Lenny Kravitz: Let Love Rule De autobiografie

Retro-rocker in hart en nieren die zich desondanks doet
gelden als een van de grote eigenzinnige talenten van de jaren negentig. Kravitz, geboren in New
York, houdt gewoon niet van moderne, digitale productietechnieken. Hij heeft een voorliefde voor
het 'organische' geluid van de jaren zestig en vroege jaren zeventig, en koestert eveneens de
hippie-idealen uit die periode. Hij is de zoon van een Russisch-Joodse journalist en een
Westindisch-Amerikaanse actrice. Die combinatie van factoren maakt hem, in de tweede helft van
de jaren tachtig, voor de Amerikaanse muziekindustrie een moeilijk plaatsbare eenling: niet zwart,
niet blank en ogenschijnlijk niet van deze tijd. Zijn talent, bezeten liefde voor muziek en heilig
geloof in eigen kunnen leveren hem echter in '88 een platencontract op dat hem in artistiek
opzicht carte blanche laat. Het door Kravitz praktisch in z'n eentje in elkaar gezette Let Love Rule
heeft de klankkleur van het begin van de jaren zeventig en getuigt van zijn liefde voor The Beatles,
Stevie Wonder, Jimi Hendrix, soul, seventies-rock en underground. In zijn teksten toont hij zijn
afkeer van racisme, armoede en heroïne, en stelt daartegenover een sterk geloof in de liefde en in
een betere wereld (met de hulp van God). Op het eerste gezicht niet nieuw en bijzonder, maar de
manier waarop Kravitz dit doet is dat wel. Kravitz is namelijk een oorspronkelijk talent, een
persoonlijkheid. Het debuut wordt enthousiast ontvangen en na een als legendarisch betiteld
optreden op 13 december '89 in het Amsterdamse Paradiso, is Nederland een van de eerste
landen die hem volledig in de armen sluit. Met enthousiaste steun van Mtv volgt de rest van de
wereld en wordt Kravitz in no-time een ster. Een status die hij eind '90 nog eens onderschrijft voor
Madonna het controversiële Justify My Love te schrijven. Dat dergelijke turbulente
ontwikkelingen een schaduwzijde hebben, blijkt uit de teksten op het in '91 verschenen Mama
Said. De nummers gaan merendeels over Kravitz' verbroken liefdesrelatie met actrice Lisa Bonet,
en muzikaal gezien is Mama Said minder evenwichtig dan Let Love Rule. Maar, ook al doet Kravitz
af en toe alsof hij Curtis Mayfield of Sly Stone is, zijn muzikale persoonlijkheid blijkt onverminderd
sterk en leidt tot bezielde, emotionele muziek. '92 is een druk jaar voor Kravitz. Hij levert diverse
gastbijdragen aan andermans platen (o.m. van Mick Jagger, Aerosmith en Neneh Cherry),
componeert en produceert een compleet album van het door hem in meerdere opzichten
bewonderde Franse zangeresje Vanessa Paradis en neemt, wederom met zijn vaste producer
Henry Hirsch, Are You Gonna Go My Way op. Dit album ligt rechtstreeks in het verlengde van zijn
voorgangers, met dat verschil dat de hele muziekbiz op het moment van verschijnen retro-gericht
is geworden en Are You Gonna Go My Way hierdoor minder opvalt. Toch worden er weer nieuwe
invalshoeken en inspiratiebronnen aangeboord, want naast de bekende soul- en psychedelica-
roots treffen we nu ook muzikale citaten van Led Zeppelin en Bob Marley aan. Het titelnummer
wordt een grote hit en in de zomer van '93 geeft Kravitz uitstekende, enthousiast onthaalde
optredens op Pinkpop en Torhout/Werchter. September '95 verschijnt Circus, waarop Kravitz en
Hirsch hun muziek tot de ware essentie terugbrengen. Geen strijkers, toeters of bellen, maar in de
eerste plaats vooral een heftige gitaarsound. Het levert een nogal wisselvallig album op, waarop
Kravitz stilistisch nog slechts op twee pijlers leunt: Led Zeppelin en John Lennon. In zijn teksten
spuwt hij ofwel zijn gal over de corrumperende showbiz- en rock & roll-wereld, of
verwoordt hij zijn liefde voor de Heer, want Kravitz blijkt van top tot teen bekeerd te zijn. Een
wereldtournee doet hem in het najaar van '95 in het hoofdstedelijke Paradiso belanden, waar hij
een gedegen optreden geeft. Het jaar daarop geeft hij twee uitverkochte concerten in de
Rotterdamse Ahoy'. In '98 verschijnt 5, waarop Kravitz het stevige rockgeluid probeert te
combineren met elementen uit de dance. Zo past hij in een aantal nummers drumloops en
synthesizers toe en horen we zelfs een enkele triphopbeat. Toch is het resultaat overduidelijk
Kravitz en is er niet echt sprake van een revolutionaire koerswijziging. De reacties zijn gematigd
positief. Het album verkoopt echter zeer goed en is binnen korte tijd goud of platina in meer dan
twintig landen. De single Fly Away levert hem in eigen land een Grammy Award op in de categorie
Best Male Rock Performance en belandt in Engeland op de eerste plaats. '98 en '99 staan
grotendeels in het teken van succesvolle tournees, die hem in de Vs, Japan en Europa brengen.
