Spreek je chocola?

Hoofdpersoon Jaz woont samen met haar moeder en drie oudere broers. Ze zit in klas 1R en is dyslectisch. (Dyslectisch betekent dat je moeite met het herkennen van letters. Lezen en spelling zijn moeilijk. Het heeft niets met intelligentie te maken.) Jaz is een vrolijke en stoere meid, die vriendin is met Lily. Maar vriendelijke Lily is vriendin geworden met Kara. Jaz vindt Kara niet zo leuk. Als er een nieuwe leerlinge in de klas komt, gaat ze naast Jaz zitten. Nadima kent weinig Engels. Nadat men een aantal talen heeft geprobeerd, geeft men het op. Jaz niet. “Ik viste een reep chocola uit mijn tas, brak een stukje af en gaf het aan haar. Spreek je chocola? vroeg ik”. Het ijs was gebroken en Jaz en Nadima zijn vriendinnen.

Wat er dan volgt is een vrolijk verhaal over vriendschap tussen twee meisjes, met appjes, met emoticons en al wat meiden doen. Nadima wordt opgenomen in de klas. Halverwege wordt het boek ernstig en wordt de achtergrond van de beide meiden belicht. Nadima is gevlucht uit Syrië en Jaz kent haar vader niet, na haar geboorte is hij weg gegaan. Jaz is en blijft de hoofdpersoon, vanuit haar ogen lees je alles en dat pakt wonderbaarlijk goed uit.

Lester heeft een vlotte schrijfstijl, zij weet wat meiden van rond de twaalf leuk vinden. Ze kan goed verwoorden wat Jaz ervaart en doet. De appjes en emoticons maken van ‘Spreek je chocola?’ een vrolijk boek en de onderliggende thema’s worden nergens zwaar. Je wordt geraakt door Jaz, haar dyslectie en haar grenzeloze vriendschap. Door dik en dun doet ze alles voor haar vrienden en dat is hartverwarmend. Na 51 hoofdstukken en 254 bladzijden moet je afscheid nemen van Jaz en Nadima en dat is jammer. Ik zou graag een vervolg lezen.

Was voor mijn kleindochter en die vindt het geweldig

Wat had ik een heerlijk boek als dit even nodig zeg! Fijn om eindelijk weer even helemaal te verdwijnen in een verhaal en niet meer te willen stoppen met lezen.

Het boek ziet er niet alleen heel erg warm uit, het verhaal is dat ook! En met heerlijk veel humor – zelfspot van de 12-jarige vertelster Jaz over haar dyslexie – naast de ontroerende gedeeltes waarin het duidelijk wordt wat vluchtelinge Nadima heeft meegemaakt.
Naast dat het over de groeiende band tussen Jaz en Nadima gaat, die hecht bevriend raken ondanks dat ze elkaars taal niet goed spreken, gaat het ook over jaloezie en oude vriendschappen die een nieuwe vorm moeten krijgen én over families, in allerlei soorten en maten.

Echt een hartverwarmend jeugdboek, wat heerlijk wegleest en waar je stiekem ook een beetje trek van krijgt!

Een verhaal met herkenbare onderwerpen die in iedere klas langskomen. Vriendschap en jaloezie, geroddel en uitpraten, huiswerkperikelen, goede doelen acties, onzekerheid, verschillende gezinssituaties, feestjes en ja ook vluchtelingen met alle actuele problematiek die daarbij hoort.

Nadima is gevlucht met haar familie uit Syrië en na een lange reis zit zij nu bij de impulsieve Jaz in de klas. Ze spreekt de Engelse taal niet en Jaz haar taal niet. Hoe moeten ze dan communiceren?
‘Weer een lange stilte, nu nog ongemakkelijker. … Ik viste een reep chocola uit mijn tas, brak een stukje af en gaf het haar. ‘Spreek je chocola?’ vroeg ik.’

Chocola spreekt alle talen, het breekt het ijs en toen ze ook nog een stukje van Nadima’s snoep uitwisselden: ‘… wist ik opeens zeker dat we vriendinnen zouden worden, ook al spraken we geen woord van elkaars taal. Vraag me niet waarom, want ik kan het niet uitleggen. Ik wist het gewoon.’

Het is niet zomaar een zoetsappig BFF-boek, ofschoon je bij een aantal punten een kanttekening kan plaatsen, de vertaling en situaties voor Nederlandse kinderen wel erg Engels of herhalend kunnen zijn. Jaz is dyslectisch, maar krijgt geen begeleiding? Of moet Nadima geen extra Engelse les? En waarom hebben docenten niet voldoende informatie over nieuwe kinderen in de klas die een oorlogsverleden met zich meetorsen? En daarmee verwant de huiswerkopdrachten?
Een goed voorbeeld in dit boek m.b.t. alle kinderen is de opdracht om een stamboom van je familie te maken. Mag je als docent dit nog vragen in de huidige tijd met zoveel verschillende gezinssituaties, wat maakt het los bij een kind? Niet ieder kind, zo ook in dit verhaal, wil dat alles bekend is in de klas.

Door de genoemde punten is dit warme realistische vriendschapsverhaal een bij uitstek geschikt voorleesboek. Zoveel onderwerpen en zijsprongen om te bespreken thuis of in een groep. Vele emoties kunnen langskomen naast dat je andere tradities en belevingen kunt hebben door cultuurverschillen.

Een serieuze toon wordt afgewisseld met humor. Op een ontroerende wijze wordt bij de dramaopdracht duidelijk hoe nodig het is dat emoties worden geuit, dat er ruimte is voor verwerking en daarmee begrip voor elkaars situatie. Een dramaopdracht zonder letters voor de één, zonder taal voor de ander, maar wel één waarbij de taal zonder grenzen spreekt.

Een fijn en eerlijk verhaal voor iedere lezer, ja ook jongens, dat je laat ontroeren, nadenken en glimlachen vanaf 10 jaar waarin vriendschap het belangrijkste is!

Wat ik goed vind aan dit artikel: leerzaam.

Prachtig geschreven boek voor meisjes vanaf een jaar of tien en ouder. Ik heb het zelf proef gelezen omdat mijn dochter niet van lezen houdt. Maar ik weet nu al dat ze dit net als ik deed, in één ruk zal uitlezen.
De meiden uit het boek, denken, praten en gedragen zich als 12 jarigen. Alles is stom! Super leuk! Fantastisch! Ze zijn impulsief en dramatisch, spontaan en nieuwsgierig.
Een aanrader.

Het was een heel leuk boek maar het was wel zielig