Toevluchtsoord

In Toevluchtsoord logeert een club volwassen vrienden in een hut in het Adirondackgebergte (U.S.A.). Deze hut is al sinds hun puberteit een plek waar ze elke zomer tijdelijk ontsnappen van de sleur van het dagelijkse leven. In de loop der jaren zijn de vrienden allemaal hun eigen weg gegaan, maar in de hut verdwijnt die onderlinge afstand.
Tijdens hun vakantie gaan mensen elders op aarde zich plotseling vreemd en uitzonderlijk bloeddorstig gedragen. Dit gedrag -ziekte?- blijkt besmettelijk te zijn en zich razendsnel onder de mensheid te verspreiden. De hut van de vrienden wordt letterlijk hun laatste toevluchtsoord.
Terwijl ze op elkaar zijn aangewezen en elkaar en zichzelf proberen te beschermen tegen besmetting en erger, de dood, ontstaat er wrevel en onderling wantrouwen. Vooral Jack, de zonderlinge underdog in de groep, moet het hierbij ontgelden. Geen lezer kan koud blijven bij zijn karakter en de rol die hij in het verhaal heeft.

Toevluchtsoord is een geslaagde mix van spanning en diepgang, horror en psychologie. Van mij had het boek echter wel een stuk dikker gemogen, en het verhaal biedt die mogelijkheid ook. Door een verhaal als dit wil ik namelijk heel graag lekker lang geboeid blijven.
Omslag: 5 sterren
Schrijfstijl: 4, 5 sterren
Redactie: 3, 5 sterren
Spanning: 5 sterren
Psychologie: 4 sterren
Originaliteit: 3, 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Slot: 4 sterren
Ik geef Toevluchtsoord vier en een halve ster, naar boven afgerond.

Wat mij direct opviel is de indeling van het boek: naast de indeling in hoofdstukken, bestaat het boek uit een prelude, vijf akten en een nawoord. Dit is een indeling die je verwacht bij een toneelstuk, niet bij een psychologische thriller. De opbouw deed me gelijk om een of andere reden denken aan een quote van Shakespeare: "All the world's a stage, and all the men and women merely players: they have their exits and their entrances; and one man in his time plays many parts, his acts being seven ages." Ik was dan ook meteen geïntrigeerd waarom Anthonie Holslag voor deze indeling had gekozen. Voor de duidelijkheid: het verhaal leest als een thriller, het is geen toneelstuk.

De schrijver wist mij vanaf het eerste moment direct te pakken met een in feite gewone, alledaagse scène: het kijken in een spiegel en het bekijken van je rimpels. De beschrijving hiervan gaf mij een zeer ongemakkelijk gevoel. Ik voelde me zowaar overvallen door die scène. Door kleine aanwijzingen die vanaf het allereerste begin aanwezig zijn, bouwt Anthonie Holslag de spanning langzaam maar zeker op. Dat begint al als de zeven groepsleden zich stuk voor stuk thuis voorbereiden op de reis naar de hut. Je voelt door die kleine vreemde gebeurtenissen dat de groep iets groots staat te wachten. Zodra de groep bij de hut is loopt die spanning nog meer op. Door middel van het personage Maude, die psychologe is, leer je de dynamiek van de groep kennen, je komt te weten hoe deze vroeger was toen ze nog tieners waren en hoe die nu is. Doordat je veelal haar gedachten volgt, krijg je een idee hoe het na de schokkende beelden op tv met de groep gesteld is en hoe de individuele leden van de groep kunnen gaan reageren. Verder zijn er tijdens het verhaal flashbacks naar hoe de oorspronkelijke groep (bestaande uit de tieners Jen, Jeffery, Lars, Jonathan, Maude en Megan) Jack heeft leren kennen en hoe hij een van hen is geworden. Deze gebeurtenis blijkt van belang te zijn bij wat er in het heden in de hut gebeurt.

Het verhaal bevat vele lagen. Om één voorbeeld te noemen (met toestemming van de schrijver): de tv doet het niet goed en zendt in roze/groene beelden uit. Er is een reden dat de schrijver voor deze kleuren heeft gekozen. Zo zijn er nog veel meer boodschappen verborgen in het verhaal.

Het boek is mysterieus, spannend en door de vele lagen zeer boeiend. Daarnaast is het gewoonweg een steengoed verhaal. De term psychologische thriller past perfect bij het boek. Het is de moeite waard om het nawoord te lezen. Anthonie Holslag legt hierin uit hoe het boek tot stand is gekomen. Ik geef “Toevluchtsoord” 5 zeer verdiende sterren.

