Nicolas en de verdwijning van de wereld roman

Eekhout flikt het hem weer door een verhaal te vertellen dat zo meeslepend en realistisch geschreven is dat ik het gevoel had dat het echt aan het gebeuren was. Ik moest mezelf overtuigen dat het maar een boek was en er niet echt een groot zwart gat op de wereld aan het afkomen is om alles en iedereen op te slokken.
Het verhaal is geschreven in de typische Eekhout stijl, vlot, met veel psychologische diepgang en boordevol lagen. Ik kon niet stoppen met lezen, stelde me telkens voor na het volgende hoofdstuk het boek weg te leggen, maar je raadt het al: het moest in één ruk uit.
Hoe de auteur de gedachtegang en belevingswereld van een achtjarig jongetje beschrijft, is ongelooflijk invoelend. Hij wil dapper zijn, hij wil iedereen redden, maar hij is en blijft maar acht jaar. De fantasiewereld die hij creëert, de zorgzaamheid en tederheid voor zijn ouders, vrienden en zusje, het is allemaal wondermooi weergegeven en je kan niet anders dan van het jochie houden.
Eekhout blijft me telkens weer verbazen met bijzondere verhalen die bijzondere personages bevatten.
Je kunt deze roman niet in een hokje stoppen, zoals geen enkele van haar boeken, maar dat het je intens zal raken en je nog lang bijblijft, daar kun je je maar beter op voorbereiden.
Anne Eekhout staat op mijn lijstje van favoriete schrijvers en ik popel om haar volgende geniale werk te lezen!

Wat ik mooi vind aan ‘Nicolas en de verdwijning van de wereld’ is hoe Anne Eekhout zoiets onvoorstelbaar dreigends als een zwart gat dat op de aarde afkomt voorstelbaar maakt door de ogen van een kleine jongen van acht. Nicolas wil de wereld redden, daarvoor moet hij zichzelf pijn doen. Van pijn wordt hij sterker, wordt hij net als zijn stripheld De Adelaar. Maar wie houdt deze kleine jongen tegen als de mensen die zich om hem zouden moeten bekommeren er niet voor hem zijn omdat ze belangrijkere dingen aan hun hoofd hebben of omdat ze zelf zo bang zijn?
Of Nicolas de wereld redt moet je zelf gaan lezen. Voor mij redt hij in ieder geval iets: hoop.

Met kleine, mooie en rake observaties van Nicolas zoog Anne mij direct het verhaal in. Een verhaal vol symboliek en lagen. Ik begon met lezen en wilde niet meer stoppen. Ik vind het haar beste boek tot nu toe. Bravo!

Mooi en aangrijpend verhaal. Ik kon niet stoppen met lezen. Prachtig geschreven. Ik ga nu andere boeken van deze schrijfster lezen.

Als je de eerste twee boeken van Anne Eekhout hebt gelezen, 'Dogma' en 'Op een nacht', kan het niet anders dan dat je reikhalzend uitkijkt naar een nieuw boek van haar hand, En dat is er nu, gelukkig: 'Nicolas en de verdwijning van de wereld'.
Zodra je erin begint, kun je jezelf beter een tijdje opsluiten, want wegleggen kost grote moeite. Ook deze roman is geschreven in de haar zo kenmerkende, voor mij verslavende, schrijfstijl. Zij moet over een opmerkelijk waarnemingsvermogen beschikken, want hoe overtuigend trekt zij je mee in het hoofd van de achtjarige Nicolas. Je kunt hem bijna voor je zien in zijn dappere pogingen de angst voor het grote gevaar (het op de aarde afstormende massive black hole) het hoofd te bieden, en het drama zelfs af te wenden.
Anne Eekhout weet op geloofwaardige wijze de gedachtegang van een jong kind neer te zetten. Nergens kinderachtig, nergens te wijs; bang en heldhaftig tegelijk.
De beschrijving van de kleine - steeds kleiner wordende - wereld rond Nicolas aan de vooravond van de naderende ramp, is een prestatie van formaat.
Het heeft een wonderschone vertelling opgeleverd.

Nicolas is aan het woord, een achtjarige superheld in wording met een heldere en overtuigende stem. In filosofische en vaak verrassende bewoordingen kijk je door zijn ogen naar de wereld, die in rap tempo aan het instorten is. Zozeer dat het zwarte gat waarin alles zal gaan verdwijnen, niet eens meer nodig is: de mensen hebben hun beschaving zelf al vakkundig ongedaan gemaakt. Nicolas' belevenissen in de maanden voor de verdwijning van de wereld zijn hartverscheurend en overweldigend en laten een blijvende indruk na.

In dit verhaal volg je Nicolas in de laatste dagen voor de verdwijning van de wereld. Nicolas is acht jaar maar door wat hij allemaal in zijn thuis situatie mee maakt al veel ouder van gedrag. Hij is fan van de stripboeken Adelaar, die zijn leven domineren en zeker ook zijn handelen. Via Nicolas krijg je ook door hoe het is om tijdens het verdwijnen voor een baby te moeten zorgen of hoe het is om zwanger te zijn maar niet zeker weten of je je kind ooit te zien krijgt. Wat zal er eerder zijn de baby of het zwarte gat.

In dit apocalyptische boek beschrijft Anne Eekhout, wat er mogelijk met de wereld kan gebeuren als de mensheid weet dat hij binnen een bepaalde tijd dood zal zijn. Haar kijk is beklemmend en sleept je mee in het boek. De wil om meer te weten is constant aanwezig. Ik wil de mensen in het verhaal mee beschermen. Met gelijk de hoop dat als dit echt zou gebeuren de mensheid heel anders zou reageren.

Af en toe merk je hoe jong wijs Nicolas is. ‘Het is het monster dat ik zelf verzin en dat niet echt is, en waar ik trouwens ook al te oud voor ben. Dus ga ik hard aan andere dingen denken. Maar als ik na een tijdje merk dat ik nog niet slaap, is ze er nog steeds.’ Dat is het dus als je niet kan terugvallen op je ouders.

Verder verteld Anne Eekhout heel gedetailleerd over ongeluk en zat ik veel te gruwelen bij erg vieze gebeurtenissen. Er kwam erg veel bloed voor in het boek. ‘Zijn bril hangt vervormd en gebroken aan zijn oor. Uit dat oor loopt een streep bloed naar zijn wang. Een oog is open. Een oog is zwart bloed geworden.’ Voor mij betekende dat niet teveel lezen voor het slapen en zorgen voor eten waar je niet misselijk van word.
Voor mij was dit duidelijk net iets teveel van het goede. De spanning soms echt wat te hoog en de gebeurtenissen te levendig en vies. Al zal dit voor een grote groep mensen zeker niet het geval zijn. Maar mensen die al last hebben van Zelfbeschadiging, of dit van dichtbij hebben meegemaakt zal dit boek toch onder begeleiding moeten lezen. Hier niet over kunnen praten lijkt me echt een stap te ver.
Door het einde bleef ik vooral zitten met de vraag, wat zal ik doen? En daarom zijn er zoveel mensen die preppen. Ik ben er nog niet over uit. En hoop dat nooit te hoeven beslissen.

Ik vond het wat vaag en langdradig.

Langdradig van af pagina 50 word alles herhaald tot het einde kon niet wachten tot de wereld verdwijnt.

Groetjes deez