Zwart water Als Leven Veranderd In Overleven

Met een diepe zucht heb ik Zwart Water dicht geslagen. Wat een práchtig en indrukwekkend verhaal. Alweer! ‘Hartman wordt steeds sterker’ aldus de VN thrillergids. Dat heeft ze met Zwart Water voor mij opnieuw bewezen. Een goed begin is het halve werk, zal Hartman hebben gedacht, en ze maakt de belofte meer dan waar. Direct het eerste hoofdstuk is nagelbijtend spannend, je leest het letterlijk en figuurlijk ademloos. Zo benauwend. En de eerste dode laat niet lang op zich wachten. Het verhaal is niet chronologisch in zijn opbouw. We vliegen heen en weer in de tijd maar dat stoort helemaal niet. Je bent iedere keer weer nieuwsgierig naar meer informatie, dus wegleggen - als je die gedachte al zou krijgen - is geen optie. De hoofdlijn in het verhaal is onvoorwaardelijke liefde (bijzonder genoeg bij een thriller) en is weer prachtig uitgewerkt. Daar is Hartman ijzersterk in: de beschrijving van de relaties tussen mensen en waar en hoe ze ontsporen. Daarnaast heb je nog de zijlijnen van de ouders en de tante van Frederique, de sores van Van Aerendonck en het verhaal rond het overlijden van Isabelle.
Pittige kost, emotioneel gezien. Maar Hartman weet, als altijd, de juiste balans te vinden tussen spanning, emoties en humor. Voeg daarbij haar prachtige taalgebruik, de soepele zinnen, de mooie constructies, en je weet dat je weer een parel in handen hebt.
Natuurlijk start het boek met het herfstsonnet van Vivaldi. Dat kan alleen maar betekenen dat we nog een wintersonnet kunnen verwachten.
Ik betreur het dat we maar vier jaargetijden hebben.

Frederique is een ster op het klassieke concertpodium, en haar man Davide heeft zich als waterbouwkundige het doel voor ogen gesteld de overstromingen in Venetië onder controle te krijgen. Voor beiden een levenswerk dat neigt tot het obsessieve.
Alle ingrediënten voor een succesverhaal, maar in Zwart Water staat verlies centraal:
Door een traumatische gebeurtenis lijkt Frederique de grip op haar sublieme vioolspel kwijt te raken. In haar kennissenkring wordt een aantal mensen op gruwelijke wijze vermoord, haar geliefde pleegvader overlijdt en uiteindelijk dreigen Frederique en Davide zelfs elkaar te verliezen.
Zwart Water is voornamelijk een briljante thriller maar naast een flinke dosis spanning heeft Corine Hartman er op haar unieke wijze een aangrijpend psychologisch drama in verweven. Door de plot niet weg te geven blijft het boek spannend tot aan het einde.
Een aanrader, het beste boek van Corine Hartman tot nu toe!

Enkele jaren geleden las ik al het boek 'In vreemde handen' van dezelfde schrijfster. Dat vond ik een ontzettend goed boek. En ook dit boek is heel erg aan te raden.

Het heeft wel even geduurd voordat ik in het verhaal zat. Het komt vrij traag op gang. Dat komt misschien ook wel door het gebruik van de ik-persoon. Ik heb ook wel de neiging gehad om het weg te leggen, maar ik heb toch doorgezet. Er zat toch iets in waardoor ik door wilde lezen. Ik ben toch wel blij dat ik dat gedaan heb, want dit boek zit heel goed in elkaar.

In totaal bestrijkt het boek een periode van ongeveer drie maanden. Het verhaal begint eind oktober wanneer de eerste moord gepleegd is. Daarna worden tegenwoordige tijd en het verleden in rap tempo afgewisseld. Het is wel even schakelen, maar hierdoor blijft het wel spannend. Ook wordt het levensverhaal van Frederique verweven in het verhaal. Beetje bij beetje kom je erachter, waarom er zoveel verdriet in haar leven zit. Van voorspelbaarheid is geen sprake. De schrijfster gooit er wel een aantal verdachte personen in, om vervolgens met een totaal onverwachte ontknoping te komen. Ik heb dit boek met plezier gelezen, het is een echte aanrader voor de thriller liefhebber.

