Zee van ijs een waargebeurd overlevingsdrama op een bevroren Zuiderzee

Michiel van Straten is er in geslaagd om van een "provinciale" gebeurtenis een waarachtig spannend survival verhaal te maken. Door feitelijke geschiedenis te koppelen aan zijn inlevingsvermogen en met gevoel voor detail in de belevingswereld te kruipen van de hoofdrolspelers, neemt hij je mee in een wanhopige tocht van een vader en zijn zoons. Tussendoor laat hij dezelfde omgeving zien, zoals die vandaag de dag nog zichtbaar is. Daardoor brengt hij het verhaal tot bij je deur, alsof het gisteren gebeurt is. Er zijn grote, epische overlevingstochten geschreven die zich rond Arctische en Antarctische gebieden hebben plaatsgevonden. Dit verhaal is de Nederlandse variant. Alles op kleinere schaal, maar daarom niet minder dramatisch en bijzonder. Goed geschreven, fraai geillusteerd!

Een prachtig boek voor een ieder die de Nederlandse (winter-)geschiedenis interessant vindt. Naast een uitgebreide, pakkende reconstructie van het avontuur van de 3 ijsvissers, geeft het boek een sprekend beeld van de tijdgeest van toen, en roert het ook nog een aantal andere (ijs)verhalen aan. Vele mooie foto's en illustraties maken het geheel nog eens extra tastbaar.

Een heerlijk boek om tijdens een strenge winter te lezen.

De schrijver heeft geprobeerd om samen te vatten, wat het betekend om op een ijsschots te staan. Ik ben als vrijwilliger bezig in het Zuiderzeemuseum om de rol van dee vissersman op Urk te vertolken. Daar moeten we leren, wat het is om op het ijs te staan en een gat te hakken in het ijs om vis te vangen. Dicht bij kust kan er wel wat paling zijn, maar het meeste is toch wel de platvis bot. De schrijver geeft goed weer hoe die gevangen wordt. Maar in onze beleving komt er nog een deel bij. Vanuit Urk werden er zogenaamde bloedtochten gemaakt. Dat was in de strenge winters als er geen eten mee was op een eiland, dan moesten er naar het vasteland gereisd worden met de ijsvlet. Dit was een grote houten sloep, waar ijzers onder gebonden waren en de mannen droegen laarsen met aan de onderzijde grote klompen en daaronder ijzers om op het ijs te blijven staan. Deze zaken zijn allen aanwezig in het ZZM. In het huis van de visserman op Urk hangen de klompen, de ijzers liggen op zolder. De ijsvlet ligt in het binnenmuseum met het verhaal. Dan moet je je voorstellen dat je met die vlet de bloedtocht moest maken. Dit boek beschrijft die kou en ellende, die je in die tijd moest ondergaan. De naam bloedtochten komt een beetje van de voeten van de mannen. Want om je voeten warm te houden deden ze stro in de klompen, maar dat stak altijd door de wollen sokken heen en dus na het beëindigen van die tocht waren die voeten altijd bebloed en als het bij de warmte ontdooide kan je de pijn bijna voelen.
De drie mannen op een ijsschots hadden ook dat probleem, maar daar kwam ook nog de kleding bij. In die tijd was er nog niet de warme kledij die wij nu kennen. Het was toen wol en knopen, soms ook was de kleding versteld met lappen en die konden de kou doorlaten.
Je voelt in het boek de kou en je krijgt het koud als je het leest.

Met vriendelijke groeten van Ger Ottevanger.