Ongestoord sterven een ruimere kijk op orgaandonatie

Zeer aangrijpend zet de schrijfster de gebeurtenissen rond het sterven van haar zoon neer.
De veruit meest verontrustende ervaring is de aanblik van het dode, leeggehaalde lichaam. Getracht tegen te houden door de begrafenisondernemer en de kerkhofopzichter, wil zij voorafgaand aan de begrafenis echt afscheid nemen van haar zoon, en zet zij door hem nog eenmaal te zien.

Verontrustend is het vervolgens om te lezen hoe de bevolking onwetend wordt gehouden van talloze feiten omtrent orgaandonatie, hoe eenzijdig televisiedebatten verlopen, hoe fel mensen reageren op haar ervaring, haar visie en haar argumenten en hoe weinig de ervaringen van betrokken artsen, anesthesisten en verpleegsters in de openbaarheid komen.

De ethiek rond orgaandonatie holt er ver achteraan, dat wordt al lezende heel duidelijk. Tot de basis van het leven behoort een waardig sterven, zowel voor de stervende zelf als voor de betrokken partner en/of familieleden van essentieel belang. Waardig kunnen sterven en orgaandonatie lijken duidelijk te conflicteren met elkaar.

Een zeer indringend en soms schokkend boek. Iedereen met een donorcodicil zou dit boek eerst moeten lezen. Respect voor mw. Greinert dat ze nooit heeft opgegeven om de waarheid omtrent orgaandonatie, hersendood en alle ethische kwesties er omheen boven tafel te brengen en om deze boodschap uit te dragen. Vooral het ethische stuk heeft me erg bezig gehouden. Een boek waar ik nog lang over na zal denken en me heel diep geraakt heeft.

Dit boek, naast het boek van Ger Lodewick zou verplicht leesvoer moeten zijn op school. Het zou in iedere bibliotheek verplicht zichtbaar moeten liggen. Het is in en in triest dat de Nederlandse overheid nog steeds volhoudt dat de orgaandonatie na het overlijden gebeurt. Het verhaal is schokkend en denkt u nu niet dat dit in Nederland niet voorkomt. Ook in Nederland komt deze praktijk voor. Mensen worden onder verkeerde voorlichting overgehaald hun dierbare beschikbaar te stellen als orgaandonor. Maar ook al die mensen die nu denken te kunnen genezen met een orgaan van een ander moeten dit boek eerst eens lezen. Het is soms onthutsend om te zien hoe sommige mensen reageren op het stervensproces van een ander, hij gaat toch dood is een tekst die ik regelmatig zie. Wat een lichtzinnigheid. De media werkt daar aan mee. Alleen maar mooie verhalen over de gelukte transplant. De kant van het verhaal van Renate komt nagenoeg nooit in beeld. Daarom moet iedereen op dit boek worden gewezen. Mocht er een keer een e-reader exemplaar van komen, dan zal dat zeker helpen de waarheid rond orgaandonatie te verspreiden.

Toen haar 15-jarige zoon bij een verkeersongeval hersendood werd verklaard, heeft de schrijfster toestemming gegeven voor orgaanuitname. Achteraf had zij het gevoel onderdruk gezet te zijn: "als u weigert heeft u de dood van anderen (de potentiële ontvangers) op uw geweten". Omdat alles snel moest gaan heeft zij zelf niet goed afscheid van haar zoon kunnen nemen, en heeft haar zoon niet op een rustige manier en in zijn eigen tempo kunnen sterven. De schrijfster is zich gaan verdiepen in orgaandonatie en kwam tot de conclusie dat zij hier om vele redenen niet mee kan leven. In haar boek legt zij haar zienswijze uitgebreid, duidelijk en goed onderbouwd uit. Zij heeft geen goed woord over voor de manipulerende transplantatie-artsen, die totaal geen informatie over de gang van zaken bij orgaanuitname geven. Maar ook is zij erg kritisch over de houding van de potentiële orgaanontvangers. Zij zouden azen op andermans dood. Het komt erop neer dat mensen op de wachtlijst beter niet zo "hebzuchtig" zouden zijn, maar hun eigen naderende einde zouden moeten accepteren. Tot slot heeft de schrijfster zelfs bedenkingen bij de eerlijkheid van de beweegredenen van de orgaandonor (zou die niet alleen maar voort willen leven in een ander en zo de dood te slim af willen zijn?). Al met al een zeer interessant en informatief boek. Ik ben ervan overtuigd dat eerlijker voorlichting en openheid over de gang van zaken voor alle betrokkenen goed zou zijn. Nabestaanden en donor horen een correct beeld te hebben van wat hen te wachten staat. Niemand mag zich gedwongen of gemanipuleerd voelen, iedereen moet het recht hebben om zelf over zijn/haar lichaam te beslissen. Eerlijke en uitgebreide informatie over het onderwerp is daarvoor noodzakelijk en daar draagt het lezen van dit boek zeker toe bij.

Iedereen die een donorcodicil heeft of overweegt zich te registreren als donor zou dit boek moeten lezen.
Het maakt zeer duidelijk dat artsen de werking van hersenen nog steeds niet begrijpen.
En mede daardoor onmenselijk leed veroorzaken bij donoren en hun nabestaanden. Dit boek maakt dat eens en te meer duidelijk. Verdrietig verhaal, geschreven door een moedige, vastberaden, verdrietige moeder die zich heeft vastgebeten in de schimmige cultuur van wat hersendood en orgaandonatie nu precies inhoudt.

Interessant, nuttig, duidelijk en heel goed geschreven.
Ik zal iedereen die ideeën heeft om hun organen te doneren, EERST dat boek lezen voordat zij een beslissing nemen.
Lees hem goed. Het is echt de moeite waard.
Het is een heel mooi gebaar om andere te helpen maar niet ten koste van alles.

om je een goed inzicht te geven in orgaandonatie wel/niet

Je moet dit boek gelezen hebben, voordat je je donorcodicil invult.

Erg indrukwekkend. Schokkend ook wel. Iedereen zou zich hiervan bewust moeten zijn. En respect voor mw. Greinert, hoe ze steeds haar fatsoen heeft kunnen bewaren en dit alles is aangegaan en heeft blootgelegd.

Op deze mnaier wordt orgaandonatie anders belicht. Maar bedenk je ook dat de tijd toen anders was. Nu weet men meer over orgaandonatie en gaan artsen ook anders en beter om met nabestaanden