Iets te verbergen

Zoals al in de omschrijving aangegeven is het een moderne variant op Agatha Christie, meer een Who-Dunnit dan een ijzingwekkende thriller dus maar geweldig om te lezen.
De droge humor van Jo, hilarische situaties af en toe en vooral de karakterschetsen van de mensen zijn zo goed beeldend verwoord dat je ze gewoon voor je ziet. Je komt terecht in een soort puzzel waar je beetje bij beetje zelf de stukjes aan elkaar probeert te passen maar mooi dat dat niet zomaar even lukt!

De omheinde wijk Withered Vale in Marwood in Wicklow (Ierland), voorzien van hekken en beveiliging, is in feite gebouwd om het huisje van Olive Collins heen. In totaal staan er zeven huizen,. Olive's huis is daarvan het kleinste en heeft huisnummer 4. Aan weerszijden van haar huis staan drie zeer exclusieve huizen, beetje voor the rich and famous zeg maar. Je zou dus zeggen dat zo'n kleine gemeenschap wel oog heeft voor wat er in het buurtje gebeurt – dat is ook wel zo, maar why the hell ligt Olive dan al 3 maanden dood in haar huis zonder dat iemand alarm heeft geslagen?
Nou, heel simpel, alle bewoners hadden wel iets tegen Olive. En dan begint de ellende.
De zes gezinnen/of vrijgezellen hebben allen wel ergens een zogenaamd lijk in de kast waar ze liever niet van hebben dat het er uitkomt. Ze doen er dan ook alles aan om dingen achter te houden of te verbergen.

Het lijk van Olive wordt gevonden op 1 juni 2017, dus moet er 3 maanden terug geblikt worden naar de vermoedelijke sterfdatum. De omstandigheden zien er op zijn zachtst gezegd verdacht uit, dus iedereen die er woont moet aan de tand gevoeld worden.
Daar komt rechercheur Frank Brazil om het hoekje kijken. Aangezien hij bijna met pensioen gaat heeft hij er niet eens zoveel zin in om die hele heksenketel te onderzoeken. Zijn jonge collega/partner Emma daarentegen moet zich nog bewijzen en gaat er op haar manier vol in.

Iedereen die er woont komt aan het woord, heeft zijn/haar eigen hoofdstukjes, beginnend met het huisnummer er boven, en zelfs de dood lijkt haar mond niet te kunnen houden ;-)
Olive vertelt haar eigen verhaal en daarbij verduidelijkt ze haar relatie met alle verdachten, de achterliggende akkefietjes, geheimen en de hele rataplan.

Ik ben weer eens dolenthousiast, moet me inhouden om geen spoilers te schrijven!
Met de regelmaat van de klok werd ik weer eens op het verkeerde been gezet, was er op een gegeven moment echt van overtuigd dat ik wist wie er schuldig was maar ja, shit happens – het bleek toch weer heel anders te zijn dan ik dacht.
Al met al een geniaal opgebouwd boek waar je van de ene verbazing in de andere rolt, af en toe gruwelt maar ook in lachen kunt uitbarsten. Ik hou er wel van, Jo heeft een zeer prettige stijl van schrijven!

#Chapeau!
Het lijkt me niet makkelijk om na een denderend debuut een goed tweede boek te schrijven dat aan de verwachtingen van je lezers voldoet, maar Jo Spain is daar zeer zeker in geslaagd.

Geheimen zijn geen uitzondering in Withered Vale. In Iets te verbergen neemt Jo Spain de lezer mee in het wel en wee van een ogenschijnlijk keurige woonwijk.

Olive wordt dood aangetroffen in haar eigen woning. De bewoners van de wijk Withered Vale reageren geschokt, wanneer blijkt dat Olive al drie maanden dood in haar huis lag. Niemand heeft iets gemerkt en dat is precies wat de politie verbaast. Hoe kan niemand, in een wijk met maar zeven huizen, merken dat één van hun buren al drie maanden niet gezien is.

Rechercheurs Frank Brazil en Emma Child starten een onderzoek naar de dood van Olive. Is ze een natuurlijke dood gestorven, of is er kwade opzet in het spel. De buren van Olive zijn niet echt open als het gaat om het delen van informatie.

