Van familie moet je het hebben en kan je het krijgen ook!

Erg leuk boek,het is net alsof je tegenover een vriendin zit die je het verhaal verteld.
Ik vond het erg moeilijk om het boek weg te leggen.
Met een lach en een traan verteld ze een geweldig verhaal,dat voor veel mensen herkenbaar zal zijn.
Zeker een aanrader.

De cover spreekt aan met zijn warme bruintinten. Een paar handen die een kop koffie vasthouden waarvan het melkschuim versierd is met een hart. Letterlijk een warm hart. De titel valt op twee manieren te interpreteren, positief of negatief. Ik ben benieuwd wat het hier gaat zijn. 'Neem een lekker kopje koffie' of 'neem een bakje troost en vertel...'
De tekst op de achterflap is duidelijk. De eerste zin voelt warm aan.

Het boek bestaat uit 24 hoofdstukken die als titel een leeftijd hebben. De leeftijden zijn niet chronologisch. Op het einde van elk hoofdstuk is de bladspiegel versierd met een krul. Dat staat leuk.
Vooraan staat de verklaring van het woord familie. Netjes overgenomen uit het woordenboek met de uitleg van de uitdrukking 'van familie moet je het hebben'. Op de volgende bladzijde een zin uit een gedicht van J.C. Bloem. Dan vraag ik me onmiddellijk het verband af met de inhoud van het boek. Het staat wel mooi.

De schrijfstijl van Nanda is soms heel scherp sarcastisch, soms filosofisch met een eenvoudig taalgebruik. Die past ook helemaal bij het karakter dat ze neerzet.

Het boek wordt verteld vanuit Bianca de Groot die haar levensverhaal wil doen voor haar dochter. Vooral de band met haar familie wil ze verduidelijken. Dat Bianca geen doorsnee vrouw is merk je duidelijk aan wat en hoe ze schrijft. De vertelstijl is vaak verwarrend en afdwalend van de hak op de tak. Ze zegt het zelf ook heel dikwijls. Oké, zo zal Bianca misschien wel zijn maar ik heb de neiging om haar op den duur irritant te vinden.
Al lezend krijg je een goed beeld van haar functioneren. Ze heeft een aparte familie dat is een feit. Soms was ik haar geklaag beu en ging ik luidop reageren op haar woorden of daden. Dat dit gebeurt komt omdat Nanda ze natuurlijk zo neerzet. Bianca is niet het allerleukste karakter.
Af en toe komt er een positieve herinnering aan bod en dat geeft het boek een vleugje lichtheid weer.
Ze vertelt ook dingen tegen haar dochter die je als moeder niet echt zou vertellen. Maar ja, dat is Bianca denk ik dan maar.
Het hoofdstuk dat gaat over jeugd vader is heel mooi geschreven en maakt ook veel duidelijk.
Ik heb er een gevoel bij als bij een film noir; sarcasme,melancholie, pessimisme, schuld, somberheid, teleurstelling, ontgoocheling...
Eigenlijk zet Nanda hier een vrouw neer die neigt naar zelfbeklag en zelfmedelijden en dat doet ze uitstekend.