Opgebouwd in vijf akten lijkt dit een Griekse tragedie. Een groep vrienden, bevriend sinds de middelbare school, ontmoet elkaar jaarlijks op een schitterende locatie in het Andirondackgebergte. Een blokhut is hun verblijfplaats, mooi gesitueerd aan een meer. Zeven vrienden, Maude, Lars, Jennifer, Jonathan, Megan, Jeffery en Jack vormen de groep . Beide thema's, groepsdynamiek en het horrorverhaal, versterken elkaar.
Behalve het horrorverhaal is er aandacht voor de karakters van de personages. Ze kennen elkaar vanaf de middelbare school. De verhoudingen onderling worden door flashbacks duidelijk gemaakt. Maude is de persoon die het gedrag van de anderen bewust of onbewust analyseert. Haar eigen coming of age loopt als een rode draad door het verhaal, zij ziet zichzelf gespiegeld in het gedrag van andere personen, niet alleen in haar werk, maar ook privé. Jack is een buitenbeentje in de groep, zondert zich af en heeft beelden in zijn hoofd die hem verwarren. Hij weet wat er komen gaat.
Een flink portie wantrouwen zorgt voor spanningen, niet iedereen vertelt de waarheid. Juist nu, in deze crisissituatie leidt dit tot verstoorde verhoudingen.
De kwalificatie psychologische thriller dekt de lading niet helemaal. Horror en scifi elementen zijn minstens zo aanwezig. Het ethisch dilemma is zeer actueel, denk aan het opzoeken van grenzen, overzien van de risico's, de hebzucht van de aandeelhouders en onderzoekers die de ultieme remedie tegen ziektes willen ontdekken. Een interessant boek met een geweldig plot.

Dit verhaal gaat over zeven vrienden, die elkaar vanaf de middelbare school kennen. Elk jaar gaat de groep naar een blokhut in het Adirondackgebergte in de staat New York. Het is een toevluchtsoord om even tot rust te komen en de sleur van hun normale leventje te doorbreken. Ze wanen zich dan weer even terug in de tijd..
Maar dit jaar is alles echter anders. Vriendschappen brokkelen af en zijn minder echt dan het lijkt . Er is verschil tussen de vrienden qua opleiding en dat merken ze nu .
Als ze op de eerste avond de televisie aanzetten, zien ze verschrikkelijk, choquerende en angstaanjagend beelden van de wereld om hen heen. Hun toevluchtsoord is ineens niet meer zoals het was.. Zitten ze hier opgesloten of kunnen ze ontsnappen aan instortende wereld?
In de eerst hoofdstukken maak je kennis met de hoofdpersonen, je leert ze kennen zoals ze in hun dagelijks leven zijn. Het zijn allemaal toegankelijke en herkenbare personen. Je kan je goed in hen inleven. Je komt er meteen achter wie de leiders van de groep zijn. Jack vind ik een vreemde vogel en Maude is het interessantste. Ik ben geneigd me meer te identificeren met haar dan met de anderen.
Het verhaal leest vlot en is vanaf de eerste tot de laatste letter spannend. Het is een thriller, maar ook een verhaal vol horror. Het heeft wat surrealistisch of dystopisch in zich. Er zit veel actie in, je krijgt weinig tijd om na te denken wat er gebeurd. Het is een verhaal dat in de toekomst misschien wel echt zou kunnen gebeuren… ik moet er niet aan denken.
Op de cover “lopen”bijen, je komt er al snel achter wat deze met het verhaal te maken hebben.
De opbouw naar het plot is erg goed.. pas op het laatste moment snap je wat er aan de hand is. Dat is knap, aangezien het boek maar 175 bladzijdes heeft. Het is een compleet verhaal. Jammer dat het uit is.

