Russische Bibliotheek - Verzamelde werken 6: de idioot de idioot

Ze zijn niet meer ín, die dikke russische boeken uit de 19e eeuw. Toch worden ze gerekend tot het beste, dat de wereldliteratuur te bieden heeft. Dostojewski is er één van de schrijvers van. En ''De idioot'' is volgens velen zijn meesterwerk. De hoofdpersoon in deze roman, de idioot, vorst Ljev Nikolajewitsch Myshkin, lijkt toeschouwer te blijven in de bonte wereld van de russische samenleving, waarin hij belandt. Het verhaal schildert een absurdistisch aandoende mix van gebeurtenissen, waarin personages uit alle rangen en standen zijn vertegenwoordigd: van (civiele) generaals in ruste tot en met verlopen vagebonden. Leidraad van dit drama is gefrustreerde liefde, die uiteindelijk moet - en dus ook zál - ontaarden in moord.
De idioot is epilepticus. En bovendien toeschouwer in díe zin, dat hij niet oordeelt: voorwaar de beste voorwaarde om als idioot bestempeld te worden. Maar tussen de regels door leeft bovenal respect voor deze man bij diegenen, die zich zeer bewust zijn van hun eigen tekortkomingen. En zo is hij terecht hoofdpersoon, deze liefhebbende, gevoelige Ljev Nikolajewitsch Myshkin. Van harte aanbevolen! Mars van Leent.

Een intrigerende roman. Typisch Dostojevski. Ogenschijnlijk niet zo maatschappijkritisch, maar dat is deze roman wel degelijk. Er is door Dostojevski een aantal voorvallen en situaties uit zijn eigen leven in verwerkt. De hoofdpersoon - vorst Mysjkin - heeft een vorm van epilepsie, waarvoor hij in het buitenland is behandeld. Als 23-jarige komt hij terug naar Rusland, een naïeve jonge man met zijn eigen idealen, arm als een kerkrat, maar wel een adelijke titel.
Wonderlijk genoeg slaat hij zijn weg door het leven, al wordt hij nog voor aankomst in Sint Petersburg al bestempeld als een idioot, een overtuiging die hijzelf deelt. Die buitenlandse ervaring geeft hem een heel eigen kijk op het leven en samenleven van mensen, gebaseerd op medelijden en liefde. Maar juist in of door de liefde kan hij geen keus maken tussen twee vrouwen. Zijn hart is te groot, zelfs als een van beide wordt vermoord.
Dostojevski had zelf epileptische aanvallen en zijn beschrijving van zo'n aanval is meesterlijk. Dostojevski heeft zelf voor een vuurpeloton gestaan en kreeg op het laatste nippertje gratie. Als vorst Mysjkin vertelt wat het verschil is tussen de wetenschap dat elk mens een keer moet sterven of hoe een ter dood veroordeelde de laatste minuten van zijn leven beleefd, dan is dat heel overtuigend en doordringend. Mij deed het de haren ten berge rijzen.
Uiteindelijk plaatst deze roman je voor de vraag wie nu de werkelijke idioot is. Hoe gemakkelijk gebruiken we dit woord zonder erbij na te denken wat we daarmee zeggen. Lees deze roman en overtuig jezelf dat er in elk mens meer of minder iets van idiotie leeft.

geeft een beeld van de Russische samenleving voor de revolutie

Dostojewski schrijft over het leven van alle dag. Daar is altijd van te leren

Mooie uitvoering