Tot de dood ons scheidt Een aangrijpend verhaal over hoe een vreselijke ziekte hun leven compleet veranderde

Een prachtig boek. Eerlijk, open en op een persoonlijke manier geschreven, zonder vals sentiment.
Zo'n boek wat tot nadenken zet over wat nu eigenlijk echt belangrijk is in het leven.

Een boek wat je moet lezen als je in aanraking komt met mensen met een hersentumor of niet aangeboren hersenletsel (NAH). Aan de hand van eigen ervaring neemt de schrijfster je mee in wat er nu eigenlijk in de praktijk gebeurd als je partner een hersentumor heeft en niet meer beter wordt. Je wordt meegenomen in de verwarring en de worstelingen waar zij mee te maken krijgt in het proces waarbij ze "levend" haar man verliest die door zijn ziekte niet meer is wie hij was. En hoe het is wanneer mensen dat niet zien of erkennen. Eenzaamheid in een gevecht.
Rauw en eerlijk opgeschreven. Want vechten maakt moe en volhouden nog meer. Duidelijk wordt elke (medische) stap en overweging uitgelegd. Ook in periodes waarbij 'de patiënt' door het hersenletsel niet meer goed zijn keuzes kan maken, maar nog wel wilsbekwaam is. De belangrijke en dynamische samenwerking met de verschillende artsen en verpleegkundigen wordt invoelend geschreven, ook als dit botst. Maar ook de meest lelijke gedachten en gevoelens van onmacht, afkeer, woede en zelf de inzinking nabij zijn. Zelfs een paar keer gelachen. Echt een aanrader, ook als je wat verder van een NAH patiënt staat.

Een prachtig boek. Eerlijk en oprecht geschreven.
Je leest het met een lach en een traan.
De liefde van Erwin en Jopie is zo echt dat je de liefde kan voelen.
Wat een liefdevol gezin met een fijne familie die samen met Jopie
hebben geknokt tot de laatste dag van Erwin zijn leven.
Respect voor Jopie en haar kinderen.
Ik ben door dit verhaal het leven meer gaan waarderen.
Geniet van de kleine dingen....

Een prachtig boek geschreven vanuit het hart, beslist een aanrader , hoe snel kan een leven veranderen voor een heel gezin, als alles wat vertouwd is en goed voelt ,als zand door je vingers glipt

Het is een triest verhaal maar bijzonder mooi geschreven. Jopie beschrijft exact de situaties die zich voordeden, haar emoties en de complexiteit van de hele situatie. Aanrader

Geschreven bij Tot de dood ons scheidt

Een zeer tragisch verhaal over de strijd tegen kanker. Je ziet de aftakeling zowel geestelijk als lichamelijk bij Erwin. Je ziet de lichamelijke vermoeidheid en de geestelijke aanslag die de strijd met zich meebrengt bij Jopie. Ze loopt op haar tenen zowel geestelijk als lichamelijk. Petje af voor deze geweldige vrouw. Het is ook m.i. eerlijk geschreven. Ze vertelt eerlijk dat ook zij, ondanks haar goede bedoelingen, fouten maakte. Dit kan ik enorm waarderen. Heel erg bedankt Jopie dat jij dit met ons hebt gedeeld. Het brengt misschien meer inzicht en begrip voor anderen die ook in deze situatie zitten. Ik wens jou en de kinderen heel veel sterkte en rust toe.

Geschreven bij Tot de dood ons scheidt

Voor de 2e keer gaan lezen en weer zit ik binnen no time in het verhaal van Jopie, Erwin en hun gezin. Jopie schrijft op eerlijke en pakkende wijze haar verhaal. Van hoe hun leven samen als een sprookje begon, de eerste symptomen, het verpletterende nieuws dat het een hersentumor, de vele epileptische aanvallen, tot aan het sterven van Erwin. Je wordt er stil van! Het boek kan ik maar moeilijk wegleggen en tijdens het lezen 'leef' ik het leed van Jopie mee. Ik vind dat echt een grote kwaliteit van Jopie dat ze zo pakkend kan schrijven. Als ik het boek bijna uit heb vind ik eigenlijk het gewoon jammer, ik moet en ga Jopie en haar prachtige gezin missen! Ik vind het boek voor iedereen een aanrader om te lezen en dat het in de top 10 staat van de Hersenstichting zegt genoeg!

Soms heb je verhalen die je heel lang bijblijven. Dit is er 1 van. Wat een strijd die deze mensen moesten aangaan. Petje af voor dit hechte gezin. Dit boek helpt je inzicht te krijgen over de niet directe zichtbare aandoeningen. Ook hoe vrienden en familie tot steun kunnen zijn of juist het tegenovergestelde. Jopie voelt zich alleen en onbegrepen als mensen zeggen dat het zo goed gaat met Erwin en zij wel weet dat dit niet zo is. Voor mij een belangrijke les. Heb ook nog weleens de neiging om mijn kop in het zand te steken en de dingen te positief te willen zien. Ga dat dus nooit meer doen. Ik kan en wil nog heel veel zeggen over dit onderwerp maar mijn advies is lees het boek zelf. Wens Jopie en haar gezin veel sterkte toe en hoop dat het leven toch nog dragelijk wordt ondanks het gemis.

Geschreven bij Tot de dood ons scheidt

Het verhaal wordt opgeschreven door Jopie en gaat over haar man die een hersentumor heeft. Jopie heeft ook een blog bij gehouden, welke mij niet bekend is. Ik heb alleen dit boek gelezen. Het verhaal gaat over de periode dat het ontdekt wordt en wat dit voor haar, haar gezien en de familie voor inpakt heeft. Natuurlijk is het vanuit een visie geschreven, echter wel zo mooi en realistisch dat ik mij zeer begaan voel met Jopie en haar familie. Wat moeilijk is het om alle ballen hoog te houden, te communiceren met familieleden die het heel, heel anders zien en dan ook nog met deze verwijten omgaan. Helaas is dit wel vaker het geval binnen families. Voor mij fijn om te lezen, hoewel het ook zeer jammer is. Juist in deze zware onzekere periode heeft men elkaar nodig en is het geven van steun zo fijn. Al met al slaat Jopie zich er goed er super doorheen. Heeft ze hulp van vrienden en professionals, zodat ze er niet alleen voor staat. Kiest ze voor zichzelf om mede daardoor haar man Erwin te helpen. Ook weer heel herkenbaar en mooi om te lezen. Ik heb het boek dan ook in een ruk uitgelezen.

Een mooi en aangrijpend verhaal.
Dank om het te delen.
Helaas een minpunt voor de redactie die voor een veel, veel te kleine lettertype gekozen hebben.