn verhaal.

Tom en Charlie hebben besloten om te leven de rest van hun leven op hun eigen voorwaarden, verborgen in een afgelegen bos, met als enige verbinding met de buitenwereld een paar wiet-telers die wat ze zelf niet gebruiken, verkopen.

Een legende of een vertelling laat een bepaalde indruk achter bij diegene die naar het verhaal luistert. Als je maar vaak genoeg datzelfde verhaal hoort, wordt het vaak als een waarheid aanvaard, zonder dat er bewijs voor is. Deze onduidelijkheid kwam ik ook tegen in het verhaal, waar ik bij het begin van een hoofdstuk in de veronderstelling was met een bepaald personage te maken te hebben, terwijl even later bleek dat een ander aan het woord was.

'In het bos sterft iemand zoals hij er heeft geleefd. Onopvallend, behoedzaam, trachtend niet meer rumoer te maken dan een blad aan zijn boom.' (171) De 'getuigen van het verhaal' zoals ze genoemd
worden door de auteur, heb ieder voor zich redenen om te leven waar en hoe ze leven. Niet opvallend en op de achtergrond levend en soms wachtend op de dood, die nog niet zo ver is.
'Op de oever kijkt een verre aanwezigheid hen na. De dood denkt bij zichzelf dat hij alle tijd heeft. Laat die twee maar hopen, zoveel als ze willen.' (178)

Dit is een ontroerend, onopgesmukt verhaal. Geen zware literaire kost maar een mooi verhaal waarin je meegenomen wordt naar de donkere bossen in Canada. Een verhaal over vriendschap, liefde, genegenheid, de dood en het leven. Waar of niet waar.
In het dankwoord bedankt de auteur 'de fantastische Jessie Dambrowitz, negenentachtig jaar, die zich voor mij heeft herinnerd heeft dat haar vader de vogels uit de hemel had zien vallen.' (191)

Ik heb genoten van deze prachtige roman, die gaat over zelf keuzes kunnen maken over je eigen leven op het moment dat het er toe werkelijk toe doet.

"Dit is het verhaal van drie oude mannen die ervoor hebben gekozen zich onzichtbaar te maken in het bos". "Drie mensen voor wie vrijheid het hoogste goed is." "En hoe je wilt sterven."

Zo begint dit prachtige boek.

Een fotografe die foto's maakt van mensen die de Great Fires van 1916 hebben overleefd. Boychuck is een van die overlevende waar zij naar op zoek is. Via, via komt zij erachter waar hij woont. De fotografe stuit op een kleine mannengemeenschap in een oerbos. Daar wonen Charlie 89 en Tom 86 en Ed, Edward of Boychuck is net overleden. Deze mannen hebben ieder een verleden waar ze niet graag over praten. Zij wordt daar niet met open armen ontvangen, bang dat hun leventje verstoort wordt. Maar zij is een volhoudende tante die zich niet gauw laat afschepen. Zij maakt foto's van de hond van Charlie zo heeft zij een reden om terug te komen.

Bruno en Steve, zij wonen in de buurt van het bos. Steve heeft een hotel geerfd, vandaar uit kunnen zij hun zaakjes regelen. Ze houden zich bezig met alles wat verboden is. Steve heeft een wietplantage in het bos, met stilzwijgende toestemming van de mannen. Bruno is de schakel met de buitenwereld, zorgt dat ze niets te kort komen en heeft voor valse papieren gezorgd zodat ze niet gevonden kunnen worden. En houdt een oogje in het zeil.

Op een dag neemt Bruno zijn tante van 82 mee naar het hotel. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om haar weer terug te brengen naar de inrichting waar zij 66 jaar onterecht opgesloten heeft gezeten. Hij neemt haar mee naar de mannen om kennis te maken, die vinden het heel gezellig een vrouw in hun midden. Ze bouwen voor haar een huisje en zorgen goed voor haar. Zo verandert de gesloten mannengemeenschap. Zij neemt de naam Marie-Desneige aan. De fotografe komt terug en Marie-Desneige ziet in haar een goeie bekende. En zo worden zij vriendinnen. Ze hoort erbij. Marie-Desneige krijgt op haar oude dag een heel nieuw leven waar ze van geniet.

De dood waar de mannen het vaak over hadden was nu ver weg. In plaats daarvan komt de liefde in hun leven terug. Charlie en Marie-Desneige raken vertrouwd met elkaar. En gaan liefdevol en zorgzaam met elkaar om. Dit wordt zo mooi en ontroerend beschreven.

"Zij beleefde de uren, de dagen, de weken, de maanden als losse momenten, een voor een zonder acht te slaan op de tijd die verstrijkt."

Een geweldig, bijzonder, liefdevol geschreven boek. Personages, mooi en levendig neergezet.

Zo zie je maar weer dat "oude" mensen nog prima in staat zijn goed voor zichzelf te zorgen zonder al die bemoeienissen en betuttelingen die er tegenwoordig zijn. Zelf mogen kiezen hoe we willen leven, wonen enz. dit is vrijheid.

De titel van het boek “Het regende vogels” wordt in de loop van het verhaal duidelijk.

Het Regende Vogels beschrijft het verhaal van drie oude mannen – Tom 86 jaar, Charlie 89 jaar en de gestorven Ted of Ed of Edward of Boychuck – die zich voor de buitenwereld onzichtbaar hebben gemaakt en zicht in het bos hebben teruggetrokken.

