De laatste zomer

De laatste zomer – Francesco Carofiglio

Een laatste zomer van onschuld, voordat een familiegeheim wordt onthuld.

In de zomer van 1939 staat de wereld op het punt in te storten, maar voor Miranda is het de mooiste zomer van haar leven. Met haar moeder vertrekt ze naar Villa Ada, een landhuis in de Toscaanse heuvels van haar grootvader, een norse kunstschilder. Daar zet ze haar eerste stappen naar volwassenheid, met alle uitdagingen die daarbij komen kijken.
Nu Miranda de honderd nadert, denkt ze vaak terug aan die laatste zomer, waarin alles anders werd. Waar was haar vader in die tijd? Wat verborg haar grootvader onder zijn schilderdoeken? Ze doorbreekt de nevelen van haar geheugen en gaat terug naar dat nietsvermoedende kind, dat nog niets had gezien, geleefd, geleden of verloren.

Wat heb ik genoten van de mooie schrijfstijl met de gedetailleerde beschrijvingen en de prachtige, vaak poëtische zinnen. Zinnen die ervoor zorgden dat het lezen een zintuiglijke beleving werd. Al lezend ruik je de geuren, zie je de kleuren en hoor je de geluiden die beschreven worden.

‘We bleven daar nog een tijdje liggen, zijn haar en het mijne klitten in elkaar, het zwarte en het rode van onze hoofden die tegen elkaar lagen. De deur van de duiventoren kraakte en sloeg ritmisch heen en weer, en vanuit het huis klonk zachtjes het geluid van de radio. Elda luisterde ernaar terwijl ze het huishouden deed. Die ochtend zonden ze symfonische muziek uit, die door de wind gedempt werd en weer aanzwol en van richting veranderde. Het briesje vervoerde de geur van dennen, van de recente tarweoogst, van wilde bloemen die elders in de verre velden bloeiden.
Augustus heeft voor mij altijd die geur en die klank behouden. De mannen van wie ik heb gehouden in onuitstaanbare passies van de voorbije seizoenen, het zweet, het speeksel, de opwindende geur van lichamen. Dat is allemaal verdwenen.
Maar dát moment blijft, alhoewel het na die zomer nooit meer hetzelfde is geweest.
Ik ben nooit meer verliefd geweest op een man waarbij zijn haar en het mijne in elkaar klitten, zoals toen met Lapo Vannaci, toen ik nog een kind was. Ik heb nooit meer zoveel schoonheid in handen gekregen, gemaakt van kleine, onzichtbare dingen, met de ademhaling die in de nog fragiele lichamen opzwol, een wilde kracht, waardoor we ons onsterfelijk voelden.
We waren die ochtend met z’n tweetjes.
Er was niets anders dan er zijn en leven voordat de wereld instortte.
We hielden boven ons hoofd elkaars handen vast zonder elkaar aan te kijken. En we vielen in slaap.’

Een boek dat je meeneemt naar een Toscaanse zomer van lang geleden en je hart verwarmt. Het perfecte leesvoer dus voor de komende vakantiemaanden als je houdt van mooie verhalen!

Dit is een ontzettend mooi boek. Het is spannend een tikkeltje mysterieus, ontroerend en liefdevol. Echt een hele grote aanrader!!