Het vrouwenpaleis

Het tweede boek van deze auteur en weer een schitterend verhaal.

We lezen twee verhaallijnen.
Een over Blanche Peyron, die overigens echt bestaan heeft, in het begin van de twintigste eeuw. Zij gaat al op jonge leeftijd werken voor het Leger des Heils. Ze wijdt er haar hele leven aan en is de oprichtster van Het Vrouwenpaleis; een toevluchtsoord voor vrouwen die nergens anders heen kunnen: daklozen, mishandelde vrouwen, asielzoekers.

Daarnaast lezen we over Soléne, in het heden. Een topadvocate die een burn-out krijgt. Haar psychiater raadt haar aan vrijwilligerswerk te gaan doen. Ze komt terecht in Het Vrouwenpaleis. Daar gaan haar ogen open en leert ze een heel nieuwe wereld kennen. Een wereld van verstoten, gebroken en arme vrouwen die ondanks hun grote ellende met opgeheven hoofd door het leven gaan. Niet alleen helpt Soléne de vrouwen, maar zij helpen haar ook.

Een ontzettend interessante roman, omdat je meer leert over het Leger des Heils. Hoe het opgericht werd, door wie en waarom. En vooral over de bevlogen zielen die hun leven gewijd hebben aan het helpen van anderen. Ik heb een enorm eerbied gekregen voor Blanche Peyron, een vergeten heldin uit de geschiedenis.

Ook een erg ontroerende roman. Ik heb meermaals met tranen in de ogen gelezen. Het was een ware eyeopener over hoe sterk vrouwen kunnen zijn, zelfs in de meest belabberde omstandigheden. Hoe je uit onverwachte hoek steun kunt krijgen, hoe erg dakloze vrouwen het hebben. Hoe verkeerd begrepen ze worden door de maatschappij.

Een prachtig verhaal over moed, liefde, opoffering, vriendschap en altruïsme.

Colombani vertelt onomwonden en vlot, zonder te veel poespas of lange omschrijvingen, en toch leef je intens met alle personages mee.

Een sterke aanrader, net als haar vorige roman ‘De Vlecht’.

Nadat een cliënt zichzelf van het leven heeft beroofd, stort de veertigjarige advocate Solène in. Ze krijgt een burn-out en na een verblijf van een aantal weken in een kliniek adviseert haar psychiater haar om vrijwilligerswerk te gaan doen, zodat ze houvast heeft wanneer ze weer naar huis mag. Ze komt terecht in het Vrouwenpaleis, een opvanghuis voor vrouwen, en zal daar publiek schrijver worden. In het begin wantrouwen de bewoonsters haar, ze vinden haar afstandelijk en Solène weet ook niet goed welke aanpak de juiste zal zijn, maar wanneer van beide kanten vertrouwen ontstaat, kunnen er mooie dingen gebeuren.

Een eeuw eerder volg je Blanche Peyron, een heilsoldaat die aan het hoofd staat van het Franse Leger des Heils. Zij heeft een droom, namelijk het verschaffen van onderdak aan vrouwen die hulp nodig hebben en door anderen aan hun lot worden overgelaten. Zij zet alles op alles om deze droom werkelijkheid te laten worden.

Na het lezen van haar eerdere roman ‘De vlecht’ was ik onder de indruk van het talent van Laetitia Colombani om in relatief weinig pagina’s een veelzeggend verhaal te vertellen. Ook ‘Het Vrouwenpaleis’ heeft een bondige stijl, zonder veel poespas lees je over de levens van Solène en Blanche. Hoewel Colombani wel nadruk legt op emoties, had ik door de beschrijvende stijl vaker het gevoel dat ik als toeschouwer keek naar wat er gebeurde, dan dat ik me volledig verbonden voelde met de personages. Vooral de hoofdstukken die over Blanche en de oprichting van het Vrouwenpaleis gaan zijn wat feitelijker en dat vond ik jammer, omdat ik Blanche nu juist het meest aansprekende karakter vond.

Desondanks leest het boek vlot en vind ik dit een mooie roman. Het is een verhaal over vriendschap, liefde, aandacht, krachtige vrouwen, levensveranderende gebeurtenissen, empathie, passie en doorzettingsvermogen. De levensverhalen van de bewoonsters van het Paleis zijn mooi verweven met het verhaal van Solène en de karakters maken een duidelijke ontwikkeling door. Ik had nog niet eerder iets gelezen over het Vrouwenpaleis en haar ontstaansgeschiedenis en vond dit een bijzonder interessant onderwerp!

3.5⭐️