Boychuck is één overlevende van de Great Matheson Fires van 1916 en hij is ook de rode draad door het verhaal.
Over hem doen vele verhalen – al dan niet bevestigde verhalen – de ronde. Hij zou zich hebben weten te redden van de Great Fires door in het water te blijven. De verzengende hitte zou hem – tijdelijk – blind hebben gemaakt en hij doolde rond in zijn habitat op zoek naar de Polson-tweeling – Margie en Anie – met een bloementuil in zijn hand voor zijn liefje.
De auteur vertelt het verhaal via een fotografe op zoek naar overlevenden van de Great Fires en komt na een aantal getuigenissen in het bos terecht waar ze erst kennis maakt met de norse Charlie.

De schrijfster maakt de overgangen naar elk hoofdstuk duidelijk door een cursiefje, waarbij telkens nieuwe personages worden geïntroduceerd.

Het boek is een verhaal over vriendschap, over eenzaamheid, over vertrouwen, over afstandelijkheid, over dood maar bovenal over vrijheid.
Het is een vlot geschreven en prettig te lezen boek over een geromantiseerde gebeurd feit dat bol staat van ontroering en gevoelens.
Het boek is een aanklacht tegen het gevoede seniorenbeleid en wil aantonen dat ouderen ook mensen zijn met een eigen verhaal, met een eigen leefwereld, met eigen verwachtingen waarmee iedereen rekening moet houden.
Ik heb genoten van dit boek en van de mooie beschrijvingen over de verschillende karakters van de personages.

Terecht veel prijzen gewonnen in Canada.

Op 29 juli 1916 was er een enorme bosbrand in Ontario, Canada, waarbij 223 mensen om het leven kwamen. Deze als “Great Matheson fire” bekend staande gebeurtenis bood Jocelyne Saucier inspiratie voor het schrijven van “Het regende vogels”. De titel is een beeld van door de verzengende hitte dood neervallende vogels.

Een fotografe gaat op zoek naar overlevenden van de brand teneinde een reportage over hen te maken. In de bossen treft zij de oude mannen Charlie met diens hond Chummy en Tom aan. Zij leiden een teruggetrokken leven dat in het teken staat van vrijheid in doen en laten, niet alleen betreffende het dagelijkse leven maar ook in de keuze hoe, waar en wanneer te sterven. Zij worden wat betreft hun leeftocht van buitenaf bij tijd en wijle geholpen door Bruno en Steve.
Op een gegeven moment verschijnt de mysterieuze vrouw Marie-Desneige ten tonele. Zij heeft 66 jaar in een psychiatrische inrichting doorgebracht.

In eenvoudige doch treffende taal beschrijft Saucier de bijzondere levenswijze van de mannen en de vrouw en ook die van de inmiddels overleden Ted Boychuck. Deze Ted blijkt tijdens zijn leven in het bos een enorme hoeveelheid intrigerende schilderijen te hebben gemaakt die een beeld geven van zijn leven.
Het verhaal gaat over vrijheid, onvoorwaardelijke liefde, kameraadschap en eenzaamheid. De lezer raakt gaandeweg in een andere wereld die een serene rust ademt.
“Het regende vogels” is een bijzonder, aangrijpend en ontroerend verhaal dat de lezer een aangename maar ook dramatische vlucht uit de werkelijkheid biedt.

Het boek(je) dat 184 pagina’s in klein formaat telt, is zeer lezenswaardig en verdient vier sterren.

Mogelijkerwijs kent u het Bijbelverhaal waarbij de Heer het volk van Israël bij hun doortocht door de woestijn Sinaï gedurende veertig jaar, voedt met manna en met kwartels, die toen het avond was, kwamen aangevlogen en over heel het kamp neervielen.
De hierbij behorende beelden moeten van een apocalyptische bekoring zijn geweest.
Deze imponerende atmosfeer drong zich aan me op bij het tot bijna halverwege aangekomen zijn in de monumentale roman ‘Het regende vogels’.
De queeste van een dan nog anonieme fotografe die later de aanlokkelijke naam Ange-Aimée krijgt toebedeeld, maakt ons dan door haar ontmoeting met een oude dame deelgenoot van de geschiedenis van de immense vuurzee Matheson Fire bij Ontario, begin twintigste eeuw.
De fotografe heeft zich ten doel gesteld overlevenden van de grote branden te portretteren,
waartoe zij een schier ondoordringbaar woud betreedt.
Ze ontmoet natuurminnaar Charlie en avonturier Tom die, de maatschappij ontvlucht, hun
leven en de tijd naar eigen goeddunken invullen.
Hun kortgeleden overleden metgezel leefde op gelijke wijze, die bij leven, zijn weergave van
de grote branden in schilderijen vereeuwigde.
Het foerageren om te kunnen overleven in deze nederzetting in het bos wordt verzorgd door Steve en Bruno, die contacten onderhouden met de gewone wereld.
Laatstgenoemde brengt bij een ravitaillering een tante mee, die zestig jaar in een gesticht heeft vertoefd. Na haar bekommernissen volgt hier te midden van de vrijgevochten mannen voor haar een echt leven.

Lezer van deze recensie, ontvlucht met Ange-Aimée de hedendaagse samenleving en laat u meenemen naar het binnenste van het Canadese woud.
Fotografisch als jadekleurig beschreven ongerepte natuur vermengd zich met een welhaast utopische gemeenschap.