Zupheul, Febbo, en de kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan

Mike Boddé is een genie; zijn creativiteit met taal is een absoluut genot! Zijn dromen zijn net zo maf als herkenbaar. Ook de vormgeving van het boek is hilarisch.

Prachtig, deze mooie cover. Een cover die een uitbundige feestvierder laat zien (Mike Boddé, zo lijkt het) in kleding uit voorbijgegane tijden. De titel kan ik herleiden naar Hoofdstuk 2 Benjamin op pagina 181. Niet dat me dat veel wijzer gemaakt heeft. Deze cover wordt gevolgd door de voorflap, de fransetitel Pagina, een lege pagina en de titelPagina. Deze laatste voorzien van een tekening van de auteur. Deze tekeningen kom ik tegen door het hele boek. Stuk voor stuk bijzonder op hun eigen manier. De tekeningen hebben een titel en een jaartal. Meestal staat er een bedrag achter vermeld. Een willekeurig bedrag denk ik, een bedrag dat uit de lucht gegrepen is.

Midden in het boek, op bladzijde 181 een dankwoord! Niets in dit boek staat op de plek waar je het zou verwachten, het is niet te vergelijken met de indeling van andere boeken. Heel absurd, dit alles.
Verschillende lettertypes, andere vormgeving, woorden zonder betekenis; dit alles zou je kunnen verwarren. Ik ging er van uit dat de auteur dit boek voornamelijk voor zichzelf geschreven heeft, in een taal die hij begrijpt. Anderen hoeven dat niet te begrijpen, het staat er en dat is genoeg. Niet alleen de vormgeving wijzigt steeds ook de sfeer; soms serieus, dan weer lollig of vrolijk.
Het verhaal 'Benjamin', in de hoofdstukken 1 tot en met 9 wordt in tegenstelling tot de rest anders in het boek gedrukt, namelijk overdwars.

Sommige dromen van de auteur zijn neergeschreven en hieruit blijkt een soort van faalangst. Bijvoorbeeld in het stuk 'Herstel' op pagina 181 waarin hij beschrijft dat hij weer naar de lagere school gaat en blijft zitten. Is het jullie al opgevallen dat de pagina's hetzelfde genummerd zijn?
In dit boek spreekt zijn voorliefde voor beroemde mensen. Wil hij zelf ook zo beroemd worden, vraag ik me af?
Achter in het boek nog een uittreksel voor scholieren op een manier die past bij de rest van het boek.

Het lezen van dit boek was al met al een ware belevenis.
Ik stond versteld van het bij elkaar kunnen zetten van zoveel onzin, het heeft me niet geërgerd, maar het heeft me ook niet kunnen bekoren.

Mijn indruk voor ik met dit boek begon was dat ik veel humor en gekke hersenspinsels zou gaan krijgen. Aparte verhalen met een unieke toon. Deels is die indruk waargemaakt. Dit boek bevat zeker gekke hersenspinsels. Het is een verzameling van allerlei korte verhalen, die - in mijn ogen - geen enkele connectie met elkaar hebben. Zo gaat het verhaal het ene moment over een Portie Saté en het andere moment over golfen met Mick Jagger.
Het probleem is, dat ondanks dat ik de verhalen goed begreep, niet echt de symboliek kon ontdekken. Misschien is die er ook wel niet eens. Misschien zijn het gewoon verhalen die de fantasie van de schrijver verwoorden en zit er helemaal geen achterliggende gedachte achter. Dat is een beetje waarom ik het boek niet zo fantastisch vind. Het is alsof ik iets mis.

Wat ik wel heel positief aan het boek vind, is de vormgeving. De tekst staat in verschillende lettertypes, verschillende groottes, scheef, verticaal, in twee kolommen, dan weer drie kolommen, dan weer met allerlei tekeningen tussendoor. Het zorgt voor dynamiek in het boek en het maakt je ook zeker nieuwsgierig naar de inhoud als je het snel even doorbladert. In ieder geval vind ik het erg creatief!

Conclusie is dus dat ik de humor en de gekke hersenspinsels zeker een goed punt vind van dit boek, maar ik toch het idee had dat ik iets miste en het daarom niet helemaal compleet voelt voor mij. Jammer!

Dit is een prachtig boek dat origineel is vormgegeven en bovendien erg grappig is. In het boek worden veel vormgeving-, sprookjes en literatuurconventies op de hak genomen en dit is erg knap gedaan!

Het boek begint met een grappig voorwoord, gevolgd door een aantal dromen en sprookjes. Deze verhalen variëren van grappig tot briljant. De uitschieter van de dromen is Zwikje bij de brug over een bijzonder wasserettebezoek. Van de sprookjes vind ik Bart het beste. In dit sprookje gaat Boddé erg knap aan de haal met de kenmerken van een sprookje.

