Oogst roman

Oogst. Door: Sien Volders.

Noord las ik voor de cover en de achterflap. Oogst las ik omdat ik sinds Noord een ferme Sien fan ben. Sien heeft een eigen stem, een stem van hier die verhalen vertelt van daar, en dat maakt haar uniek.

Vol goesting begon ik in Oogst en ik dacht al heel snel: ‘dit is niets voor mij, te donker, te confronterend’. En toch las ik verder, gejaagd. Ik las en las en dacht alleen maar: oh, wat is dit goed’.

Sommige schrijvers zijn goed in verhalen vertellen, anderen kunnen dan weer prachtig schrijven, nog anderen zien een misstand en klagen die aan. Volders doet dat alles, in één boek. Niet veel doen er haar dat na.

Tijdens de Boekenbeursmarathon hoorde ik haar al vertellen over De Roemeense Alina en haar zoon Lucian die met de bus naar Sicilië vertrekken zodat Alina daar in een tomatenbedrijf geld kan verdienen om (onder andere) haar vader zijn rolstoel te bekostigen. Alina is fictief maar staat jammer genoeg symbool voor massa’s vrouwen die dagdagelijks echt dit werk doen, in erbarmelijke omstandigheden.

Omdat Alina een moeder is doet ze haar best om alles zo aangenaam mogelijk te maken voor haar zoon, hoewel ze ook niet wil dat hij denkt dat ze echt niets méer waard zijn. Die tweestrijd is pijnlijk, hartverscheurend en zit vol liefde. Lucian krijgt algauw twee vrienden en met zijn drietjes leven ze én in hun eigen fantasiewereld én in de echte, rauwe wereld die hen omringt.

Oogst is een boek dat je raakt. Qua taal en verhaal. Het is er één dat iedereen moet lezen. Een boek om te delen. Want wat je in je winkelkar legt bepaalt de wereld waarin wij leven. Je oogst wat je zaait.

Sien gaat nog veel moois mogen oogsten. En ik kijk al uit naar haar volgende (ongetwijfeld ook prachtig vormgegeven) boek met een titel van vijf letters ;)

In Roemenië is er geen werk meer voor de alleenstaande Alina. Noodgedwongen reist ze samen met haar elfjarige zoon Lucian en andere land- en lotgenoten af naar Sicilië om daar in de tomatenkweek te gaan werken. Ze laat haar ouders Bunic en Bunica achter, die in hun voormalige kruidenierswinkel wonen, die ze wegens de moordende concurrentie van supermarkten moesten sluiten.
Bij aankomst worden ze samen met haar neef Dimitriu en zijn vrouw Ioana opgehaald door de norse en vuile boer Guiseppe Cascone. Op zijn vuile onverzorgde boerderij worden ze gehuisvest in een bijna vervallen schuur waar Alina een gore matras op de grond moet delen met haar zoon. Meubels zijn er haast niet en met lege kisten en dozen probeert Alina hun kamer aantrekkelijk en gezellig te maken. Haar neef en zijn vrouw wonen in de aangrenzende kamer. Veel contact zullen ze nooit hebben, ze mijden elkaar zo veel als mogelijk.
Lucian verkent de buurt, ontdekt een verborgen kamp en na enige dagen sluit hij vriendschap met en wordt opgenomen in het kamp van Paolo – zoon van een rijke landeigenaar – en van de Tunesische migrantenzoon Anwar. Samen trekken ze veelvuldig op en gaan later naar dezelfde school.
Kan Alina in Sicilië overleven? Hoe vergaat het haar en haar zoon? Zullen zij goed geld verdienen?
Dit is het eerste boek dat ik van Sien Volders lees en ze wist me meteen in te pakken. Ze schreef een uiterst geëngageerde aanklacht en een heel beklijvend verhaal over racisme, misbruik en uitbuiting. De feiten, de beweegredenen en de belevingen worden gereflecteerd vanuit het oogpunt van hoofdfiguren Alina, Lucian en Bunica.
Sien Volders beschrijft op een zeer duidelijke en rabiate wijze dat op Sicilië een rangorde heerst: Sicilianen staan bovenaan, gevolgd door migranten en gans onderaan staan de seizoenarbeiders waartoe de Roemeense gemeenschap behoort. Er wordt op hen neergekeken, ze worden uitgebuit, ze worden geduld maar er wordt weinig of geen rekening met hen gehouden!
Daarnaast is De oogst ook een verhaal van en over eergevoel, van ouderschap, van overleven, van liefde, van nemen en geven, van vertrouwen, van vriendschap, van dromen najagen, van emoties, van…
De auteur heeft een vlotte, beschrijvende en meeslepende schrijfstijl. Met heel veel taalgevoel geeft ze in korte hoofdstukken mooie impressies over een prachtig eiland, begeesterende beschrijvingen over toch wel moeilijke leefomstandigheden, psychologische inzichten over het bewaren van identiteit en eergevoel… In weinig woorden maar to the point kan ze weergeven hoe een land draait, een streek eruitziet, hoe mensen zich gedragen, hoe…
De karakters van alle hoofdpersonages werden voldoende diep uitgewerkt en de rol van de randfiguren blijkt uit het verhaal. Als lezer waan je je in het verhaal en het is net of je naar een film aan het kijken bent en je er deel van uitmaakt! Je kunt niet anders dan je inleven en meeleven met de trotse, kranige en veerkrachtige Alina die enkel een beter leven wenst voor haar ouders, voor haar zoon en voor zichtzelf.
Ondanks het zware onderwerp wist de schrijver een krachtige, serene, ingetogen maar realistische roman af te leveren, waarin misbruiken aan de kaak worden gesteld, naast een falend lokaal vreemdelingenbeleid en een aanklacht tegen het Europese migratie- en economisch beleid dat niet allesomvattend is en in wezen niet werkt of gewoon niet werkbaar is!
De aangehaalde mistoestanden zijn niet zover van ons eigen wereldje: ook in België, Nederland of Duitsland werken veel Oost-Europese seizoenarbeiders voor een karig loon, ze worden in een slecht bemeubeld bijhuis of caravan ondergebracht en moeten hard labeur verrichten in de bouw, de land- of de tuinbouw.
Deze indrukwekkende maar schrijnende roman, met een gedurfd onderwerp en met een duidelijke aanklacht waardeer ik heel graag met vijf sterren. Meer leuke recensies op www.indeboekenkast.com