“Zodra ik de naakte, bijna dierlijke angst op Alisons gezicht zag toen ik haar dat zei in de winkel, besefte ik dat ik de situatie dramatisch verkeerd had ingeschat.” Jo Spain

Hoe meer Frank en Emma te weten komen over de bewoners, hoe meer ze twijfelen over hun oprechtheid. Iedereen lijkt wel iets tegen Olive te hebben. Niemand lijkt echt ongelukkig over haar dood. Kunnen Frank en Emma, tussen alle leugens, de waarheid ontrafelen?

Jo Spain heeft in Iets te verbergen een kleine gemeenschap gecreëerd met een heel divers gezelschap. De bewoners zijn zo verschillend, dat ze helemaal niets gemeen lijken te hebben.

Een voor een worden de bewoners ontleed en worden stukjes van hun geheimen prijsgegeven. Jo Spain laat je twijfelen over het feit of de dood van Olive wel een natuurlijke was. Zeker naarmate je meer te weten komt over de bewoners en hun verstandhouding met Olive.

De hele setting is zo goed weergegeven dat ik het wijkje al helemaal voor me zag. Je ziet in gedachten de bewoners naar elkaar gluren. Ze denken onzichtbaar te zijn achter de muren van hun huis, maar er zijn mensen die dingen weten. Je waant je een toeschouwer in een wijk waar iedereen zich vreemd gedraagt.

Iets te verbergen is vooral spannend door de manier waarop het verhaal is opgebouwd. Niet zozeer door wat er gezegd wordt, maar juist door wat er niet gezegd wordt. Het feit dat het verhaal ook gedeeltelijk vanuit het oogpunt van Olive wordt verteld, vergroot de ongrijpbaarheid van het hoe en wat.

Jo Spain heeft met Iets te verbergen een fascinerend boek met een verrassend einde geschreven. Van mij krijgt Iets te verbergen 4 sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com

Iets te verbergen klinkt als een spannende thriller, maar ondanks de achterflap zou ik dit boek niet als spannend willen omschrijven. Het is ontzettend vreemd dat niemand uit een besloten woonwijk de buurvrouw mist als die in drie maanden niet gesignaleerd is. Of de buurvrouw heeft vreselijke dingen op haar kerfstok staan of de buren hebben allemaal iets gedaan waardoor ze verdacht worden en ze haar vermissing dus niet willen melden. De schrijfster wil ons én de politie laten geloven dat elke buur wel een motief had, maar geeft eigenlijk net te weinig informatie om het spannend te maken.

De hoofdstukken wisselen tussen het perspectief van de buren/politie en die van Olive, het slachtoffer. Zo komt Olive eigenlijk over als een vrij aardig persoon, zo zag ze zichzelf waarschijnlijk. Maar niets is minder waar. Desondanks lijkt het alsof hier de schrijfster sympathie wil opwekken voor het slachtoffer. Dit wordt niet sterk genoeg aangezet en de verdenkingen op specifieke buren zijn te zwak. Ik kies daardoor als lezer geen kant. Het verhaal is verder sloom, wijdt uit over personages en achtergrondinformatie waarvan ik me afvraag waarom ik dat als lezer zou moeten weten. Wellicht dat de schrijfster hoopt/hint op een vervolg. Het einde is zeker onvoorspelbaar te noemen, maar daarmee gaat het verhaal als een nachtkaars uit. Ontzettend jammer, bij een thriller hoop ik toch op een page turner.

De auteur heeft de verhaallijn goed aangepakt. Je krijgt afwisselend hoofdstukken vanuit het standpunt van het politieonderzoek en dat van alle buren. Zo leer je de buren heel goed kennen, hun (duistere) geheimen, hun karakters. Maar de auteur heeft er nog een derde speler aan toegevoegd, namelijk de gestorven (vermoordde?) buurvrouw: Olive. Zij vertelt ook over meerdere hoofdstukken verspreid wat er in haar leven gebeurde voor haar dood, haar visie op de buren. Dat geeft echt wel een meerwaarde aan het verhaal en een aparte twist.

Iedereen is verdacht uit de buurt, al haar buren hadden een hekel aan Olive. Want Olive is niet de lieve buurvrouw die je aanvankelijk verwacht. Ze heeft heel wat op haar kerfstok.

Het is dan ook niet makkelijk voor de rechercheurs Frank en Emma. Ze ondervragen uiteraard alle buren en stuitten zo op het gezegde: ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’.

Een leuk verhaal dat lekker gezapig voortkabbelt. Geen hoogstandje en niet uitermate spannend, maar wel goed in elkaar gezet met personages die levensecht overkomen.