Kruisverhoor roman

Toen ik begon met lezen vielen mij in eerste instantie de plaatsnamen vooral op. Ik woon sinds 1,5 jaar in Den Helder en telkens herkende ik plaatsnamen of een andere locatie uit het boek. Dit gaf voor mij wat extra’s tijdens het lezen, ik kon me telkens goed voorstellen waar het zich ongeveer afspeelde en of ik daar ooit zelf in de buurt was geweest. Aan het begin van het boek wordt je even meegetrokken, je denkt wie belt er midden in de nacht iemand wakker, is het zo belangrijk? Vervolgens komt er een stuk over de demente moeder van de rechercheur. Dit stuk vond ik redelijk interessant om te lezen, het geeft je een kijkje in de wereld van de hoofdpersoon, maar eigenlijk vind ik dit stuk in het verhaal weinig toevoegen, maar daar zal ieder zijn eigen mening over hebben. Telkens als er iets over zijn moeder naar voren kwam las ik het wel, maar wilde eigenlijk verder lezen tot ik weer in het verhaal zat het babylijkje en het meisje Veenstra. De auteur verteld veel details, zodat je een goed beeld kan krijgen over de locatie waar de gebeurtenissen zich afspelen. Je krijgt veel mee van de gedachten van de hoofdpersoon Martin, al gaan deze gedachten grotendeels terug naar iemand uit zijn verleden, Kirstin. Je blijft lezen, omdat je wilt weten wat er met haar gebeurd is en waarom zij zo in zijn hoofd zit. Ondertussen lees je verder, om erachter te komen hoe het precies zit met de zaak van het babylijkje en of het meisje Veenstra zal gaan praten. Je blijft vooral lezen, omdat je antwoord wilt krijgen op de vragen die zich ontwikkelen in je hoofd tijdens het lezen van dit verhaal. Nu na het lezen van het boek, weet ik eigenlijk nog steeds niet met 100% te zeggen wat ik ervan vond. Ik miste ergens de spanning, het meegetrokken worden in het verhaal, maar wilde toch verder lezen, omdat ik de antwoorden wilde weten. Ik wilde weten hoe het afliep.

Kruisverhoor door Peter Delpeut
Kruisverhoor is geen typische thriller, een valkuil waar veel mensen in trappen. Hierdoor kun je met valse verwachtingen aan het boek beginnen. Het is eerder een misdaadroman want het draait hier niet zozeer om het oplossen van een zaak. Er wordt namelijk een babylijkje gevonden en een jonge vrouw wordt opgepakt. De vrouw is inderdaad bevallen maar haar kindje leeft nog. Hoe het nu werkelijk zit komt in het boek niet aan de orde. Daarnaast is er haar familie die een bollenbedrijf heeft en een zoon houdt zich tevens bezig met onfrisse praktijken, ook dit blijf vaag.
Waar het wel om draait is de onderliggende psychologische kant. Martin Jansen, rechercheur, kampt met het verlies van zijn vriendin Kirstin die op mysterieuze wijze tijdens een vakantie in Italië is verdwenen. We volgen de worsteling van Martin met zijn verleden. Beetje bij beetje wordt het geheim ontrafeld maar of dit de waarheid is wordt niet geheel duidelijk.
Zijn collega Esther worstelt met een fors alcoholprobleem en betrekt Martin bij het onderzoek naar het babylijkje, hierbij heeft ze een dubbele agenda. Communiceren is niet hun sterkste troef en als je denkt dat ze tot de kern doordringen wordt het gesprek afgekapt. Esther heeft problemen thuis maar wat nu de waarheid is van wat ze vertelt blijft in het midden hangen. Net als bij Martin speelt het inkleuren van de eigen waarheid een grote rol. Het blootleggen van emoties en gevoelens wordt summier beschreven maar ketst af op een muur die beiden om zich heen hebben getrokken. In hun werk nemen ze beslissingen op hun gevoel, laten daardoor steken vallen in het onderzoek terwijl ze zelf in een emotionele achtbaan zitten.
Bijzonder mooi geschreven is het naderend einde van zijn demente moeder. Hoewel hun verhouding niet gekenmerkt werd door liefde en Martin onrustig wordt van de naderende dood en er letterlijk van wegloopt, verzorgt hij haar na het sterven liefdevol. Bijzonder waarheidsgetrouw geschreven.
Een boek dat niet in een hokje te plaatsen is, psychologische diepgang met een snufje recherchewerk. Niet de misdaad staat centraal maar de menselijke interactie, de eenzaamheid en gebrek aan liefde. Een man die het leven overkomt zoals het ook in het echte leven gebeurt. Het deed mij af en toe denken aan de zwaarmoedigheid van de boeken van Arnaldur Indridason. Een stijl van schrijven waar je van moet houden. Door het telkens verspringen van heden naar verleden is het een boek waar je, je gedachten wel bij moet houden. Dit kan verwarrend overkomen. Op het laatst bleef ik toch met enkele vragen zitten hoe het nu precies zit met het babylijkje, met het meisje van Veenstra en hoe zit haar familie eigenlijk in elkaar. Martin en Esther blijven mij ook intrigeren, wie zijn ze nu eigenlijk of kennen ze zichzelf ook onvoldoende? Voor mij het enige minpuntje. Het boek heb ik een dag uitgelezen, ik was er enorm door geboeid.

Het begrip 'literaire thriller' is duidelijk aan inflatie onderhevig. Het wordt te pas en te onpas op de cover van boeken gedrukt en ik heb vaak de indruk dat het literaire gehalte wordt ingevuld door maar zoveel mogelijk personages in het boek te laten figureren. Ontwikkeling en diepgang is daarbij irrelevant.

Zo niet Kruisverhoor van Peter Delpeut. Overzichtelijke, maar wel meerdere, elkaar rakende verhaallijnen en een boeiende, psychische problematiek en worsteling bij de hoofdpersoon. Beschreven in mooi beeldend taalgebruik. Boeiend van begin tot eind.

Kortom: een mooi boek dat het predicaat literaire thriller absoluut verdient en hier staat het niet eens op de cover!

Ik heb erg genoten van het boek. Mijn vrouw had me al lekker zitten maken toen zij het aan het lezen was door ongevraagd aantrekkelijke alineas uit het boek te declameren, waar ik eigenlijk helemaal niet van hou want ik consumeer die stukjes liever in de door de auteur voorgeschreven volgorde en context. Maar ze had gelijk met die stukjes. Er zitten pareltjes van onverwachte wendingen en spitsvondigheden in het boek. En ik heb ook erg genoten van alle humor in het boek. Net als in Het Vergeten Seizoen was ik weer verbaasd hoe het weer allemaal zo mooi bedacht is! Complimenten

Geschreven bij Kruisverhoor

Dit boek leest lekker weg, goed verhaal!