Ook in Nederland groeit zijn populariteit nog altijd, blijkens een uitverkocht concert in de Haagse
Statenhal (december '98), dat hij de volgende zomer nog eens dunnetjes overdoet in het
Nijmeegse Goffertpark. Diezelfde zomer scoort Kravitz een hit met het van de soundtrack van
Austin Powers 2: The Spy Who Shagged Me afkomstige Guess Who, Mary J. Blige's No More
Drama, Busta Rhymes' Anarchy en Elton John en Tim Rice's musicalbewerking van Aïda. Van
Kravitz zelf verschijnt in het najaar van '00 hitcompilatie Greatest Hits, dat hem met de zoete
ballade Again wederom een dikke hit (én opnieuw een Grammy) oplevert, en dat met ruim acht
miljoen verkochte exemplaren al snel uitgroeit tot het bestverkochte album uit de Kravitz-
catalogus. Voorafgegaan door de single Dig In verschijnt oktober '01 het vakkundige, maar
nauwelijks verrassende Lenny; een plaat waarop Kravitz sterker dan ooit zijn eigen stijl
uitkristalliseert; daarbij eerder leunend op structuur en melodie dan op splijtende gitaarriffs. Het
levert hem, behalve zijn meest coherente album sinds Are You Gonna Go My Way, voor de single
Dig In ook zijn vierde achtereenvolgende Grammy op in de categorie Best Male Rock Performance,
een unicum. Juni '02 staat Kravitz, na eerdere passages in '91 en '93, voor de derde maal op
Pinkpop. Begin '03 laat de multi-instrumentalist weer van zich horen nadat hij wanneer hij, als
protest tegen de Amerikaanse oorlog in Irak, met de Iraakse superster Kazem Al Sahir het nummer
We Want Peace opneemt. Het is niet het Kravitz'eerste politieke statement: zo is de zanger
openlijk aanhanger van de Democratische Partij én was hij aan de vooravond van de eerste
Golfoorlog ('91) samen met John Lennons zoon Sean al een van de drijvende krachten achter het
Give Peace A Chance-project, waarin een keur aan wereldsterren John Lennons gelijknamige
protestsong een actueler jasje meegaven. Met westerse sterren werkt Kravitz een decennium
later nog altijd volop samen: zo is hij te horen op Mick Jagger's geflopte solo-uitspatting Goddess
In The Doorway en op albums van Jay-Z, Patti LaBelle, Lionel Richie, Erykah Badu en N.E.R.D.. Om
jong talent te helpen en te ondersteunen, richt Kravitz medio '03 bovendien zijn eigen label op:
Roxie Records, genoemd naar zijn eind '95 overleden moeder. Hoewel de distributie van dat label
onder handen wordt genomen door Warner Bros, blijft Kravitz zelf als uitvoerend artiest gewoon
onder contract staan bij Virgin. De eerste artiest die hij hier onder zijn hoede neemt, is de
Texaanse singer/songwriter Dan Dyer. Daarnaast produceert Kravitz drie nummers voor het
debuutalbum van Rusty Truck, de band rond fotograaf Mark Seliger, die rondom de rocker eerder
al een fotoboek maakte. Tevens levert hij een bijdragen aan tribute-albums voor Jimi Hendrix en
Sly & The Family Stone en neemt hij samen met P.Diddy, Loon en Pharrell Williams het
nummer Show Me Your Soul op voor de soundtrack van Bad Boys Ii. Op niet-muzikaal gebied
zwemt Kravitz eveneens in de activiteiten: zo wordt hij het nieuwe gezicht van kledinglijn Gap,
werkt hij aan een eigen semi-autobiografische film (werktitel: Barbecues And BarMitzvahs) en
begint hij zomer '05 zelfs een eigen ontwerpbureau voor binnenhuisarchitectuur: Kravitz Design.
Van de muzikant Kravitz verschijnt voorjaar '04, voorafgegaan door de rechttoe-rechtaan-single
Where Are We Runnin', het matige Baptism, waarop hij zich behalve producer, arrangeur en multi-
instrumentalist ook steeds meer als stadionrocker manifesteert. De aansluitende toernee levert
Kravitz dan ook zijn grootste eigen Nederlandse show tot dan toe op: juni '04 geeft Kravitz een
concert in de Amsterdam ArenA, enkele weken eerder speelt hij voor de vierde keer Pinkpop plat.
Juni '05 doet Kravitz die shows nog eens dunnetjes over op het Nijmeegse Rockin' Park-
festival.

Bron: OOR Popencyclopedie