Het boek gaat verder met twee langere verhalen, De geurige man en Benjamin. In De geurige man speelt Boddé erg knap met taal. Het is even wennen, maar zeker de moeite waard. Het verhaal Benjamin begint erg grappig en origineel, erg knap! Ook wordt een personage met erg veel spreekwoorden beschreven (erg leuk!) en gaat Boddé in discussie met zijn personages.

Als je een keer iets totaal anders wilt lezen is dit echt een aanrader!

Tja, wat moet je over het boek ‘Zupheul, Febbo en kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan’ van de cabaretier Mike Boddé schrijven? Door de tekst op de achterkant van het boek en de flaptekst was ik wel benieuwd naar de inhoud en kreeg ik zin om in het boek te duiken, maar het is jammer dat Boddé in dit epistel nogal bazelt. Heeft hij tijdens het schrijven misschien iets te veel gedronken, zoals de foto op de omslag laat vermoeden? Op het podium voor Jan en alleman kan dat leuk zijn, als eenzame lezer heb je daar weinig aan. Het verhaal de ‘Geurige Man’, in een nogal onalledaags taalgebruik, heb ik met plezier gelezen. Alleen dit verhaal, zeker in combinatie met de toepasselijke grafische vormgeving, zou als een dwarse, tegendraadse bundel op zich kunnen bestaan. De rest in deze uitgave is van het goede te veel, alles blijft alles steken op pagina 181. Ik zal dus, zoals wordt aangeraden in de flaptekst, met plezier Harry Mulisch weer eens openslaan.

In het theater vind ik Mike Bodde een vakman. Ik hoopte dan ook dat ik bij dit boek hardop zou grinniken zoals bij de verhalen van Joubert Pignon ( Er gebeurde o.a. niks) maar dat gebeurde niet.
De lay-out is speels maar voegt niet echt iets toe. De tiettekingen zijn zo flauw dat ik er geen woorden voor heb ( misschien vinden mannen dit wel leuk??). Deel twee 'Sproken'is leuker dan deel 1, vind ik zelf. Boven alles komt toch vooral het woord 'flauw' bovendrijven, alle pagina's hebben het paginanummer 181 en daar wordt soms ook naar verwezen. Grappig? De geurige man, het taalplezier spat er vanaf maar na twee pagina's heb ik het wel gezien. Wat ik dan wel weer leuk vind is het de draak steken met literatuur door de ene anti-climax na de andere in te zetten. Verfrissend en irritant! Het lijkt erop alsof de zogenaamde humor bij dit boek vooral ligt bij het maken ervan, bij de schrijver zelf dus en dat vind ik dan wel aandoenlijk.
In een van de verhalen geeft de protagonist suggesties aan de schrijver voor een wat mildere weergave van zijn rol als hoofdpersoon, daar moest ik stiekem wel een beetje om grinniken. Ik heb zo'n vermoeden als Mike de verhalen zelf hardop voorleest ze een stuk van hun kracht winnen.
Al met al een vermakelijk boek, vermakelijk maar niet echt om het uit te bulderen.

Je moet echt elke bladzijde lezen, letterlijk van kaft tot kaft. Meesterlijk! Ik heb hardop zitten lachen.

Zupheul, Febbo, en de kleinegrakjesbembaaf, kortweg Jan is een bijzonder boek. Ik houd erg van de humor van Mike Boddé en de manier waarop hij met taal speelt in het theater en op Twitter (vooral 's nachts) brengt mij regelmatig aan het lachen. Dit boek stelt daarin niet teleur, Boddé speelt hierin ook met vormgeving en lettertypes. Het is geen boek dat je in één keer moet uitlezen, het is dan ook "Geen Roman", zoals op de voorkant duidelijk staat vermeld.

Alle literatuurconventies worden in dit boek gebroken, en je ontdekt steeds weer iets nieuws. De dromen en sproken waar het boek mee begint, spraken mij het meest aan. Het grappigst vond ik het sprookje Bart, want niemand kan een opsomming die normaal begint zo humoristisch uit de klauwen laten lopen als Mike Boddé. Mocht je niks van het boek begrepen hebben, dan staat achterin het boek op pagina 181 een samenvatting voor scholieren, een mooi staaltje straattaal.

Kortom, dit boek is een aanrader voor taalliefhebbers met humor.

Zupheul, Febbo, en de kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan is een meesterwerkje dat een duidelijk kijk geeft in het absurde denkraam dat Mike Boddé is. Niet alleen tekstueel zit het snor, maar ook visueel is het een feestje om naar te kijken. De verhalen hebben niet altijd inhoudt, echter zijn ze zeer vermakelijk als je van de absurde humor houdt. Doe je dit niet? Maak dan een grote boog om dit boek heen. Het zal je dan hoogstwaarschijnlijk niet bekoren.

Prachtige woordspelingen, zeer humoristisch en gewoon een "gek" boek.