Dit is een echte Page-turner! Dit boek komt rustig op gang. Je leert de personages stap voor stap kennen. Het gaat over een vriendengroep: Maude, Lars, Jonathan, Jennifer, Jeffery, Megan en Jack. Ze kennen elkaar nog uit hun schooltijd. Ze gaan elk jaar met zijn allen, een paar dagen weg. Naar een huisje in het bos, met een heerlijk meertje. Dit was hun toevluchtsoord toen ze jong waren. En nu ze ouder zijn voelt dat nog steeds zo. Ze zijn er bijna compleet afgesloten van de buitenwereld. Ze hebben wel een tv, maar deze heeft een hele slechte ontvangst. Als ze deze aanzetten en ze zien zeer akelige nieuwsberichten voorbijkomen, vragen ze het zich af.. Is het allemaal echt aan het gebeuren? De wereld lijkt naar de verdommenis te gaan. Mensen hebben iets vreemds onder de leden. Ze krijgen rode ogen en vlijmscherpe tanden. De mensheid is verdoemd! Ze scheuren elkaar aan bonken…..De groep vrienden voelt zich redelijk veilig in hun hutje in het bos. Maar hoelang zijn ze daar nog veilig in hun toevluchtsoord? Een aantal besluit om een kijkje te nemen in het dichtbijgelegen dorp. En twee anderen gaan bij de dichtstbijzijnde buren een kijkje nemen. Ondertussen blijft de rest achter in het huisje, de deuren en ramen gebarricadeerd… En moeten ze wachten op de terugkomst van hun vrienden. De spanning is om te snijden. Is de wereld nog wel te redden? En kunnen ze dit overleven.

Mijn favoriete personage is Jack. Hij is speciaal, maar ook een buitenbeentje in de groep. Hij is op het eerste gezicht een beetje vreemd. Maar ze komen er tijdens deze vakantie al snel achter dat hij meer dan speciaal is. Ze hebben allemaal hun eigen leven en geheimen. Het zijn veel personages, maar het is absoluut duidelijk wie, wie is. Het is niet verwarrend.

Het is spannend en griezelig tegelijk. Als je gebonk hoort, na het lezen van dit verhaal…..Dan moet je echt aan dit boek denken. *bonk.. bonk…bonk*. Het heeft voor mij de sfeer uit een Stephen King boek. Dromenvanger…Huisje in het bos, dieren die er vandoor gaan….Het claustrofobische gevoel van het opgesloten zitten en te willen overleven is hier ook aanwezig. Dat te samen met een Walking Dead gevoel versus World War Z. (Als je die film hebt gezien, dan snap je me, want de hele toestand deed me een beetje daaraan denken en aan de snelheid van de geïnfecteerde mensen). Dit is echt een gigantische goede mix. Ik heb het boek niet weg kunnen leggen na een 40 bladzijden, dan komt er zoveel vaart in dat je echt af en toe eventjes naar adem moet happen. Echt genieten! Ik moest verder!Het is ook echte horror met af en toe behoorlijk wat bloed en gruwelijke details. Maar als de wereld er zo aan toe is, begrijp je dat het de nieuwe realiteit is. Het monster komt naar boven in de mens.

De cover past echt goed bij het boek. Het heeft niet direct met bijen te maken. Maar toch ook weer wel. Het is een soort vergelijking. Dus iedereen die bang is voor bijen, kan opgelucht ademhalen. Deze insecten komen niet achter de personages aan….Het is iets veel angstaanjagender, iets dodelijks en het verspreidt zich razendsnel!

Zeer vlot geschreven, alsof je er zelf bij bent. Je ziet het voor je ogen gebeuren. Dit is mijn favoriete verhaal van Anthonie tot nu toe. Jemig, wat smaakt dit naar meer! Dikke 5*****

Een aantal vrienden komt elk jaar bij elkaar in een blokhut in de bergen om hun jeugdjaren te herleven. Maar ondertussen zijn hun levens zo verschillende geworden dat hun groepje uit elkaar spat als de wereld rondom hun vergaat. Of kunnen ze toch nog samenwerken om te overleven....

Zoals we van Anthonie gewend zijn zet hij een goed en spannend verhaal neer met een heel menselijke inslag. Het menselijke aspect is het sterke van het verhaal. Het wetenschappelijke kant van het verhaal had beter gekund. Dit is het eerste boek dat ik merkte dat het vakgebied (chemie, farmacie) waarin ik werk mij partte speelde toen ik het boek las. Verschillende gebeurtenissen zijn onmogelijk in de tijdspanne die hij beschrijft. En dit doet afbreuk aan juist het sterke van het verhaal, de mensen en hun relaties onderling.

Toch is dit boek een aanrader voor iedereen die van een spannend SF/Horror verhaal houdt met een menselijke inslag. Ik verwacht dat de meeste mensen het niet zal opvallen waar ik over struikelde, daarvoor moet je in mijn vakgebied werken.