Na schijngestalten te hebben gelezen, hoopte ik eigenlijk dat dit boek beter zou zijn. En helaas is ook dit boek niets voor mij om bijna dezelfde redenen als dat schijngestalten tegen viel. Dat zit het hem voornamelijk in gevoel en emoties. Het boek draait eigenlijk helemaal om het verlies van Isabelle, het dochtertje van Frederique. Maar eigenlijk krijg je pas de laatste paar bladzijden van het boek de emotie te zien die gepaard gaat met het verlies van iemand. Ondanks dat dit het hele boek door centraal staat, weet Hartman dit echt pas op het laatst over te brengen naar de lezer. Een cruciaal gemist punt. Ik had bij het lezen van het boek ook veel meer het gevoel dat het om diverse concertverslagen ging met een muzikale achtergrond van de hoofpersoon en dat het eigenlijke verhaal verloren ging. Ook is het einde van het boek, de ontknoping van de dader, helaas niet verrassend, jammer.

Dit boek zit enorm goed in elkaar, naar mijn idee tot nu toe het beste 'jaargetijde' van Corine Hartman, al hebben we 'het wintersonnet' nog tegoed. Wat een mooi en spannend verhaal. Je zit er meteen helemaal in en ik heb het achter elkaar uitgelezen, kon het niet wegleggen. Het karakter van de violiste Frederique is heel goed uitgediept en ook zijn de thema's rond muziek, herfst, water, verlies, donker Venetië en de beschreven moorden deskundig en met veel gevoel verwoord. Frederique vertelt haar levensverhaal, doorspekt met flash-backs en flash-forwards, wat het verhaal gevarieerd maakt. Hoewel de dader op een gegeven moment niet moeilijk meer te raden is, is het eind toch heel verrassend. De prettige schrijfstijl en het gevoel dat je er gewoon bij bent, maken dit boek tot één van de beste thrillers die ik tot nu toe gelezen heb. Ik kijk uit naar 'de winter'.

Na drie dagen (met tussendoor fulltime werken, eten, slapen en andere bezigheden) Zwart Water dichtgeslagen en niet omdat ik het zat was maar omdat het alweer uit was. Dat zijn de enige nadelen van Corine Hartman haar boeken; ze zijn niet weg te leggen, het kost nachtrust en ze zijn zo uit. Zwart Water overtreft, wat mij betreft, al haar vorige boeken en dan te bedenken dat die ook geweldig goed zijn. Probleemloos schakel je over van verleden naar heden, van Nederland naar Italie en in beide gevallen net zo snel weer terug. De moorden worden beklemmend angstig goed beschreven, je voelt wat de slachtoffers doormaken en net als zij heb je geen idee van de dader. Zonder enig geluid op de achtergrond word je meegenomen door de Vier Jaargetijden van Vivaldi, veilig thuis bij de kachel krijg je koude rillingen van het stijgende water van Venetie en zonder enige ervaring op dat gebied meen je het verdriet te herkennen van zo'n groot verlies. Het einde is verrassend, onverwacht en ondanks alles hartverwarmend. Een boek wat je bij zal blijven..

Heb Zwart water uitgelezen en ik vond het een erg spannend boek,met een ontzettend verrassend einde! Het boek speelt zich af in het heden maar grijpt regelmatig terug naar het verleden,wat absoluut niet storend is. Ditmaal is Venetie in beeld, in het hele verhaal heeft water een érg belangrijke rol en het enige wat je wilt is verder lezen om erachter te komen hoe de vork nu in de steel zit. Zoals al op de achterflap van het boek staat,het is een thriller over een onvoorwaardelijke liefde. Het boek zit erg goed in elkaar en heb ervan genoten tot de laatste bladzijde. Jammer dat het boek uit is,maar ik ga er maar van uit dat er gauw weer een volgend boek zal zijn.

Wederom een geweldig boek! Maar ik had als fan van Corine ook niet anders verwacht. Ik heb dit boek, net zo als de vorige non-stop uitgelezen.Wat een juweeltje, spannend met een toch wel weer verrassend einde.
Een echte aanrader.
Ga zo door Corine; op naar de volgende.

na de 'de winter - trilogie' werd het weer eens tijd voor een boek van Corine Hartman. Dat werd dus zwart water.

Een goed geschreven verhaal met verschillende tijdslijnen. Het verhaal gaat van het heden, naar het verleden en de toekomst in de verschillende hoofdstukken. Dit stoort echter helemaal niet en zorgt er juist voor dat de hoofdpersoon steeds beter wordt neergezet in het hele verhaal.

Niet super spannend. Soms wel erg luguber ( bijvoorbeeld de beschrijving van de drie gepleegde moorden en de gevoelens van de vermoorde personen hieromtrent ). Kortom, weer heerlijk om te lezen.

Corine is een schrijfster die steeds weer doet verbazen, zowel in verhaal en zeer zeker ook in de spannings opbouw, fijn dat ik op deze manier kennis met haar heb gemaakt, kan zeker evenaren met Dan Brown.