Het boek heeft een handzaam formaat en is niet al te dik. Maar de schrijver heeft ook geen dikke pil nodig om een verhaal te vertellen met een goede spanningsopbouw en een bijzonder einde.
De cover lijkt op het eerste gezicht niets met het verhaal van doen te hebben. Maar al snel blijkt dit anders zodra je het verhaal gaat lezen. Als een dun rood draadje vliegt de bij symbolisch door het verhaal.

Het verhaal speelt zich af in het Adirondackgebergte in de staat New York, een geliefde vakantielocatie. Hier staat de blokhut die al jaren als toevluchtsoord wordt gebruikt door een vriendengroep. De zeven zijn al sinds de middelbare school bevriend en zijn ondertussen hun eigen weg gegaan met alle zorgen van dien. Maar éénmaal per jaar komen ze weer een weekend samen in de blokhut en zijn ze weer terug in hun onbezorgde tienertijd. Dit jaar loopt het echter allemaal anders. Aangekomen blijken er de nodige irritaties te zijn onderling en zien ze op televisie schokkende beelden van de bewoonde wereld die in lijkt te storten. Wat volgt is een opstapeling van emoties tussen de vrienden. Ze worden heen en weer geslingerd tussen vertrouwen, wantrouwen, liefde, angst en woede. Hun toevluchtsoord blijkt niet meer veilig en vertrouwd te voelen.

Om maar te beginnen bij het nawoord van de schrijver, waarin hij vertelt dat een verhaal naast inhoud ook spanning moet hebben en het de lezer moet raken, moet ik zeggen dat hij daar goed in geslaagd is. Het verhaal is verdeeld in vijf akten met vooraf een prelude en dit nawoord als afsluiting. Het gebruik van het woord akte zou je doen denken aan een toneelstuk, maar het is niet zo geschreven. Het is een vloeiend verhaal dat lekker wegleest.

Persoonlijk ben ik een liefhebber van verhalen met een horror element en vond het als lezer van zijn voorgaande werk wel grappig dat er een kleine knipoog naar zijn vorige werk zat. Ook werd later in het verhaal de nodige horror verwerkt, waardoor het niet een standaard psychologische thriller is, maar toch wel één voor lezers die meer gewend zijn dan een simpele moord of iets minder bloederige details. Hoewel de gruwel aanwezig is, voert de interactie tussen de vriendengroep, hun denken en doen, meer de boventoon en deze reacties vind ik mooi uitgewerkt. Alles wordt afgesloten met een einde dat aan de ene kant verre van gelukkig is, maar aan de andere kant juist heel mooi en sereen. Door de mooie verwoording zou je het wel kunnen lezen als een gelukkig einde. Het is maar hoe je het bekijkt.

Deze recensie verscheen eerder op boekenbijlage en op mijn blog

Voor Anthonie Holslag en Uitgeverij Quasis mocht ik het boek Toevluchtsoord lezen en recenseren waarvoor mijn hartelijke dank.

Recensie Toevluchtsoord - Anthonie Holslag

Ieder jaar gaat het vriendengroepje bestaande uit Maude, Lars, Jonathan, Jennifer, Jeffery, Megan en Jack naar een boshut in het Adirondackgebergte. De vriendengroep bestaat al sinds de schooltijd en iedereen verheugd zich dan ook op dit jaarlijkse uitje. Jack is een beetje een buitenstaander. Hij is erg op zichzelf en blijkt af en toe beelden te zien en stemmen te horen. Hierdoor heeft hij soms een kijkje in de toekomst. In de hut aangekomen blijkt al snel dat er iets is dat de wereld op zijn kop zet. Mensen zijn zichzelf niet meer en vormen een gevaar voor anderen. Een nieuwe revolutionaire geneesmethode blijkt hieraan ten grondslag te liggen. Helaas is deze doorbraak niet zonder risico.

Het boek staat omschreven als een psychologische thriller maar naar mijn idee past het beter in het horror genre. Het deed mij een beetje denken aan de verhalen van Stephen King. Het verhaal komt rustig op gang maar raakt al snel in een stroomversnelling van gebeurtenissen. De schrijfstijl is soepel, het leest makkelijk weg. De moderne technologie m.b.t. een revolutionaire geneesmethode die in het echte leven in opmars is maakt het een actueel onderwerp. Een must read voor de horrorfans.